Μια δυσάρεστη έκπληξη επεφύλαξε για τη Δύση ο δεύτερος γύρος των προεδρικών εκλογών στο Ιράν την προηγούμενη Παρασκευή. Η ανέλπιστη νίκη του «συντηρητικού» δημάρχου της Τεχεράνης Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ προκάλεσε εμφανή δυσφορία στην Ουάσινγκτον και σκεπτικισμό στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Κι αυτό όχι μόνο γιατί ο Αχμαντινετζάντ που δηλώνει πιστός στις «αξίες της ισλαμικής επανάστασης» νίκησε σαρωτικά (με 62% έναντι 36% του αντιπάλου του Αλί Ακμπάρ Χασεμί Ραφσαντζανί, προέδρου του Ιράν απ’ το ’89 ως το ’97, που ήταν και το φαβορί των εκλογών) αλλά και γιατί η νίκη του αυτή έγινε με σχετικά μεγάλη συμμετοχή (της τάξης του 60%).
Μπορεί ο Αχμαντινετζάντ να υποστηρίχτηκε απ’ το «Συμβούλιο των Φρουρών της Επανάστασης» κι ο Ραφσαντζανί να κατήγγειλε παρατυπίες στις κάλπες (χωρίς όμως να προχωρήσει σε καμία κίνηση αμφισβήτησης του αποτελέσματος πέρα απ’ τις όποιες καταγγελίες), δεν είναι όμως αυτό που έκανε μεγάλα τμήματα του ιρανικού λαού να ψηφίσουν τον Αχμαντινετζάντ. Τα φτωχολαϊκά στρώματα τον ψήφισαν γιατί τους υποσχέθηκε αυτά που ζητούσαν. Μέτρα για μείωση της ανεργίας (που φτάνει στο 40%), ανέγερση λαϊκών κατοικιών και καταπολέμηση της φτώχειας. Αυτά, σε συνδυασμό με την εκρηκτική κατάσταση που υπάρχει στη Μέση Ανατολή και το αντιαμερικάνικο μίσος, έφεραν στην εξουσία τον γιο σιδηρουργού Αχμαντινετζάντ έναντι του Ραφσαντζανί που είναι ένας απ΄ τους πλουσιότερους ανθρώπους στο Ιράν.
Ασχετα με το κατά πόσο θα γίνουν πράξη αυτά που υποσχέθηκε ο Αχμαντινετζάντ, ένα είναι σίγουρο. Οτι η ήττα των λεγόμενων «μεταρρυθμιστών» στο Ιράν, θα κάνει ακόμα πιο δύσκολη την αμερικάνικη πολιτική στην περιοχή. Ο Ραφσαντζανί, αν και δε μπορεί να θεωρηθεί «παιδί των Αμερικανών», παρόλα αυτά είχε υποσχεθεί κάποια ανοίγματα στις σχέσεις του με τη Δύση. Τώρα δεν ξέρουν τι θα τους προκύψει και πόσο θα θελήσει να παζαρέψει την οικονομική θέση του το Ιράν στον κόσμο ο νέος πρόεδρος. Το χειρότερο γι’ αυτούς θα ήταν η επανάληψη ενός φαινομένου τύπου Τσάβες στη Μέση Ανατολή.