Ενα εκατομμύριο διαδηλωτές συγκεντρώθηκαν το Σάββατο στη Ρώμη για να ζητήσουν την παραίτηση του Μπερλουσκόνι. Το κάλεσμα της πορείας έγινε από ένα ρεύμα αντιμπερλουσκονισμού που γεννήθηκε αυθόρμητα στο facebook, στις 9 Οκτωβρίου, από μπλόγκερ. Μέχρι εδώ καλά.
Στη διαδήλωση συμμετείχαν εκπρόσωποι όλων των κομμάτων. Οι μπλόγκερ ζητούσαν «ειρηνικές διαδηλώσεις, χωρίς πολιτική χροιά». Φυσικά και τα αιτήματά τους ήταν δίκαια. Ζητούσαν εφαρμογή των νόμων και των αποφάσεων των δικαστηρίων, ελευθερία στην πληροφόρηση (ο Μπερλουσκόνι κατέχει όλα τα μεγάλης εμβέλειας ιδιωτικά κανάλια τηλεόρασης και δεδομένου ότι κυβερνά τη χώρα, μπορεί να ελέγξει και τα κρατικά) καθώς και το δικαίωμα υπηκοότητας στους μετανάστες. Αλλά σε μια χώρα που τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια παρατηρείται πλήρης απουσία εφαρμογής των αστικών νόμων σε ό,τι αφορά τον πρωθυπουργό, ενώ ο λαός δυσκολεύεται όλο και περισσότερο στην απλή διαβίωση, είναι αν μη τι άλλο γελοίο να βγαίνεις με μοβ αμφίεση (αυτό ζητούσε το κάλεσμα, μιας και το μοβ χρώμα για τον χριστιανισμό αντιπροσωπεύει το πένθος) και να ακούς τους διανοούμενους της χώρας να απαγγέλλουν …ποίηση.
Αντίστοιχες εκδηλώσεις έγιναν σε πολλές μεγάλες πόλεις του εξωτερικού (στην Αθήνα τη διοργάνωσε το ίδρυμα Ν. Πουλαντζάς). Από το Μπουένος Αιρες μέχρι το Λονδίνο βρήκε ευκαιρία ο κάθε πικραμένος… να τραγουδήσει το «μπέλα τσάο». Με κάτι τέτοια καταλαβαίνεις γιατί ο Μπερλουσκόνι ζει και βασιλεύει στη γείτονα χώρα.
