Η επιχείρηση «καυτό μολύβι» του ισραηλινού στρατού όχι μόνο απέτυχε να εκπληρώσει το βασικό στόχο της, τη συντριβή της Χαμάς και των άλλων δυνάμεων της Αντίστασης, την ανατροπή της κυβέρνησης Χανίγια και την επαναφορά της Γάζας υπό τον έλεγχο του Αμπάς και της διεφθαρμένης κλίκας του, αλλά έφερε ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα. Την ανατροπή του στάτους κβο στο παλαιστινιακό πολιτικό σκηνικό, που ανοίγει το δρόμο για σημαντικές αλλαγές στην πορεία του αγώνα για την εθνική απελευθέρωση του παλαιστινιακού λαού.
Ολες σχεδόν οι πολιτικές αναλύσεις από διάφορες πηγές, που γνωρίζουν τα πράγματα από τα μέσα, συγκλίνουν στο συμπέρασμα ότι η Χαμάς βγήκε από τις φλόγες του πολέμου ισχυρότερη, ότι το μέτωπο των δυνάμεων της Αντίστασης είναι πλέον ο πραγματικός εκφραστής της θέλησης και των συμφερόντων του παλαιστινιακού λαού, ότι ο Αμπάς και η κλίκα του στην ηγεσία της Φατάχ είναι τελειωμένη υπόθεση και έχουν στιγματιστεί ως συνεργάτες των Αμερικάνων και των Σιωνιστών και ως προδότες των συμφερόντων του παλαιστινιακού λαού.
♦ Από τα ερείπια
Μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ανάλυση του Mouin Rabbani, με τον προαναφερόμενο τίτλο, που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα του «Middle East Report» (22/2/09), μεταξύ άλλων, αναφέρει:
«Ο πόλεμος του Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας έχει προκαλέσει σημαντική μεταβολή στην παλαιστινιακή πολιτική. Μεταβολή όμοια με κείνη της περιόδου του πολέμου του 1967, όταν η αξιοπιστία της επικρατούσας αραβικής τάξης κατέρρευσε και –αντλώντας τη νομιμότητά τους από την κάνη του όπλου– ο Αραφάτ και ο συνασπισμός των αντάρτικων παλαιστινιακών οργανώσεων πήραν στα χέρια τους τον έλεγχο της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης.
Με την ειρηνευτική διαδικασία να έχει καταλήξει από μέσο σε σκοπό και η δημιουργία ανεξάρτητου κράτους να έχει μετατραπεί σε φόρμουλα για τη διαιώνιση της ισραηλινής κυριαρχίας και τον τεμαχισμό της Παλαιστίνης, ο αγώνας για την αυτοδιάθεση των Παλαιστινίων φαίνεται να τίθεται ξανά στο επίκεντρο. Οι Παλαιστίνιοι δεν φαίνονται πια διατεθειμένοι να επιλέγουν τους ηγέτες τους με βάση τον ηρωισμό τους στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, τη συχνότητα των συναντήσεών τους με τους ηγέτες του κόσμου, ούτε ακόμη κατ’ ανάγκη με βάση την εκλογική τους επίδοση. Μετά την καταστροφή της Γάζας, βασικά κριτήρια για την επιλογή των ηγετών τους έχουν γίνει για τους Παλαιστίνιους η αμφισβήτηση του Ισραήλ και της κατοχής και η θέληση για αντίσταση στις διεθνείς πιέσεις. Ομως, ο Αμπάς δεν θα πάρει μέρος σ’ αυτή τη διαδικασία. Αντίθετα, η εκδίωξή του από το πολιτικό σώμα έχει γίνει μη διαπραγματεύσιμη προϋπόθεσή της. Γιατί αν υπάρχει ένα μήνυμα, αυτό είναι: «όχι πια μπίζνες ως συνήθως». Πώς θα εξελιχθεί αυτή η διαδικασία θα φανεί στο μέλλον… Το βέβαιο είναι ότι θα οδηγήσει στην τυπική αποκήρυξη των καταστροφικών συμφωνιών του Οσλο και πιθανόν στην κατάργηση της Παλαιστινιακής Αρχής.
Οι αιτίες για τον πολιτικό θάνατο του Αμπάς είναι λίγες και προηγούνται της ισραηλινής επίθεσης στη Γάζα: αυτός από καιρό είχε τοποθετήσει όλα τα αυγά στο αμερικανο-ισραηλινό καλάθι. Ενεργώντας σαν να είχαν ήδη εκκολαφτεί τα κοτόπουλά του, η ανικανότητά του να πετύχει κάποιο χειροπιαστό αποτέλεσμα σήμαινε ότι αυτά έπεσαν στο κεφάλι του ενόχου με ορμή.
Κλειδί σ’ αυτό ήταν η σχέση του Αμπάς με το λαό. Για να το πούμε απλά, αυτή δεν υπήρξε ποτέ. Ο Αραφάτ έβλεπε τους Παλαιστίνιους σαν άσο στο μανίκι του, που μπορούσε να τον βγάλει όταν όλα τα άλλα αποτύχαιναν, και αντιλαμβανόταν ότι η δύναμή του απέναντι στους εξωτερικούς παράγοντες απέρρεε από την πεποίθηση ότι εκπροσωπούσε τον παλαιστινιακό λαό. Αν αποτύχαινε ή αρνιόταν να την κινητοποιήσει κατάλληλα, τουλάχιστον την είχε πάντα ως εφεδρεία.
Αντίθετα, ο Αμπάς υπήρξε πάντα ένας αντιπαθητικός ελιτιστής, που φαίνεται ότι θεωρεί τον παλαιστινιακό λαό σαν ένα εμπόδιο που πρέπει να ξεπεράσει, ώστε να μπορέσει να προχωρήσει το παιχνίδι με τους εταίρους του… Από τη στιγμή που πείστηκε για την ειλικρίνεια των οραμάτων του Μπους, που ανέθεταν την ευθύνη στους Παλαιστίνιους να αποδείξουν ότι έχουν τα προσόντα για να γίνουν μέλος του ανθρώπινου γένους και είναι άξιοι για να τους απευθύνει το λόγο η Τζίπι Λίβνι και η Κοντολίζα Ράις, δεν υπήρχε επιστροφή. Στο εξής οι παλαιστινιακές δυνάμεις ασφάλειας θα έστρεφαν τα όπλα αποκλειστικά εναντίον του λαού τους. Στον ΟΗΕ, που ήταν κάποτε βασικός στίβος για τον παλαστινιακό αγώνα, ο απεσταλμένος του Αμπάς, Ριάντ Μανσούρ, ήταν υπερβολικά απασχολημένος με τη σύνταξη απόφασης που θα χαρακτήριζε τη Χαμάς τρομοκρατική οργάνωση ώστε να ασχοληθεί με τα τετριμμένα παλαιστινιακά προβλήματα.
Με τη λήξη της προεδρικής θητείας του στις 9 Ιανουαρίου, το συνταγματικό καθεστώς ήταν το ελάχιστο από τα προβλήματά του. Ολες οι πολιτικές του είχαν αποτύχει. Στη Δυτική Οχθη, η επέκταση των εβραϊκών οικισμών προχωρούσε με πρωτοφανή ρυθμό, ενώ το τείχος κοντεύει να ολοκληρωθεί, καθιστώντας το διάλογο για τη δημιουργία δύο κρατών άνευ σημασίας…
Πολλοί υποστηρίζουν ότι ο Αμπάς πληρώνει το τίμημα της απάθειάς του, ενώ ο ισραηλινός στρατός σφαγίαζε τους Παλαιστίνιους στη Γάζα, όμως αυτή είναι μόνο η μια πλευρά της ιστορίας. Εξίσου σημαντικός είναι ο τρόπος που συμπεριφέρθηκε σε διπλωματικό επίπεδο από τις 27 Δεκεμβρίου, σε πλήρη αντίθεση με τη θέληση του λαού του, ασχολούμενος με τη Γάζα σαν να επρόκειτο για μια ξένη χώρα για την οποία δεν είχε ακού-σει ποτέ….
Εκεί που ο Αραφάτ θα έτρεχε σε όλες τις συνόδους ή θα επέμενε να τις παρακολουθήσει, όταν επιχειρούσαν να τον αφήσουν απέξω, ο Αμπάς πρόβαλε τη μια αβάσιμη δικαιολογία μετά την άλλη (όταν προσκλήθηκε στη σύνοδο της Ντόχα). Οτι η σύνοδος δεν είχε απαρτία και συνεπώς δεν ήταν μια επίσημη σύνοδος του Αραβικού Συνδέσμου, ότι δεν μπορούσε να πάρει άδεια από το Ισραήλ και ότι ήταν πολύ πιεσμένος για να την παρακολουθήσει. Αγνοώντας τις διαβεβαιώσεις του Κατάρ ότι δεν είχαν προσκληθεί άλλοι Παλαιστίνιοι, φαίνεται ότι δεν είχε αντιληφθεί ότι ακόμη και μια άδεια παλαιστινιακή καρέκλα θα ήταν μεγάλο σκάνδαλο στην πατρίδα του. Ετσι, άνοιξε το δρόμο για τον ηγέτη της Χαμάς Χάλεντ Μισάλ να απευθυνθεί στον κόσμο εκ μέρους του παλαιστινιακού λαού. Αν ο Μισάλ δεν έχει καταφέρει ακόμη να φορέσει το μανδύα του παλαιστίνιου εθνικού ηγέτη, τουλάχιστον τον έχει αποσπάσει αμετάκλητα από τους ώμους του Μαχ- μούντ Αμπάς.
Δεν υπάρχει τίποτα πια που να μπορεί να πει ή να κάνει ο Αμπάς για να παραμείνει στην εξουσία. Το μόνο ερώτημα είναι αν θα αποχωρήσει μόνος του πριν το θανατηφόρο κτύπημα έρθει μέσα από το κίνημα της Φατάχ ή το λαό παρά από τους κύκλους των Ισλαμιστών.
Επίσης, δεν υπάρχει τίποτα που να μπορούν να κάνουν οι πάτρωνες και οι σύμμαχοί του για να τον σώσουν. Ούτε οι πέρα για πέρα κυνικές πρωτοβουλίες, όπως αυτή από τους Ευρωπαίους που υπόσχονται βοήθεια σε μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας, μπορούν να πετύχουν τίποτα. Οι δωροδοκίες, οι απειλές, ακόμη και οι πόλεμοι ή οι ειρηνευτικές συσκέψεις δεν μπορούν πια να εμποδίσουν την εμφάνιση ενός νέου παλαιστινιακού εθνικού κινήματος. Δε γνωρίζουμε τη μορφή του ακόμη ή πώς θα εμφανιστεί. Το μόνο βέβαιο είναι ότι, αν δεν μπορέσει να εκπροσωπήσει αυθεντικά τη θέληση και τις προσδοκίες του λαού, αμφισβητώντας και όχι συμβιβαζόμενο με το στάτους κβο, και μ’ αυτό τον τρόπο να κάνει πιο αποτελεσματική πρόοδο προς τους βασικούς στόχους, δεν θα έχει μεγάλη διάρκεια ζωής».
♦ Κυρίαρχη η Χαμάς
Στο συμπέρασμα ότι η Φατάχ φοβάται ότι ο πόλεμος στη Γάζα έδωσε στη Χαμάς κυρίαρχο πολιτικό ρόλο καταλήγει σε σχετικό άρθρο του ο έμπειρος στο Μεσανατολικό δημοσιογράφος του βρετανικού «Independent» (23/1/09) Πάτρικ Κόκμπερν, παραθέτοντας, μεταξύ άλλων, δηλώσεις ηγετικών στελεχών της Φατάχ. Ιδού μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα:
«Εχουμε μπει στην εποχή της Χαμάς, που είναι τώρα πολύ ισχυρότερη από πριν. Η εποχή της ξεκίνησε όταν το Ισραήλ επιτέθηκε στη Γάζα στις 27 Δεκεμβρίου», δήλωσε ο Husam Kadr, βετεράνος ηγέτης της Φατάχ στην πόλη Ναμπλούς της Δυτικής Οχθης, ο οποίος απελευθερώθηκε πρόσφατα ύστερα από 5,5 χρόνια στις ισραηλινές φυλακές.
Η απότομη πτώση υποστήριξης στη Φατάχ και η ανυποληψία του Μαχμούντ Αμπάς, εξαιτίας της αδράνειάς του κατά τη διάρκεια του πολέμου των 22 ημερών στη Γάζα, δυσκολεύει πολύ τις ΗΠΑ και την ΕΕ να ισχυρίζονται ότι η Φατάχ είναι ο πραγματικός εκπρόσωπος του παλαιστινιακού λαού. Η διεθνής κοινότητα πιθανόν να το βρει αδύνατο να περιθωριοποιήσει τη Χαμάς στην ανοικοδόμηση της Γάζας.
«Η Χαμάς έχει καταφέρει πολύ καλά να προβάλλει τον εαυτό της ως το κόμμα της αντίστασης, ενώ τη Φατάχ και τον Αμπάς ως αντίπαλους της αντίστασης, σε μια περίοδο που ο λαός θέλει να αντισταθεί», δήλωσε ο Ghassan Khatib, πρώην παλαιστίνιος υπουργός Σχεδιασμού. Πρόσθεσε ότι το κύρος του Αμπάς υπέστη βαρύτατο πλήγμα, όταν κατηγόρησε τη Χαμάς για την επίθεση του Ισραήλ στη Γάζα τις δυο πρώτες μέρες του πολέμου.
Ο Husam Kadr δήλωσε επίσης ότι δεν καλωσορίζει το θρίαμβο της Χαμάς, αλλά είναι πεπεισμένος ότι όπως ακριβώς η μακρόχρονη κυριαρχία της Φατάχ ξεκίνησε με τη μάχη του Karamah το Μάρτιο του 1968, όταν οι μαχητές της Φατάχ απώθησαν, με τη βοήθεια του ιορδανικού στρατού, μια ισραηλινή επίθεση στην Κεντρική Διοίκηση στην ιορδανική κοιλάδα, έτσι και η Χαμάς θα κερδίσει από τον πόλεμο στη Γάζα. Και πρόσθεσε ότι «η εποχή της Χαμάς έρχεται 40 χρόνια μετά τη μάχη του Karamah, από την οποία ξεκίνησε η εποχή της Φατάχ»…
Εκτός από τη Γάζα, η άνοδος της Χαμάς και η πτώση της επιρροής της Φατάχ εξηγείται από την αποτυχία του Αμπάς να καταφέρει το παραμικρό μέσω των διαπραγματεύσεων. «Εμείς στη Φατάχ δεν καταφέραμε να απομακρύνουμε ούτε ένα φυλάκιο ελέγχου», παραδέχεται ο Husam Kadr και συμπλήρωσε ότι πιστεύει ότι ο πόλεμος στη Γάζα έσπειρε τους σπόρους για άλλη μια παλαιστινιακή εξέγερση. «Η επικείμενη εξέγερση θα είναι πολύ σκληρή και για τους Παλαιστίνιους και για τους Ισραηλινούς», προειδοποιεί ο ίδιος, αν και δεν μπορεί να προβλέψει πότε θα ξεσπάσει…
♦ Να απομονώσουμε τους προδότες
Το ζήτημα της εθνικής ενότητας των Παλαιστινίων για να απομονωθούν και να τιμωρηθούν οι προδότες θέτει επιτακτικά σε άρθρο του, με τον παραπάνω τίτλο, ο Khalid Amaryeh, γνωστός παλαιστίνιος δημοσιογράφος από την Ντούρα της Δυτικής Οχθης, ανταποκριτής της αιγυπτιακής «Al-Ahram Weekly» και συνεργάτης του «Αλ-Τζαζίρα» και άλλων ΜΜΕ, ο οποίος έχει συλληφθεί επανειλημμένα από τους Ισραηλινούς και την Παλαιστινιακή Αρχή. Στο άρθρο αυτό, μεταξύ άλλων, αναφέρει:
«Το Ισραήλ προσπάθησε να αποκεφαλίσει τη Χαμάς, να εξοντώσει τη νόμιμη κυβέρνησή της και να δώσει τη Λωρίδα της Γάζας πίσω στον ηγέτη της Παλαιστινιακής Αρχής Μαχμούντ Αμπάς. Το γεγονός ότι το Ισραήλ δεν μπόρεσε να πετύχει τον εγκληματικό του στόχο δεν οφείλεται στη μεγαλοψυχία του. Οι Σιωνιστές παραείναι φονιάδες και εγκληματίες για να γνωρίζουν την έννοια της μεγαλοψυχίας. Η μεγαλοψυχία απαιτεί τουλάχιστον μια σταγόνα ανθρωπιάς και ο Σιωνισμός δεν έχει καμιά.
Η αλήθεια είναι ότι η Χαμάς και οι άλλες οργανώσεις της Αντίστασης επέδειξαν εκπληκτική σταθερότητα και θρυλική αποφασιστικότητα μπροστά στη συντριπτική δύναμη πυρός και τη δολοφονική μανία των Σιωνιστών. Συνεπώς, κάποιος μπορεί να αντιμετωπίσει μόνο με απόλυτη περιφρόνηση τις φτηνές ψευδολογίες και συκοφαντίες που προέρχονται από τη Ραμάλα και τις κατηγορίες ότι έχει ευθύνη η Αντίσταση για τη σφαγή και την καταστροφή στη Γάζα, σαν να ήταν οι φονιάδες πιλότοι που έριχναν βόμβες, πυραύλους και λευκό φώσφορο στα κεφάλια των παιδιών και των αμάχων μέλη της Χαμάς και όχι ισραηλινοί εγκληματίες πολέμου.
Είναι βέβαιο ότι τέτοιες φτηνές κατηγορίες κατασκευάζονται από δύο κατηγορίες ανθρώπων, από ανίδεους, που δεν γνωρίζουν τα γεγονότα, και από πραγματικούς προδότες, που δουλεύουν για το Ισραήλ. Οι πρώτοι μπορεί να συγχωρεθούν λόγω άγνοιας ή βλακείας. Ομως, οι τελευταίοι είναι προδότες με τη θέλησή τους, που πρέπει να σιωπήσουν και να τιμωρηθούν. Και αν αυτή η χρονική στιγμή δεν προσφέρεται να ασχοληθούμε με τον κατάλληλο τρόπο μαζί τους, πρέπει να απομονωθούν στην ατίμωση.
Αυτό πρέπει να είναι ένα από τα βασικά καθήκοντα της Χαμάς στις επόμενες βδομάδες και μήνες. Διαφορετικά, οι πεμπτοφαλαγγίτες μέσα στη Φατάχ και στην Παλαιστινιακή Αρχή, αυτοί που διέπραξαν εθνική προδοσία στο φως της ημέρας συνεργαζόμενοι με τη Shin Beth και τη CIA, με σκοπό να βιάσουν τη θέληση του παλαιστινιακού λαού και να εκπληρώσουν τα δόλια σχέδια των ΗΠΑ σ’ αυτό το βασανισμένο κομμάτι του κόσμου, θα συνεχίσουν να προκαλούν αναστάτωση και να κλυδωνίζουν το συλλογικό παλαιστινιακό σκάφος. Αυτοί πρέπει να αποβληθούν, να απομονωθούν, να αποκαλυφθούν, να στιγματιστούν και να πληρώσουν για την προδοσία και τη δολιότητά τους.
Ομως, η Φατάχ δεν είναι ένα κίνημα προδοτών και δεν είναι προς το συμφέρον του παλαιστινιακού λαού να ταυτιστεί η Φατάχ με τους ομοίους του Μοχάμεντ Νταχλάν, του Νιμρ Χαμάντ και του Αλ-Ταγίπ Αμπντούλ Ραχίμ, οι οποίοι πιθανότατα ονειρεύονταν, ακόμη και φωναχτά, μια νίκη του Ισραήλ στη Γάζα. Συνεπώς, είναι και δίκαιο και σοφό για τη Χαμάς να προσεγγίσει τους πραγματικούς πατριώτες μέσα στη Φατάχ. Και πρέπει να το κάνει τώρα.
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι παρά το έγκλημα της γενοκτονίας εναντίον του λαού μας στη Γάζα, η Χαμάς όχι μόνο κατάφερε να παραμείνει αλώβητη, αλλά και να κερδίσει τεράστιο σεβασμό και θαυμασμό απ’ ολόκληρο τον κόσμο. Η Χαμάς δεν πρέπει να αντιμετωπίσει επιπόλαια την τεράστια υποστήριξη που έχει κερδίσει, από την οποία πολλά κινήματα, κόμματα και κυβερνήσεις θα ονειρεύονταν να έχουν έστω και ένα κομμάτι. Υπό το φως αυτό, η Χαμάς πρέπει να δείξει την απαιτούμενη ευελιξία για να προχωρήσει η αποκατάσταση της εθνικής ενότητας. Είναι αυτή η εθνική ενότητα που θα πετάξει τελικά την κυβέρνηση Φαγιάντ στον σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας.
Η αποκατάσταση της εθνικής ενότητας θα επιβάλει επίσης την πρόωρη αποχώρηση ανθρώπων όπως του Keith Dayton και άλλων αξιωματικών της CIA, που έχουν διδάξει εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες, εξαπατημένων και απλοϊκών νέων ότι ο εχθρός είναι η Χαμάς και όχι οι σιωνιστές εγκληματίες, που έχουν δολοφονήσει και ακρωτηριάσει χιλιάδες παιδιά και άμαχους στη Λωρίδα της Γάζας, που κλέβουν τη γη μας και στενεύουν τους ορίζοντές μας».
