Η εκλογή του Τραμπ ως προέδρου των ΗΠΑ, αφού πρώτα νίκησε τα γκεσέμια του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος στην κούρσα για το χρίσμα και μετά την Κλίντον στη μάχη για τους εκλέκτορες, δημιούργησε νέα δεδομένα στην αμερικάνικη πολιτική σκηνή, η οποία αναγκαστικά μπήκε σε κίνηση. Ελαφρά, βέβαια, όπως συνήθως συμβαίνει στην αμερικάνικη πολιτική παράδοση, διακριτή όμως.
Οι Ρεπουμπλικανοί έχουν αποδεχτεί τον Τραμπ, ο οποίος σιγά-σιγά «μαθαίνει» το ρόλο του και «ευθυγραμμίζεται» με τις απαιτήσεις των βαρόνων και των λομπιστών του κόμματος. Σε βαθμό που να έχει αρχίσει να αλλάζει και στελέχη του προσωπικού που τοποθέτησε δίπλα του στο Λευκό Οίκο. Βέβαια, εξακολουθεί να έχει την κόρη του και το γαμπρό του σε ρόλους υψηλόβαθμων συμβούλων, όμως και οι Ρεπουμπλικανοί έχουν αρχίσει να συνηθίζουν στην ιδέα ότι ο Τραμπ «είναι διαφορετικός» από όσους κατείχαν το αξίωμα του προέδρου στο παρελθόν.
Οι Δημοκρατικοί δεν έχουν βρει ακόμα τον επόμενο υποψήφιό τους κι αυτό επιτρέπει σε ορισμένους να παίζουν ακόμα και με «καμένα χαρτιά», όπως ο Μπέρνι Σάντερς, που ήταν το αουτσάιντερ στην κούρσα, αλλά έχασε στο νήμα από την Κλίντον, παίρνοντας το 45% των ψήφων των μελών του κόμματος. Ομως, ο γερουσιαστής του Βερμόντ θα έχει ογδονταρίσει στις επόμενες προεδρικές εκλογές κι αυτό είναι αποτρεπτικό για να ποντάρει πάνω του το Δημοκρατικό Κόμμα. Τα στελέχη της καμπάνιας του, όμως, προσπαθούν να εκμεταλλευτούν αυτό που έχτισαν, προσπαθούν να φτιάξουν «ένα κόμμα μέσα στο κόμμα», όπως αναφέρουν τα αμερικανικά ΜΜΕ, ώστε να χρησιμοποιήσουν τη δύναμη που θα συγκεντρώσουν υπέρ ενός άλλου υποψήφιου, που θα ξεχωρίσει στο μεταξύ.
Συνηθισμένα πράγματα για την πολιτική εξουσίας σε μια ιμπεριαλιστική μητρόπολη, η οποία παραδοσιακά διαχωρίζει την άσκηση της εξωτερικής της πολιτικής (που έχει παγκόσμιο χαρακτήρα) με τις μικροκινήσεις στην εσωτερική πολιτική σκακιέ-ρα. Η ταχύτητα με την οποία διορθώθηκαν κάποιες γκάφες του Τραμπ (π.χ. η στήριξη της απομόνωσης του Κατάρ) δείχνει ποιο είναι το κύριο σε μια ιμπεριαλιστική πολιτική.