Eπίσημα, ο υπουργός Εργασίας παρουσίασε στο υπουργικό συμβούλιο «τις πολύ σημαντικές θετικές αλλαγές οι οποίες επέρχονται στην απασχόληση, στα ευρωπαϊκά πρότυπα». Από τις διαρροές του επιτελείου προπαγάνδας της κυβέρνησης μάθαμε πως όταν ο ακροδεξιός-νεοφιλελεύθερος τηλεπλασιέ-τηλεμαϊντανός Γεωργιάδης έφτασε στη ρύθμιση «για την προστασία του δικαιώματος στην εργασία, που προβλέπει φυλάκιση και χρηματική ποινή σε όσους εμποδίζουν την προσέλευση στην εργασία σε άτομα που δεν θέλουν να απεργήσουν και σε όσους καταλαμβάνουν χώρο εργασίας», ακούστηκε το επιφώνημα «επιτέλους», ενώ ο υπουργός Επικρατείας Μάκης Βορίδης «σηκώθηκε και ασπάστηκε τον υπουργό και τη γενική γραμματέα Αννα Στρατινάκη, η οποία συνεπιμελήθηκε το νομοσχέδιο, χαρούμενος για την τολμηρότητα της διάταξης».
Παρένθεση: οι υπουργοί φεύγουν μα η Στρατινάκη μένει. Τοποθετήθηκε επί Γιώργου Παπανδρέου, έμεινε επί Παπαδήμου και επί Σαμαροβενιζέλων, επανήλθε επί Μητσοτάκη. Είναι το πρόσωπο που συνεργάστηκε στενά με την τρόικα, υποδεικνύοντας τις νομικές αλλαγές που πρέπει να γίνουν ώστε να διαμορφωθεί το αντεργατικό θεσμικό οπλοστάσιο στις εργασιακές σχέσεις, που προέβλεπε το Μνημόνιο. Εγινε διαβόητη για την εγκύκλιο (επί υπουργίας Κουτρουμάνη) με την οποία καταργήθηκαν οι συλλογικές συμβάσεις για τους νέους εργαζόμενους μέχρι 25 ετών. Γι’ αυτούς έπαψε να ισχύει κλάδος και ειδικότητα και ίσχυαν μόνο τα νέα –δυο φορές μειωμένα– κατώτατα ημερομίσθια της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας. Καθώς και για την εφαρμοστική εγκύκλιο που έκανε ακόμα πιο αντεργατικό το αντεργατικό τερατούργημα του Χατζηδάκη. Προκάλεσε σάλο και με το το «εμπιστευτικό e-mail» που έστειλε στο πρωθυπουργικό γραφείο του Σαμαρά, με το οποίο πρότεινε μια νομική φόρμουλα που θα νομιμοποιούσε τις ομαδικές απολύσεις, χωρίς να αλλάξει το σχετικό νομικό πλαίσιο. Συμβούλευε μάλιστα τον Σαμαρά για πώς θα παρέκαμπτε τη Βουλή. Η Στρατινάκη φτιάχνει τα αντεργατικά νομοσχέδια και μετά κάνει προπόνηση στους υπουργούς που τα εισηγούνται, για να ξέρουν πώς θα τα υπερασπιστούν. Κλείνει η παρένθεση.
Ο Γεωργιάδης, που έχει μελετήσει τον γκεμπελισμό και τον έχει εφαρμόσει και στο τηλεπλασιελίκι, ακολούθησε την τακτική των επιλεκτικών διαρροών μέσα στον Αύγουστο. Μ’ αυτές «ψάρευε» αντιδράσεις, τις οποίες μετά έβγαινε και «κατατρόπωνε».
Με τις διαρροές αυτές εγκλώβισε τη δημόσια συζήτηση σε ένα θέμα: δουλειά σε δύο εργοδότες. Ολες οι αντιδράσεις περιορίστηκαν στο επερχόμενο «16ωρο». Σε τίποτ’ άλλο. Βγήκε σε δεύτερο χρόνο ο γκεμπελίσκος και δήλωσε πως δεν πρόκειται να παραβιαστεί το 13ωρο ως μέγιστος χρόνος εργασίας, όπως προβλέπεται στη σχετική κοινοτική οδηγία. Του απάντησαν ότι λέει ψέματα, ότι ετοιμάζεται να θεσπίσει το 16ωρο (δυο 8ωρα σε διαφορετικούς εργοδότες), ήρθε το νομοσχέδιο και ο ακροδεξιός-νεοφιλελεύθερος τηλεπλασιέ καμαρώνει ότι δικαιώθηκε, γιατί δεν παραβιάζεται το 13ωρο, επομένως αυτοί που τον κατηγορούσαν δεν ήξεραν τι έλεγαν.
Ποια είναι η ουσία; Οτι δεν μπορείς να αποσπάσεις τη ρύθμιση Γεωργιάδη από το νομικό πλαίσιο που έχει ήδη διαμορφωθεί. Οτι το μείζον είναι οι αντεργατικές ρυθμίσεις του νομικού τερατουργήματος Χατζηδάκη (Ν. 4808/2021), μπροστά στις οποίες η δυνατότητα συμβάσεων με δύο εργοδότες είναι παρονυχίδα. Οτι ο εργασιακός μεσαίωνας έχει ήδη επιβληθεί στις εργασιακές σχέσεις, με την κατάργηση του οκτάωρου και του πενθήμερου-σαραντάωρου. Με τη δυνατότητα των καπιταλιστών εργοδοτών να υποχρεώνουν τους εργάτες να δουλεύουν δεκάωρα την ημέρα, χωρίς να πληρώνονται τις επιπλέον ώρες ως υπερωρία ή υπερεργασία. Ολα αυτά τα αναπτύξαμε αναλυτικά προχθές.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ
Νομοσχέδιο Γεωργιάδη-Μητσοτάκη: Ενας ακόμα κρίκος στην αντεργατική αλυσίδα
Κι όμως, ακόμα και σήμερα που το νομοσχέδιο Γεωργιάδη (Στρατινάκη) έχει ανέβει στην περιβόητη «διαβούλευση», από τις ραδιοτηλεοπτικές εκπομπές παρελαύνουν εργατολόγοι και γραφειοκράτες συνδικαλιστές που είτε δε θέλουν να πουν την αλήθεια είτε δεν ξέρουν την αλήθεια και αδυνατούν να βάλουν κάποιες από τις προωθούμενες ρυθμίσεις στο πλαίσιο που αποτελεί τη βάση τους και κυρίως να τις γειώσουν στην εφιαλτική εργασιακή πραγματικότητα που ήδη υπάρχει. Βλέπουν το δέντρο και αφήνουν το δάσος.
Αν υποθέταμε (υπόθεση εργασίας), ότι ο Γεωργιάδης αφαιρούσε τη διάταξη για δυνατότητα συμβάσεων με δύο εργοδότες, θα μιλούσαμε για… μεγάλη νίκη της εργατικής τάξης; Θα είχε μείνει ο νόμος Χατζηδάκη. Το 10ωρο στον ίδιο εργοδότη και οι δωρεάν υπερωρίες (οι εργάτες υποχρεώνονται να δουλεύουν στα καπιταλιστικά κάτεργα 236 επιπλέον ώρες σε διάστημα 32 εβδομάδων, χωρίς να τις πληρώνονται ως υπερωρία ή υπερεργασία)!
Οσα περιγράψαμε παραπάνω, το πάτημα της πεπονόφλουδας που πέταξε ο γκεμπελίσκος τηλεπλασιέ, για να εμφανίζεται τώρα δικαιωμένος, επειδή τάχα δεν ισχύουν αυτά για τα οποία τον κατηγορούσαν, είναι ένα ακόμα σύμπτωμα της βαθιάς κρίσης του εργατικού κινήματος, της απουσίας ενός ισχυρού ταξικού πόλου που να μπορεί να αναλύει κάθε βήμα του ταξικού εχθρού, να κάνει πειστική ζύμωση για την ουσία του και να οργανώνει την ταξική αντίσταση.
Τα συνθήματα είναι πανεύκολα. Και κάποιες διαδηλώσεις, άντε και καμιά 24ωρη απεργία. Αλήθεια, δεν βλέπουμε ότι όλο αυτό δεν είναι παρά οι αντανακλαστικές αντιδράσεις ενός κύκλου «μυημένων», ο οποίος μ’ αυτόν τον τρόπο αναπαράγεται, πολιτικά και συνδικαλιστικά;
Δεν βλέπουμε ότι αυτό που γίνεται είναι μια μάχη οπισθοφυλακών, η οποία μάλιστα δίνεται με τους χειρότερους όρους, καθώς δίνεται απλά για την τιμή των όπλων και όχι για να φθείρει τον αντίπαλο, ο οποίος συνεχώς προελαύνει;
Αλήθεια, στις διαδηλώσεις που θα γίνουν στο τέλος της εβδομάδας στη Θεσσαλονίκη, κάτι σαν τη συρροή των πιστών στα ετήσια πανηγύρια της επαρχίας, θα δοθεί η πρέπουσα ταξική απάντηση στην κυβέρνηση του κεφαλαίου; Το πιστεύει κανείς/καμιά αυτό;
Στις 22 Μάη, στο πρώτο σχόλιο για το αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών, γράφαμε: Η ψήφος δεν άλλαξε τίποτα, για μια ακόμα φορά. Αντίθετα, κατέστησε πιο σαφή, πιο ευδιάκριτη την αχρηστία της. Ολα θα κριθούν «στο δρόμο». Εκεί που οι κοινοβουλευτικοί συσχετισμοί δεν παίζουν κανένα ρόλο. Η εργατική τάξη, η εργαζόμενη κοινωνία γενικότερα, η νεολαία, ή θα αναμετρηθούν με την αστική τάξη, το κράτος της και το πολιτικό της προσωπικό διεκδικώντας τα δικαιώματά τους ή θα τα δουν να συρρικνώνονται.
Να βγούμε στο δρόμο, λοιπόν. Οχι για λόγους «αξιοπρέπειας», αλλά με πίστη στην ταξική πάλη. Με γνώση των όσων διακυβεύονται, με αναλυτικές απαντήσεις για όλα, ώστε να μην μανιπουλάρουν την εργατική τάξη οι κυβερνητικοί γκεμπελίσκοι. Θα το ξαναπούμε: Οχι συνθήματα, αλλά ενημέρωση, ενημέρωση και ξανά ενημέρωση. Γιατί η ταξική πάλη είναι λειψή και συχνά αποπροσανατολίζεται, όταν δεν έχει σχέδιο και τακτική. Αυτά, όμως, προϋποθέτουν την πολιτική συγκρότηση της εργατικής τάξης. Αυτός είναι ο μείζον στόχος για τους πρωτοπόρους εργάτες και εργάτριες. Αλλιώς θα τρέχουν πίσω από τα γεγονότα, θα αντιδρούν αντανακλαστικά και αυθόρμητα στις επιθέσεις του ταξικού εχθρού, χωρίς καλά-καλά να ξέρουν ποιο είναι το ακριβές περιεχόμενο αυτών των επιθέσεων. Και μοιραία θα βυθίζονται σε μια εκφυλιστική διαδικασία που θα έχει στην κορωνίδα της την έκκληση για κάποια ψήφο (στις κάθε είδους εκλογές που προβλέπονται στην αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία ή, ακριβέστερα, δικτατορία της αστικής τάξης).
