Ευχαριστίες οφείλουν οι συριζαίοι στον Στέφανο Τζουμάκα. Αν δεν υπήρχε η υποψηφιότητά του για την προεδρία του κόμματος, ουδείς-ουδεμία-ουδέν θα είχε πάρει χαμπάρι ότι το Σαββατοκύριακο του «Κλέωνα» μαζεύτηκαν οι συριζαίοι κεντροεπίτροποι και κατέληξαν στη διαδικασία με την οποία θα εκλέξουν το νέο αρχηγό τους. Η παραίτηση Σπίρτζη (που δε θυμόμαστε πόσες φορές την προαναγγείλει με καθημερινή παρουσία στα ραδιοκάναλα εδώ και δυο εβδομάδες) δεν ήταν δυνατόν να δώσει νόημα και περιεχόμενο σε μια άχρωμη, άοσμη και άγευστη διαδικασία, ενώ η υποψηφιότητα Τζουμάκα την έκανε «Δελφινάριο».
Διότι ο Τζουμάκας, στέλεχος του «βαθέος» ΠΑΣΟΚ από την ίδρυσή του, έχει κατακτήσει δυο πράγματα που ουδείς άλλος στην ελληνική αστική πολιτική έχει καταφέρει να κατακτήσει. Πρώτο, διατηρεί το ίδιο χρώμα μαλλιού τα τελευταία σαράντα χρόνια. Το μαλλί αραιώνει αλλά το χρώμα του παραμένει ίδιο, το γνωστό κομοδινί σε απόχρωση μαόνι. Δεύτερο, κατάφερε να εισαγάγει στην ελληνική γλώσσα έναν όρο που την εξευγένισε. Τον καιρό που ο Τζουμάκας διετέλεσε για ένα φεγγάρι υπουργός Γεωργίας, οι θυμόσοφοι αγρότες της Καρδίτσας καθιέρωσαν τον όρο «τζουμακίες» αντί της γνωστής λέξης που ξεκινάει από μα και τελειώνει σε ες.
Nα θυμίσουμε, ακόμα (γιατί ελάχιστοι θα το θυμάστε), ότι ο Τζουμάκας έχει και τη σχετική εμπειρία καθώς έχει ξαναδιατελέσει αρχηγός κόμματος. Απλώς σεμνύνεται να το περιλάβει στα προσόντα του. Πρόκειται για το «Σοσιαλιστικό Κόμμα», το οποίο ίδρυσε το 2013. Ελαβε μέρος στις ευρωεκλογές του 2014, συγκέντρωσε τον διόλου ευκαταφρόνητο αριθμό των… 11.106 ψήφων και έκτοτε περιέπεσε σε χειμερία νάρκη. Οταν, λοιπόν, ο Τζουμάκας δηλώνει: «Μπορώ να συμβάλω με γνώση, εμπειρία και εντιμότητα στην αλλαγή πορείας του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ για τη συγκρότηση μιας στρατηγικής νίκης στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση και την ανασύνταξη του προοδευτικού κινήματος με στόχο την υλοποίηση της πολιτικής μας υπέρ της χώρας και του ελληνικού λαού», το δηλώνει μετά λόγου γνώσεως (και πίστεως). Αλλωστε, στις επόμενες εκλογές μόλις που θα έχει περάσει τα 80, δηλαδή θα είναι στην ηλικία του Μπάιντεν!
Κατά τα άλλα, οι συριζαίοι διατελούν ακόμα υπό καθεστώς σοκ. Τόσο πολύ που ούτε να καυγαδίσουν δεν έχουν όρεξη. Στήνουν κάνα καυγά για λίγο, με το επιχείρημα «παιδιά, ας καυγαδίσουμε λίγο, να μας φύγει η νύστα», όμως ο ψεύτικος θυμός εξαντλείται γρήγορα και ξαναπέφτουν όλοι στη νιρβάνα. Πού οι εποχές με τις συνιστώσες, τις ίντριγκες, τα κρυφά μαζώματα, την πύρινη αρθρογραφία, τα ματωμένα συντροφικά μαχαιρώματα…
Να φανταστείτε ότι ο πιο σημαντικός καυγάς έγινε μεταξύ Πολάκη και διευθυντή της «Αυγής». Ο δεύτερος, ονόματι Σπύρος Ραπανάκης, θεώρησε ότι ο Πολάκης έκανε επίθεση κατά της Αχτσιόγλου όταν μίλησε για «όρους lifestyle» και «διαδικασία fast track με χαρακτηριστικά καλλιστείων ή με επικέντρωση σε επίπλαστα ψευδοδιλήμματα για Κέντρο ή Αριστερά». Κι έγραψε (ο Ραπανάκης): «Είμαι βέβαιος ότι αν δεν υπήρχε γυναίκα υποψήφια οι αθλιότητες περί καλλιστείων και διαδικασιών lifestyle δεν θα ακούγονταν. Την επόμενη μέρα δίνεται η ευκαιρία να μπουν ξεκάθαρες κόκκινες γραμμές με το λούμπεν, τον σεξισμό και τις ψευτοπαλικαριές».
Εδώ που τα λέμε, τη χρειαζόταν την απάντηση σε γνήσια πολάκεια γλώσσα, την οποία μεταφέρουμε όπως ακριβώς δημοσιεύτηκε στο facebook του «αψύ»:
Αν εξαιρέσουμε τον εκτός κάθε συναγωνισμού Τζουμάκα, οι υπόλοιποι τρεις συριζαίοι υποψήφιοι αρχηγοί θα κατατάσσονταν στον άξονα Αριστερά-Δεξιά ως εξής: Τσακαλώτος-Αχτσιόγλου-Παππάς. Τέτοιος άξονας δεν υφίσταται, όμως. Για παράδειγμα, η Αχτσιόγλου ανήκε στους 53+ (όπως και ο Χαρίτσης που τη στηρίζει ανοιχτά). Οι 53+ έχουν εδώ και καιρό συγχωνευτεί με κάποιους παλιούς «προεδρικούς» υπό τη φράξια «Ομπρέλα». Από την οποία προβεβλημένα στελέχη, όπως ο Βούτσης, στηρίζουν Αχτσιόγλου, ενώ άλλα στηρίζουν Τσακαλώτο. Ο οποίος Τσακαλώτος είναι τόσο αριστερός ώστε να έχει δίπλα του τον δεξιότατο Σταθάκη. Οι δε παλιοί «προεδρικοί» έχουν επίσης διασπαστεί, καθώς η υποφράξια των Τζανακόπουλου, Ηλιόπουλου κλπ. στηρίζει Αχτσιόγλου, ενώ άλλοι στηρίζουν Παππά.
Τι μένει; Η προσωπική αγωνία των στελεχών για το ποιος ή ποια μπορεί να τους σώσει από τον κατήφορο και οι προσωπικές επιδιώξεις άλλων για τη νέα εποχή, στην οποία βλέπουν αρχηγό την Αχτσιόγλου. Ετσι καθορίζουν τη στάση τους, επιβεβαιώνοντας για μια ακόμη φορά την παροιμία «κακό χωριό τα λίγα σπίτια».
Ο Τσακαλώτος, για παράδειγμα, μια χαρά θα τα πάει και με αρχηγό την Αχτσιόγλου. Θέλει, όμως, για τον εαυτό του το ρόλο του Νο 2. Αυτό διεκδικεί με την υποψηφιότητά του.
Ο Παππάς έχει καβαλήσει το καλάμι και διεκδικεί ρόλο, μολονότι θεωρείται από όλους τους ο πιο αποτυχημένος στενός συνεργάτης του Τσίπρα. Με ό,τι σημαντικό ασχολήθηκε τα έκανε σκατά. Η καταδίκη του για παράβαση καθήκοντος δεν ενοχλεί τους συριζαίους (ξέρουν ότι ήταν μια πολιτική απόφαση), πώς να κάνουν αρχηγό όμως κάποιον που συναντιόταν με τον Μιωνή σε καφέ στην Κύπρο και ο σιωνιστής πράκτορας τον έγραφε, που πήγε να κάνει καναλάρχη τον Καλογρίτσα κι αυτός τον έδωσε στεγνά, που δεχόταν στο Μαξίμου τον δικηγόρο των off shore Αρτεμίου (τον θυμάστε; Τον έπιασαν οι φωτογράφοι να βγαίνει από το Μαξίμου με μια νάιλον σακούλα στα χέρια) και που οδήγησε την κυβέρνηση Τσίπρα σε μια βαριά πολιτική ήττα με τους χειρισμούς του για τις τηλεοπτικές άδειες (για να μη μιλήσουμε για τα ξεφαντώματά του με τον Καμμένο σε σκυλάδικο της παραλιακής, που άνοιξε έκτακτα μόνο για την πάρτη τους, για να γιορτάσουν την εκλογική νίκη τον Σεπτέμβρη του 2015).
Υπάρχει σοβαρός συριζαίος που να πιστεύει ότι κάνει ο ανεκδιήγητος Παππάς για αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ; Σίγουρα όχι. Υπάρχουν, όμως, «ορφανά» από την άλλοτε ισχυρή φράξια των «προεδρικών» και υπάρχουν φιλόδοξοι και φιλόδοξες που πιστεύουν ότι η σειρά τους θα έρθει μετά την Αχτσιόγλου, οπότε βάζουν μπροστά τον μωροφιλόδοξο Παππά για να χτίσουν μια νέα φράξια, που θα διαπραγματεύεται με τη νέα ηγεσία βάζοντας στο τραπέζι το ποσοστό που θα πάρει ο Παππάς.
Κατά πάσα πιθανότητα, η Αχτσιόγλου δε θα αντιμετωπίσει πρόβλημα. Με όπλο την ομορφιά και το χαμόγελο και μπόλικη μπουρδολογία τσιπρικού τύπου μπορεί να κερδίσει και εύκολα. Αν στις εκλογές συνέρρεαν πλήθη, μάλλον θα κέρδιζε πιο εύκολα. Το πιθανότερο, όμως, είναι να ψηφίσουν λίγοι και αυτό δημιουργεί κινδύνους, επειδή οι λίγοι ελέγχονται από τις φράξιες.
Κι άμα κερδίσει, εύκολα ή δύσκολα, η Αχτσιόγλου, τι έγινε; Σε οχτώ μήνες μετά τις προεδρικές εκλογές του ΣΥΡΙΖΑ θα γίνουν κανονικές εκλογές, ευρωεκλογές. Ετσι και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αυξήσει έστω και λίγο το ποσοστό του σε σχέση με τις 25 Ιούνη ή αν ανεβάσει λίγο το ποσοστό αλλά το ΠΑΣΟΚ κλείσει την ψαλίδα, κούνια που την κούναγε τη λαμπερή Εφη. Θα πέσουν να την φάνε. Κι ο πεινασμένος για εξουσία γίνεται απείρως πιο επιθετικός από τον πεινασμένο για τροφή.
Εν πάση περιπτώσει, εδώ θα είμαστε και θα τα δούμε όλ’ αυτά. Εκείνο που έχει σημασία είναι πως μιλάμε για ένα αστικό κόμμα. Ενα κόμμα που ξεπετάχτηκε στις συνθήκες της πολιτικής κρίσης που προκάλεσαν τα Μνημόνια και κατάφερε να γίνει ΠΑΣΟΚ στη θέση του ΠΑΣΟΚ, για να υπηρετήσει με φανατισμό και προσήλωση τη συντηρητική ανασυγκρότηση του ελληνικού καπιταλισμού.
Την εποχή εκείνη ξεπετάχτηκαν και άλλα κόμματα, στα αριστερά και στα δεξιά του αστικού πολιτικού φάσματος. Ολα εξαφανίστηκαν (ΔΗΜΑΡ, ΑΝΕΛ, Ποτάμι). Γιατί να μην έχει και ο ΣΥΡΙΖΑ την ίδια μοίρα, επιστρέφοντας στο «μπαίνω-δεν μπαίνω στη Βουλή»; Μπορεί ναι, αλλά μπορεί και όχι.
Αυτή τη στιγμή η σοσιαλδημοκρατία εκφράζεται από δυο κόμματα: ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ. Για να κυβερνήσει ξανά αυτός ο χώρος ή πρέπει το ένα κόμμα να γυρίσει στο 4% ή να βρουν τρόπο να κάνουν το δικό τους Επινέ (το συνέδριο που ο Μιτεράν κατάφερε να ενώσει τη διάσπαρτη γαλλική σοσιαλδημοκρατία). Επομένως, ενώ και οι δύο θα χτυπούν (τρόπος του λέγειν) τον Μητσοτάκη, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ, Αχτσιόγλου και Ανδρουλάκης, θα χτυπιούνται μεταξύ τους. Το αβαντάζ του ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ δεν είναι ο αρχηγός του (σιγά το «φρούτο»), αλλά ότι ακόμη έχει μηχανισμούς στην αστοποιημένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και τις δημοτικές και περιφερειακές (αυτο)διοικήσεις, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε τέτοιους μηχανισμούς έχει ούτε μπορεί να καβαλήσει τα μελλοντικά κύματα της εργατικής, νεολαιίστικης και λαϊκής διαμαρτυρίας, όπως έκανε το 2011-2015.
Δεν είναι τυχαίο, πάντως, ότι τα αστικά μίντια δείχνουν συμπάθεια για την Αχτσιόγλου. Αν και έχει διατελέσει υπουργός Εργασίας (την «έσπρωξε» ο μέντοράς της Κατρούγκαλος), δεν έχει φθαρεί όπως ο Τσακαλώτος, ούτε κουβαλάει τα αρνητικά του Παππά. Θέλουν ένα σχετικά νέο πρόσωπο στην κεφαλή του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί ούτε ο Ανδρουλάκης τούς εμπνέει καμιά εμπιστοσύνη. Στη σημερινή φάση το σύστημα χρειάζεται και ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ, γιατί πάντα το σύστημα χρειάζεται εναλλακτικές λύσεις. Αν ένα από τα δύο μορφώματα επικρατήσει και το άλλο συρρικνωθεί, τότε θα ενισχύσουν αυτό που επικράτησε, για να υπάρχει εφεδρεία για τη διαχείριση της αστικής κυβερνητικής λειτουργίας.
ΥΓ. Αφαντος και από την ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ ο Τσίπρας. Πώς το είχε πει όταν παραιτήθηκε; Οτι θα είναι δίπλα τους, πάντα πολιτικά ενεργός κτλ. κτλ. Ετσι συμβαίνει με τους εκπεσόντες αυτοκρατορίσκους. Δεν μπορούν να φανταστούν τον εαυτό τους παρά μόνο στο θρόνο του αυτοκράτορα.