Η «εβδομάδα ΔΕΘ» ολοκληρώνεται με το διήμερο (σήμερα και αύριο) του Τσίπρα στη Θεσσαλονίκη. Δεν υπάρχουν απορίες για το τι θα πει. Ολα έχουν ειπωθεί σε δόσεις από δηλώσεις, συνεντεύξεις, ανακοινώσεις του ίδιου του Τσίπρα και άλλων ηγετικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Ολο το ενδιαφέρον επικεντρώνεται στο πώς θα σταθεί ο Τσίπρας στη συνέντευξη Τύπου, στις δύσκολες ερωτήσεις που θα του θέσουν οι εκπρόσωποι των φιλοκυβερνητικών Μέσων (που δεν είναι και λίγοι). Αλλά και γι’ αυτό… έχουσι γνώσιν οι φύλακες. Το συριζαϊκό επιτελείο έχει αφιερώσει ώρες για να βρει όλες τις πιθανές ερωτήσεις που μπορεί να τεθούν και ο Τσίπρας έχει προετοιμασμένες τις απαντήσεις. Τα πάει καλά και στο «θεατράλε» στοιχείο, οπότε ο… θρίαμβος είναι εξασφαλισμένος.
Για κάνα διήμερο, βέβαια, θα έχουμε μιντιακή φιλολογία για το τι είπε, τι δεν είπε, τι εννοούσε με αυτό που είπε ο Τσίπρας. Οπως έγινε και με τον Μητσοτάκη, που με το διήμερο της Θεσσαλονίκης «έσβησε» το φιάσκο του αποστολάκειου ανασχηματισμού και υποτίθεται ότι κάλυψε και τη ζημιά από τις καταστροφικές πυρκαγιές του καλοκαιριού, τη διαχείριση της πανδημίας, την ακρίβεια που σαρώνει στην αγορά.
Αυτά σύμφωνα με την φιλοκυβερνητική προπαγάνδα. Γιατί αν κατέβουμε στην κοινωνία, θα διαπιστώσουμε ότι τίποτα δεν έχει ξεχαστεί. Και να θέλει να τα ξεχάσει κάποιος, δεν τον αφήνει η πραγματικότητα που βιώνει. Μπορούν να ξεχάσουν οι πυρόπληκτοι που πλέον ζουν με την απειλή κάποιας καταστροφικής πλημμύρας, καθώς δεν έχουν ξεκινήσει ούτε τα άκρως απαραίτητα αντιδιαβρωτικά-αντιπλημμυρικά έργα στα καμένα; Μπορεί να ξεχάσει κανείς την πανδημία, όταν η απειλή της του χτυπάει καθημερινά την πόρτα, όταν καταγράφονται πάνω από 40 νεκροί (κατά μέσο όρο) καθημερινά κατατάσσοντας την Ελλάδα στην πρώτη θέση των θανάτων ανάλογα με τον πληθυσμό, όταν οι συνέπειες της εγκληματικής κυβερνητικής πολιτικής φαίνονται πλέον καθαρά και στο οικτρό αποτέλεσμα της εμβολιαστικής καμπάνιας;
Οσο για την ακρίβεια, η εβδομαδιαία επίσκεψη στο σούπερ μάρκετ και στη λαϊκή κάνει θρύψαλα τα δήθεν μέτρα του Μητσοτάκη και τις υστερικές τσιρίδες του ακροδεξιού τηλεπλασιέ-υπουργού περί παροδικότητας του φαινομένου (αρκεί να θυμίσουμε ότι στις αρχές του καλοκαιριού έλεγε πως οι «αναταράξεις» στην αγορά θα κρατήσουν μέχρι τον Σεπτέμβρη, τώρα λέει ότι θα κρατήσουν μέχρι τον Δεκέμβρη και… έχει ο θεός, για να καταλάβουμε πόση αξία έχουν οι… αναλύσεις αυτού του σαλτιμπάγκου).
Μην νομίζετε ότι τα στελέχη του αστικού Τύπου δεν τα γνωρίζουν αυτά, δεν γνωρίζουν δηλαδή ότι τα μέτρα του Μητσοτάκη δεν έχουν καμιά ανταπόκριση στον κόσμο. Αυτά τα στελέχη ούτε ξεκομμένα από την πραγματικότητα είναι και εμπειρία έχουν. Γι’ αυτό και τοποθετούν το όλο ζήτημα στη βάση του κοινοβουλευτικού κρετινισμού. Το ερώτημα που προσπαθούν ύπουλα να περάσουν στον κόσμο είναι: «Νομίζετε ότι με τον ΣΥΡΙΖΑ θα είναι διαφορετικά; Ξεχάσατε με τι υποσχέσεις εκλέχτηκαν και τι έκαναν τελικά;».
Ακόμα και τις πολιτικές εξελίξεις στη Γερμανία τις προσαρμόζουν επί το ελληνικότερον: «Ο σοσιαλδημοκράτης Σολτς θεωρείται ο φυσικός διάδοχος της Μέρκελ στην καγκελαρία και όχι ο χριστιανοδημοκράτης Λάσετ που η ίδια όρισε ως διάδοχό της». Το επόμενο βήμα έρχεται φυσικώ τω τρόπω: «Μητσοτάκης ή Τσίπρας, αυτό είναι το πραγματικό δίλημμα».
Τα μνημονιακά χρόνια, στη διάρκεια των οποίων ολοκληρώθηκε η συντηρητική ανασυγκρότηση του ελληνικού καπιταλισμού με τη συμμετοχή όλων των αστικών κομμάτων εξουσίας, παραμέρισαν τις παλιές διαχωριστικές γραμμές μεταξύ αστο-συντηρητικών και αστο-φιλελεύθερων και έφτιαξαν ένα νέο κριτήριο: «ποιος είναι πιο αποτελεσματικός ως διαχειριστής;».
Δεν είναι τυχαίο ότι ο Μητσοτάκης φιλοτεχνεί την πολιτική εικόνα του πάνω σ’ αυτό. Ο πρώην γενικός διευθυντής του ΣΕΒ Σκέρτσος με το τάμπλετ και τα κριτήρια ελέγχου των υπουργών, ο τέως πασόκος Γεραπετρίτης ως χαράκτης… υψηλής πολιτικής, ο επίσης τέως πασόκος Πιερακάκης ως τζίνι της πληροφορικής με κοφτερό μυαλό, αυτές είναι οι εικόνες-μηνύματα που εκτοξεύονται προς τα έξω κατά ριπάς.
Βλέπετε, ο Τσίπρας εκτοξεύτηκε στο εξουσιαστικό στερέωμα εκμεταλλευόμενος αισχρά την αυθόρμητη αντιμνημονιακή διαμαρτυρία, έκανε ό,τι έκανε, έχει τη φωλιά του λερωμένη και κυρίως δεν έχει ένα παρόμοιο αυθόρμητο κίνημα για να το εκμεταλλευτεί. Δεν έχει, λοιπόν, άλλη επιλογή από το να ξαναζεστάνει την παλιά σοσιαλδημοκρατική ρητορική, εν γνώσει του ότι δεν μπορεί να πείσει μ’ αυτή. Ο καμβάς πάνω στον οποίο πλέκεται όλη η συριζαϊκή αντιπολιτευτική ρητορική είναι η τακτική του «ώριμου φρούτου»: «Τον Μητσοτάκη δεν μπορούμε να τον ρίξουμε εμείς, θα περιμένουμε να σαπίσει και να πέσει μόνος του. Δική μας δουλειά είναι να είμαστε έτοιμοι να τον διαδεχτούμε».
Aυτό που οι κλασικοί του μαρξισμού έχουν ονομάσει κοινοβουλευτικό κρετινισμό έχει έτσι κι αλλιώς ρίζες στην κοινωνική συνείδηση. Οταν το διεκδικητικό κίνημα της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζόμενων στρωμάτων βρίσκεται σε ύφεση, τότε ο κοινοβουλευτικός κρετινισμός γίνεται ένα συμπαγές στρώμα πάγου που σκεπάζει τα πάντα με ομοιόμορφο τρόπο.
Πρέπει να το σπάσεις, για να μπορέσεις να επηρεάσεις την κοινωνική συνείδηση. Και βέβαια, δεν το σπας προβάλλοντας την… εναλλακτική λύση για ψήφο. Γιατί τότε παίζεις στο εσωτερικό του κοινοβουλευτικού κρετινισμού, όχι έξω απ’ αυτόν. Αναγορεύεις την ψήφο σε απόλυτο κριτήριο.
Η πλάκα είναι πως όλες οι… εναλλακτικές εκλογικές παρεμβάσεις, όποια λαμπρή στολή κι αν φορούν, ισχυρίζονται το ίδιο: «Βρίσκουμε την ευκαιρία να κάνουμε ζύμωση των επαναστατικών ιδεών»! Τις μη εκλογικές περιόδους, όμως, όλοι αυτοί θεωρούν πως η ζύμωση «δεν είναι δράση». Η αντικαπιταλιστική ζύμωση, όμως -που δεν ταυτίζεται με τις αγωνιστικές εκκλήσεις, ειδικά όταν αυτές αποσκοπούν απλά στην αυτοεπιβεβαίωση- είναι το πρώτιστο καθήκον αυτών που θέλουν ν’ αλλάξουν τον κόσμο. Γιατί αν δεν αλλάξει η κοινωνική συνείδηση, δεν πρόκειται ν’ αλλάξει ο κόσμος. Και η κοινωνική συνείδηση διαμορφώνεται σε επαναστατική βάση μόνο με τη γνώση των ταξικών συσχετισμών, της διάρθρωσης της οικονομίας και της κοινωνίας, της αμοιβαίας σχέσης των τάξεων κτλ. κτλ. Κι αυτό μπορεί να το κάνει μόνο η ολόπλευρη πολιτική ζήυμωση των κομμουνιστών.