Δύο χιλιάδες είκοσι ένα
και δεν αρκεί μόνο η πένα…
Αύριο (23 Αυγούστου και Κυριακή, ωραία μέρα για φχιέστες) κλείνει τα 57 χρόνια του ο γίγαντας… της αγροτιάς (τι γελάτε ρε;), της κτηνοτροφίας, των προϊόντων και των τροφίμων Μάκης Βορίδης. Πέρα από τα τσεκούρια και τις άλλες λασπολογίες που μετέρχονται εναντίον του οι αναρχοκομμουνιστοσυμμορίτες, με μια ματιά στο επετειολόγιο της “Κ”, βλέπουμε στις 22 Απρίλη του 1986: “Αιματηρή επιδρομή ΕΠΕΝιτών (υπό τον Μάκη Βορίδη) στη Νομική Αθήνας, εννιά τραυματίες“. Χρόνια θολά.
Στη σκιά του καλοκαιριού, των γεγονότων και όσων δέντρων απέμειναν σ’ αυτή τη θλιβερή και ρημαγμένη γη, η λαϊκή μούσα εκφράζει τους πόνους και πόθους όλων των γυναικών (και όχι μόνον, και ω χειμώνων):
Μας τρόμαξες βρε Χαρδαλιά. Χάσαμε τον Σωτήρη
και θα ‘ταν μαύρη η ζωή αν χάναμε κι εσένα.
Κι έπειτα σοβαρεύεται, σοβά ρεύεται, απέναντι σ’ αυτή την πρωτοφανή, εκπληκτική –και φριχτή- αναμονή “να πέσει η ένταση των ανέμων για να σβήσουν οι φωτιές“! Και τα παίρνει στο κρανίο, αν και αυτολογοκρινόμενη για να μην πει κα’να βαρύ:
Κάψανε ό,τι καίγεται και τα καμένα ακόμα
σπίτια, δάση, περιοχές, έγιναν όλα χώμα.
Από ανικανότητα, από αδιαφορία
διαλύουν πλέον τη ζωή με σταθερή πορεία.
Τι ‘ν’ η πατρίδα μας λοιπόν; Μην είν’ βουνά και κάμποι
ή ανεμογεννήτριες πίσω απ’ τα καμένα;
Φωτιές, μ@λ@κες, Μαλακάσα και ο Μαλακάσης να θυμίζει: “Το δάσος που λαχτάριζες / μέχρι να το περάσεις / τώρα να το ξεχάσεις / διαβάτη αποσπερνέ“.
Τελειώνει και ο Αύγουστος, γυρίζουν οι δραπέτες
πίσω στα σπίτια-φυλακές με όλα να ‘ναι σκούρα.
Οι τυχεροί που λιάστηκαν και έπαιζαν ρακέτες
σε λίγο με προαυλισμό μονάχα και κλεισούρα.
Πέρα από την πλάκα που (όχι χωρίς ψυχικό κόστος, το ξέρετε) χαρακτηρίζει τη στήλη, τα πράγματα είναι τόσο μαύρα, τόσο αποτρόπαια και δυσοίωνα, που είναι ικανά να γονατίσουν (και το κάνουν) ακόμα και τα πιο αγωνιστικά και αισιόδοξα τμήματα της κοινωνίας.
Η μπανανία καίγεται, βογκάει, γονατίζει
δεν έχει σήμερα, αύριο, γαντζώνεται στο χτες της
μα κάποιοι αυνανίζονται, βλέπουνε πανσελήνους
του Αυγούστου, με υπακοή σ’ αυτά που λέει ένας has τις.
Με φουσκωμένα στήθη (ποιες ορμόνες ρε;) διαβάζουμε την είδηση: “Αύξηση 17,8 δισ. ευρώ καταγράφηκε στον τζίρο των επιχειρήσεων της χώρας το β’ τρίμηνο του έτους, ενώ ειδικά για τον Ιούνιο η αύξηση στον κύκλο εργασιών ανήλθε σε περίπου 4,3 δισ. ευρώ“. Και με δάκρυα χαράς στα μάτια, αναγιγνώσκουμε την επί μέρους αριθμο-ποίηση: “Σύμφωνα με την ΕλΣτατ, για το σύνολο των επιχειρήσεων και των δραστηριοτήτων της οικονομίας, ο κύκλος εργασιών το β’ τρίμηνο του 2021 ανήλθε σε 78.382.146 χιλιάδες ευρώ, σημειώνοντας αύξηση 29,4% σε σχέση με το β’ τρίμηνο του 2020 που είχε ανέλθει σε 60.570.667 χιλιάδες ευρώ. Τη μεγαλύτερη αύξηση (118,5%) παρουσίασαν οι επιχειρήσεις του τομέα «Δραστηριότητες υπηρεσιών παροχής καταλύματος και υπηρεσιών εστίασης», ενώ τη μικρότερη (9,8%) παρουσίασαν οι επιχειρήσεις του τομέα «Διαχείριση ακίνητης περιουσίας»”.
Να το και το Αφγανιστάν μπροστά μας εδώ πέρα.
Αναρωτιέσαι σαν κοιτάς, αν πέρασε μια μέρα!
Κάποια τα έχουμε ξαναπεί, αλλά είναι επιβεβλημένο να επανέρχονται για να μην ξεχνιούνται μέσα στον ορυμαγδό της εποχής: “Ακόμη και μια κοινωνία ηλιθίων είναι ταξική. Eτσι, ένας ηλίθιος πλούσιος είναι απλά πλούσιος, ενώ ένας ηλίθιος φτωχός είναι απλά ηλίθιος“.
Του Κούλη “προτεραιότητα είναι το περιβάλλον“!
Τόσο, που τον κοιτάς και λες πως μάλλον βλέπεις άλλον.
“Κούλα, μ’ ακούς; Πολύ κωλόπαιδο ο Κυριάκος” (Στάθης Ψάλτης).
Κοκκινοσκουφίτσα
