Το Σουδάν είναι μία χώρα που δεν μας πολυαπασχολεί εδώ στην Ελλάδα. Ανήκει στις χώρες που έχουμε συνηθίσει να χαρακτηρίζουμε ως «πεινασμένους της Αφρικής», πράγμα που δεν απέχει και πολύ από την αλήθεια, μιας και το Σουδάν (που διασπάστηκε σε δύο κομμάτια από το 2011) αντιμετωπίζει μία από τις χειρότερες επισιτιστικές κρίσεις στη σύγχρονη Ιστορία του, με το ένα τέταρτο του πληθυσμού των 45 εκατομμυρίων να βρίσκεται σε κατάσταση «υψηλής, οξείας διατροφικής ανασφάλειας». Με αυτό τον… σύγχρονο χαρακτηρισμό θέλησαν να αποτυπώσουν, σε πρόσφατή έκθεσή τους, την πείνα στο Σουδάν δέκα «ανθρωπιστικές» οργανώσεις, μεταξύ των οποίων η Διεθνής Οργάνωση Τροφίμων και Γεωργίας του ΟΗΕ, το Παγκόσμιο Πρόγραμμα Σίτισης (επίσης του ΟΗΕ) και ο αμερικάνικος Οργανισμός Διεθνούς Ανάπτυξης.
Παρολαυτά, αυτοί οι… πεινασμένοι, που εδώ πολλοί τους θεωρούν απλώς για λύπηση, τόλμησαν να ορθώσουν το ανάστημά τους. Μετά από μήνες διαδηλώσεων, κατόρθωσαν να ρίξουν τον επί τρεις δεκαετίες δικτάτορα του Σουδάν, Ομάρ Αλ Μπασίρ, τον Απρίλη του 2019. Οι διαδηλώσεις είχαν ξεκινήσει τον Δεκέμβρη του 2018 μετά από τον τριπλασιασμό της τιμής του ψωμιού. Ακολούθησε άγρια καταστολή, με επιβολή καθεστώτος έκτακτης ανάγκης για ένα χρόνο, φυλακίσεις και απαγόρευση διαδηλώσεων, την ίδια στιγμή που καθαρά υποκριτικά ο Μπασίρ αναγνώριζε τα «δίκαια αιτήματα» των διαδηλωτών!
Ομως το στρατιωτικό καθεστώς που ανέτρεψε τον δικτάτορα (μια νέα χούντα δηλαδή) πέταξε γρήγορα το «δημοκρατικό» του προσωπείο. Οι πόθοι των διαδηλωτών για μια καλύτερη ζωή και δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις εξανεμίστηκαν. Το νέο καθεστώς αποδείχθηκε το ίδιο απολυταρχικό με αυτό του Μπασίρ, με αποτέλεσμα να βρεθεί κι αυτό αντιμέτωπο με τη λαϊκή οργή τον Ιούνη του 2019. Φυσικά, απάντησε με τον κλασικό τρόπο: την άγρια καταστολή.
Την περασμένη βδομάδα ξέσπασαν νέες διαδηλώσεις στο Σουδάν. Η αποτυχία της νέας χούντας να τιθασεύσει την οικονομική κρίση που μαστίζει τη χώρα, με αποτέλεσμα ο πληθωρισμός να εκτιναχθεί στο 212% τον περασμένο μήνα, οδήγησε σε μαζικές αντικυβερνητικές διαδηλώσεις που είχαν ως αποτέλεσμα τουλάχιστον ένα νεκρό και 14 τραυματίες.
«Οι μεταβατικές Αρχές (σ.σ. η χούντα που έχει αντικαταστήσει τον Μπασίρ, η οποία θεωρείται ότι είναι «μεταβατική» μέχρι να γίνουν εκλογές) έχουν ολοκληρώσει πάνω από έναν χρόνο στην εξουσία και η κρίση αυξάνεται τρομακτικά ημέρα με την ημέρα. Οι δυσκολίες της ζωής καταντούν πλέον ανυπόφορες και ο κόσμος ζει ασθμαίνοντας για τις βασικές του ανάγκες σε ψωμί και καύσιμα». Αυτά αναφέρει ανακοίνωση της Ενωσης Σουδανών Επαγγελματιών, που θεωρείται ότι έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ανατροπή του Μπασίρ.
Κανείς δεν ξέρει πού θα οδηγήσει αυτή η κατάσταση. Ορισμένοι αναρωτιούνται μήπως το Σουδάν βρίσκεται μπροστά σε ένα δεύτερο εξεγερτικό κύμα. Οπως και να έχει το πράγμα, ένα είναι σίγουρο. Οτι οι λαοί που εδώ τους… λυπόμαστε για την εξαθλίωση και την πείνα τολμούν να αντιστέκονται. Αποδεικνύοντας ότι η εποχή μας παραμένει εποχή των ιμπεριαλιστικών πολέμων και των προλεταριακών επαναστάσεων, όπως τόσο εύστοχα την είχαν χαρακτηρίσει οι μπολσεβίκοι πριν από έναν αιώνα. Οσο κι αν προσπαθήσουν να το κρύψουν αυτό τα παπαγαλάκια της… αιωνιότητας της καπιταλιστικής τάξης πραγμάτων, τα γεγονότα είναι πεισματάρικα.
Το Σουδάν, όπως και άλλες χώρες του λεγόμενου «τρίτου κόσμου», όπως η Ινδονησία για παράδειγμα, υφίστανται το μαρτύριο του Σισύφου. Λαϊκές εξεγέρσεις που δίνουν τη θέση τους είτε σε δικτατορικά καθεστώτα, που αντικαθιστούν έκπτωτους δικτάτορες, είτε σε «δημοκρατικά», που κάνουν το ίδιο ακριβώς πράγμα με τα δικτατορικά. Απομυζούν με τον πιο άγριο και ανελέητο τρόπο την υπεραξία των εργατών των χωρών αυτών, προς όφελος τεράστιων μονοπωλιακών κολοσσών που πλουτίζουν από το φτηνό εργατικό δυναμικό των εξαρτημένων χωρών και από την καταλήστευση των φυσικών πόρων τους. Γι’ αυτό και οι λαϊκές εξεγέρσεις επαναλαμβάνονται.
Και μία… λεπτομέρεια. Το Σουδάν είναι η 23η χώρα στον κόσμο από άποψη αποθεμάτων πετρελαίου, με πέντε δισεκατομμύρια βαρέλια αποθέματα. Το γεγονός αυτό δεν έσωσε τον σουδανέζικο λαό από την πείνα…
