Το ταξικό κριτήριο

Μια αφίσα φονταμενταλιστών χριστιανών ενάντια στις αμβλώσεις, γεμάτη από τα γνωστά ψεύδη που χρησιμοποιούνται σε όλο τον κόσμο και έχουν συντριβεί από την επιστήμη στα ίδια τα αστικά καθεστώτα, κατέβηκε άρον-άρον, με κυβερνητική εντολή από τις διαφημιστικές προθήκες των σταθμών του Μετρό. Το ζήτημα έχει κατά βάση λυθεί εδώ και τρεις δεκαετίες από το ελληνικό αστικό κράτος και η πληρωμένη διαφήμιση σε χώρο κρατικής ιδιοκτησίας ξεπερνούσε τα όρια της ανοχής που επιδεικνύει το αστικό κράτος σ' αυτούς τους φονταμενταλιστές (που είναι ταυτόχρονα και εθνικιστές και δεξιοί έως φασίστες). Ακόμα και για μια δεξιά κυβέρνηση, αυτού του τύπου η αισχρή προπαγάνδα ξεπερνούσε τα εσκαμμένα.
 
Οι αφίσες κατέβηκαν, λοιπόν, κι αμέσως άρχισε άλλος πόλεμος. Με επίκεντρο την ελευθερία του λόγου αυτή τη φορά. Αρκετοί από τους φίλους των υπερσυντηρητικών-φονταμενταλιστικών ιδεών (η φιλία τους εσχάτως στηρίζεται στο δημογραφικό πρόβλημα και στον κίνδυνο… αλλοίωσης της εθνικής σύστασης των κατοίκων της Ελλάδας) άλλαξαν πίστα και γύρισαν τη συζήτηση στο δικαίωμα του λόγου, που κατά τη γνώμη τους παραβιάστηκε. Μαζί τους, όμως, συντάχθηκαν και άλλοι, οι οποίοι αποδεδειγμένα διαφωνούν με τις φονταμενταλιστικές απόψεις. Μίλησαν για την ανάγκη κατοχύρωσης και σεβασμού της «απόλυτης ελευθερίας του λόγου», για «το δικαίωμα ακόμα και στον μισαλλόδοξο λόγο», όπως έγραψε κάποιος από δαύτους.
 
Βέβαια, αν στη θέση των φονταμενταλιστικών αφισών υπήρχαν αφίσες με το σύνθημα «Η 17Ν με τις εκτελέσεις της απέδιδε δικαιοσύνη», αυτοί θα ήταν οι πρώτοι που θα ανέβαιναν στα κάγκελα και θα απαιτούσαν όχι μόνο το κατέβασμα των αφισών, αλλά και την άσκηση διώξεων για εγκωμιασμό εγκλημάτων. Το 'χουμε δει το έργο. Οι σκοταδιστικές φονταμενταλιστικές απόψεις, ακόμα και οι ναζιστικές απόψεις, αποτελούν προϊόντα (ή υποπροϊόντα) της αστικής ιδεολογίας, γι' αυτό και ξεσπά αντιπαράθεση για τα όρια της ανοχής που πρέπει να επιδεικνύεται σ' αυτές. Η αστική κοινωνία πιάνεται στο δίχτυ της υποκρισίας της. Μοιράζεται σε στρατόπεδα σχετικά με τα όρια της ανοχής που πρέπει να επιδεικνύει.
 
Αντίθετα από την υποκρισία της αστικής δημοκρατίας περί ελευθερίας του λόγου, πίσω από την οποία προσπαθεί να κρύψει το αληθινό της πρόσωπο ως στυγνής δικτατορίας του κεφαλαίου, η εργατική δημοκρατία δεν κρύβει την ταξική της προσέγγιση. Αναφερόμενη στην ελευθερία του λόγου, θέτει πάντοτε το ερώτημα: για ποιον και για ποιο σκοπό. Ελευθερία του λόγου για τους εκμεταλλευτές, για τους φασίστες, τους ρατσιστές, τους φορείς κάθε είδους σκοταδιστικών και αντιδραστικών απόψεων δεν μπορεί να υπάρξει.
 
Γι' αυτό και δεν πρέπει να μπερδευόμαστε με τις υποκριτικές συζητήσεις περί ελευθερίας του λόγου, που ξεσπούν από καιρού εις καιρόν στο πλαίσιο της αστικής δημοκρατίας. Ούτε να προσεγγίζουμε το ζήτημα με νομικούς όρους, με όρους συνταγματικού δικαίου. Αν ακολουθούμε το ταξικό νήμα δεν πρόκειται να λαθέψουμε.
 
Θα διεκδικούμε πάντοτε ελευθερία του λόγου για τις επαναστατικές ιδέες, ακόμα κι αν αυτές παραβιάζουν πλευρές της αστικής νομιμότητας. Και θα στρεφόμαστε ενάντια στην ελευθερία του λόγου για τις φασιστικές, ρατσιστικές, σκοταδιστικές απόψεις. Η συγκεκριμένη αφίσα έπρεπε να κατέβει επειδή προπαγάνδιζε αντιεπιστημονικές σκοταδιστικές απόψεις. Τελεία και παύλα. Για να υποστηρίξουμε αυτή τη θέση δε χρειάζεται να καταφύγουμε σε νομικισμούς.
 
Οπως δε χρειάζεται να καταφύγουμε σε νομικισμούς για να υποστηρίξουμε την απαγόρευση της φασιστικής προπαγάνδας, χωρίς να διανοούμαστε να την κατατάξουμε στον ίδιο κοινό παρονομαστή (της ελευθερίας του λόγου) με την προπαγάνιση των επαναστατικών ιδεών. Ετσι πρέπει να τίθεται το θέμα. Από άποψη αρχών και χωρίς να εξαρτάται από το τι επιτρέπεται και τι όχι από την αστική νομιμότητα.
 
Π.Γ.