Από τη μύγα ξύγκι προσπαθούν να βγάλουν οι φυλλάδες του Μαρινάκη, δημοσιεύοντας ρεπορτάζ για κάποια «σφαγή» που γίνεται στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. «Σφαγή» που τη βλέπουν μόνο οι ευφάνταστοι συντάκτες των μαρινοφυλλάδων, συνάγοντάς της από δηλώσεις όπως του Χαρίτση ή της Αχτσιόγλου, στελεχών της φράξιας των 53+, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς και δε θα γίνει κόμμα της Κεντροαριστεράς. Τέτοιες δηλώσεις τις βαφτίζουν… μπηχτή στον Τσίπρα, ο οποίος υποτίθεται ότι θέλει να σοσιαλδημοκρατικοποιήσει τον ΣΥΡΙΖΑ και γι' αυτό αντιδρούν τα αριστερά στελέχη.
Ο ίδιος ο Τσίπρας, βέβαια, έχει πει πολλές φορές τα ίδια με την Αχτσιόγλου ή τον Χαρίτση, όμως και να μην υπήρχε αυτό, κάθε αντικειμενικός παρατηρητής θα συμφωνήσει ότι κανένας εμφύλιος δεν υπάρχει στον ΣΥΡΙΖΑ. Υπήρχε η πάλη των φραξιών, όπως συμβαίνει σε όλα τα αστικά κόμματα εξουσίας, μικρά ή μεγάλα. Οι 53+ γκρινιάζουν συνεχώς, γιατί στηρίζονται στην κομματική βάση του παλιού ΣΥΡΙΖΑ και την έχουν ανάγκη για να πλασάρονται με καλά ποσοστά στα συνέδρια. Γκρινιάζουν για να διατηρήσουν τα υπουργεία τους και για να βολέψουν ανθρώπους τους στον κρατικό μηχανισμό. Ο Φίλης, άλλοτε γκεσέμι της προεδρικής πλειοψηφίας, γκρινιάζει γιατί βρέθηκε εκτός κυβέρνησης και δεν επανήλθε. Ο Σκουρλέτης δέχτηκε να αναλάβει το κόμμα ως γραμματέας και προσπαθεί να διευρύνει το προσωπικό του έρεισμα, ώστε να είναι ο επόμενος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, όταν φτάσει το τέλος του Τσίπρα.
Προς το παρόν, ο Τσίπρας είναι μονοκράτορας στον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν υπάρχει διάδοχη λύση. Ποιος θα τον αμφισβητήσει, ο χαρίτσης ή η Αχτσιόγλου; Αστεία πράγματα. Η Δούρου, που εμφάνιζε αρχηγικές φιλοδοξίες, βλέπει τα φτερά της ψαλιδισμένα. Κι αν δεν επανεκλεγεί, θα παρακαλάει για μια βουλευτική έδρα. Το ξέρουν όλοι ότι για ένα απροσδιόριστο χρονικό διάστημα θα πρέπει να ανέχονται τον καισαρισμό του Τσίπρα, γιατί χωρίς αυτόν θα πάθουν ό,τι έπαθε η Ρεάλ μετά την αποχώρηση του Κριστιάνο Ρονάλντο. Η γκρίνια είναι μέσα στο παιχνίδι, όμως κανένας τους δε θα την οδηγήσει στα όρια της σύγκρουσης.
