Ούνα φάτσα, ούνα ράτσα

Ματέο Σαλβίνι και Βίκτορ Ορμπαν συναντήθηκαν πρόσφατα στο Μιλάνο (έδρα της νεοφασιστικής Λέγκα) και διαπίστωσαν πλήρη ταύτιση απόψεων. «Οχι μόνο για το Μεταναστευτικό», δήλωσε ο Σαλβίνι. Οσο για τον Ορμπαν, μολονότι ο ίδιος είναι θεσμικά ανώτερος, ως πρωθυπουργός της Ουγγαρίας (ο Σαλβίνι είναι υπουργός Εσωτερικών της Ιταλίας) δε δίστασε να γλείψει απροκάλυπτα τον ιταλό νεοφασίστα, δηλώνοντας ότι είναι ο ήρωάς του, ο άνθρωπος με τον οποίο μοιράζεται τη μοίρα του. Αν ο Σαλβίνι μιλούσε ουγγρικά, «θα μπορούσε να κερδίσει τις εκλογές και να κυβερνήσει τη χώρα μου», είπε στο αποκορύφωμα των δηλώσεών του ο Ορμπαν.
 
Ευεξήγητα όλ' αυτά. Μολονότι διανύει τη δεύτερη θητεία του ως πρωθυπουργός, ο Ορμπαν δεν κυβερνά παρά μια εξαρτημένη χώρα, πολύ χαμηλού «ειδικού βάρους» στην ΕΕ. Λογικό είναι να προσπαθεί να στηριχτεί στον Σαλβίνι, που αυτή τη στιγμή θεωρείται ως η πιο ισχυρή πολιτική προσωπικότητα της τρίτης σε οικονομική δύναμη ιμπεριαλιστικής χώρας της Ευρωζώνης. Ο Ορμπαν δεν είχε κανένα πρόβλημα να δηλώσει ότι στόχος του είναι οι ευρωεκλογές του προσεχούς Μάη, από τις οποίες θέλει να προκύψει «μια νέα Ευρωπαϊκή Επιτροπή και ένα νέο Ευρωκοινοβούλιο». Σ' όλα αυτά βάζει το δάχτυλό της και η κυβέρνηση Τραμπ, που στηρίζει ανοιχτά όλες τις ακροδεξιές και «ευρωσκεπτικιστικές» δυνάμεις της ΕΕ, όπως δήλωσε ανοιχτά πριν από λίγο καιρό ο αμερικανός πρέσβης στο Βερολίνο.
 
Βέβαια, το μόνο που κατάφερε ο Τραμπ με την πολιτική του (ιδιαίτερα με την επιβολή δασμών) ήταν να απομακρύνει την παραδοσιακή σύμμαχο των ΗΠΑ Βρετανία και να σπρώξει την Μέι στην αγκαλιά της Μέρκελ και του Μακρόν, με τους οποίους έχει συστήσει μια αντι-Τραμπ τριμερή συμμαχία (ανεξάρτητα από τη διαδικασία του Βrexit, η οποία ακόμα καρκινοβατεί). Οι κινήσεις των αστικών κυβερνήσεων δε γίνονται με ιδεολογικά κριτήρια, αλλά βάσει του συμφέροντος της κάθε αστικής τάξης. Γι' αυτό και δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι ο Σαλβίνι θα κινηθεί παρέα με τον Ορμπαν και κάποιους ακόμα ακροδεξιούς (οι οποίοι, σε αντίθεση με τη Λέγκα, συμμετέχουν στην πλειοψηφία τους στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα) κόντρα στον γερμανο-γαλλικό άξονα, του οποίου η ηγεμονία είναι ακόμα ακλόνητη. Αν ο Σαλβίνι δε θέλει να αυτοκτονήσει πολιτικά, δε θα πάει κόντρα στη θέληση της μεγάλης ιταλικής κεφαλαιοκρατίας, που θέλει μεν μια κυβέρνηση πιο διεκδικητική έναντι του γερμανο-γαλλικού άξονα, όχι όμως μια κυβέρνηση ρήξης με την Ευρωζώνη.
 
Κατά συνέπεια, τα όνειρα του Ορμπαν μπορεί να μείνουν όνειρα και ο Σαλβίνι απλώς να τον χρησιμοποιήσει για προεκλογικούς σκοπούς. Οπως και ο Ορμπαν τον Σαλβίνι, που αυτή τη στιγμή εμφανίζεται ως ο υπ' αριθμόν ένα μεταναστοφάγος της Ευρωζώνης.