Μιλώντας στη Ραμάλα, την Τρίτη 28 Αυγούστου, σε μια ομάδα ισραηλινών ακαδημαϊκών, ο Μαχμούντ Αμπάς δήλωσε ότι ένα μελλοντικό παλαιστινιακό κράτος δεν πρέπει να έχει στρατό, ενώ η αστυνομία του θα πρέπει να διαθέτει μόνο μέσα καταστολής κοινωνικών ταραχών! Με αυτή τη δήλωση ο Αμπάς υιοθετεί με τον πιο ξεδιάντροπο τρόπο την πάγια απαίτηση των σιωνιστών για ένα παλαιστινιακό κράτος πλήρως αποστρατιωτικοποιημένο, στο έλεος του ισραηλινού στρατού, που θα αναλάβει την αστυνόμευση και την καταστολή στη Δυτική Οχθη και στη Λωρίδα της Γάζας, καθώς και τη μονομερή φύλαξη των συνόρων. Ενα κράτος που μόνο κράτος δε θα είναι.
Στη συνέχεια της ομιλίας του, ο Αμπάς δήλωσε υποκριτικά, καθώς μιλούσε σε ισραηλινούς ακαδημαϊκούς, ότι προτιμά να διατεθούν αυτά τα χρήματα στο εκπαιδευτικό σύστημα των παλαιστινιακών περιοχών!
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Αμπάς κάνει τέτοιες δηλώσεις. Σε παλιότερη ομιλία του είχε επίσης υποστηρίξει τη συγκρότηση ενός αποστρατιωτικοποιημένου παλαιστινιακού κράτους, στα σύνορα του 1967, που θα φυλάσσονται από τον νατοϊκό στρατό. Σύμφωνα με αυτή την πρόταση, εκτός από τους σιωνιστές και τους πραιτοριανούς του Αμπάς, ο παλαιστινιακός λαός θα πρέπει να φορτωθεί στο σβέρκο του και το ΝΑΤΟ. Σύμφωνα με την αρχηγό της ισραηλινής αντιπολίτευσης, Τζίπι Λίβνι, ο Αμπάς είχε επαναλάβει αυτή τη θέση του και κατά τη διάρκεια των αποτυχημένων ειρηνευτικών συνομιλιών μεταξύ Παλαιστινιακής Αρχής και σιωνιστών την περίοδο 2013-14, κατά τη θητεία της τρίτης κυβέρνησης Νετανιάχου.
Την ίδια μέρα, η πρέσβειρα των ΗΠΑ στα Ηνωμένα Εθνη, Νίκι Χάλεϊ, δήλωσε σε ομιλία της σε συνέδριο του Ιδρύματος για την Υπεράσπιση της Δημοκρατίας, αμερικάνικο think tank που διατηρεί στενούς δεσμούς με το Ισραήλ, ότι το «Δικαίωμα της Επιστροφής» των παλαιστίνιων προσφύγων πρέπει να απομακρυνθεί από το τραπέζι των διαπραγματεύσεων μεταξύ Αμπάς και σιωνιστών. Παράλληλα, αποκάλυψε ότι η κυβέρνηση Τραμπ εξετάζει να απορρίψει επίσημα το χρόνιο αίτημα του παλαιστινιακού λαού να ενταχθεί το ζήτημα της επιστροφής των παλαιστίνιων προσφύγων του 1947-48 σε οποιαδήποτε μελλοντική συμφωνία ειρήνευσης μεταξύ των δυο πλευρών.
Η επιστροφή των παλαιστίνιων προσφύγων στα εδάφη τους αποτελεί κεντρικό ζήτημα της Παλαιστινιακής Υπόθεσης και είναι αυτή που τροφοδοτεί τις ογκώδεις διαδηλώσεις του παλαιστινιακού λαού διπλα στα σύνορα της Γάζας με το Ισραήλ, κατά τη διάρκεια των οποίων ο ισραηλινός στρατός έχει δολοφονήσει εκατοντάδες Παλαιστίνιους και έχει τραυματίσει χιλιάδες.
Με μια αιφνιδιαστική κίνηση, η κυβέρνηση Τραμπ ανακοίνωσε τη διακοπή της αμερικάνικης χρηματοδότησης της UNRWA, του τμήματος του ΟΗΕ για τους παλαιστίνιους πρόσφυγες. Η συγκεκριμένη απόφαση έρχεται λίγους μήνες μετά την απόφαση για περιορισμό της αμερικάνικης χρηματόδοτησης της UNRWA, το ύψος της οποίας ξεπερνά τα 200 εκατομμύρια δολάρια ετησίως. Ο περιορισμός των πόρων της UNRWA θα έχει ως αποτέλεσμα τη διακοπή της παροχής βασικών υπηρεσιών στους παλαιστίνιους πρόσφυγες που ζουν σε στρατόπεδα εντός και εκτός Παλαιστίνης, με αποτέλεσμα να βαθύνει η ανθρωπιστική κρίση, ιδιαίτερα στη Λωρίδα της Γάζας, όπου ένα μεγάλο μέρος των κατοίκων (πρόσφυγες) εξαρτάται από τη βοήθεια της UNRWA για τη σίτισή τους και την εκπαίδευση των παιδιών τους. Στην ανοιχτή φυλακή της Γάζας ένα πολύ μεγάλο μέρος των κατοίκων βασίζεται στην UNRWA για τη στοιχειώδη επιβίωση.
Σύμφωνα με τον Ντέιβ Χάρντεν, πρώην αξιωματούχο της Υπηρεσίας για τη Διεθνή Ανάπτυξη του αμερικάνικου υπουργείου Εξωτερικών, η απόφαση της κυβέρνησης Τραμπ για διακοπή της χρηματοδότησης εγκυμονεί πολλούς κινδύνους και μπορεί να ενισχύσει ακόμα περισσότερο την επιρροή της Χαμάς στη Γάζα σε βάρος της Παλαιστινιακής Αρχής.
Παράλληλα με την απόφαση για διακοπή της χρηματοδότησης της UNRWA, η κυβέρνηση Τραμπ απαιτεί από την UNRWA να άρει το στάτους του παλαιστίνιου πρόσφυγα από το 90% αυτού του πληθυσμού που συνολικά ξεπερνά τα 5,3 εκατομμύρια. Ο συνολικός αριθμός, σύμφωνα με τους Αμερικάνους, δεν πρέπει να ξεπερνά τους 500.000, όσοι ήταν –πάντα σύμφωνα με τους Αμερικάνους- οι παλαιστίνιοι πρόσφυγες που ξεριζώθηκαν από τα πατρογονικά τους εδάφη μετά την ίδρυση του Ισραήλ το 1948. Αυτή τη στιγμή, πρόσφυγες θεωρούνται όχι μόνο όσοι υπέστησαν τους διωγμούς των σιωνιστών το ’48, αλλά και οι απόγονοί τους, οι οποίοι ζουν στοιβαγμένοι υπό άθλιες συνθήκες σε προσφυγικά στρατόπεδα στη Δυτική Οχθη, τη Λωρίδα της Γάζας, τον Λίβανο και τη Συρία.
