παρόν και μέλλον: σκότος πηχτό
Για την αποκατάσταση μερικών λέξεων, από τη σωρεία που αντιστρέφει ή καταστρέφει ο κυρίαρχος, εξουσι-αστικός λόγος: Παντελώς νομοαρνητικό το δήθεν νομοθετικό έργο. Πωλητική και όχι πολιτική αυτό που εφαρμόζεται. Υπουργείο Παιδιάς. Δείμος και όχι δήμος. Κυβερνητικός απρόσωπος. Μεγαλούπωλη και αγορ-αστικό κοινό.
«Εμείς δεν γονατίσαμε σκυφτοί / τα πόδια να φιλήσουμε του δυνατού / σαν τα σκουλήκια που πατεί μας. / Μα για ν’ αντισταθεί με το σπαθί / βρέθηκε σαν πολύ στοχαστική / και σαν πολύ ονειρόπλεχτη η ψυχή μας» (Κωστής Παλαμάς).
Θρηνεί η λαϊκή μούσα για άλλη μια φορά και διαρρηγνύει τα εναπομείναντα ιμάτια και μαλλιά της. Τόσοι θριαμβικοί διορισμοί, τόσοι άδοξοι χαμοί κατόπι. Τίποτε δεν στεριώνει, τίποτε δεν κρατάει για πάντα (στη Γαλλία τουλάχιστον κρατάνε έστω επί Μακρόν). Ούτε οι πεφωτισμένοι. Και πικροταγουδάει ένα κλέφτικο της δημοτικής παράδοσης:
συ που 'χεις επιδόματα και τον παρά μασούρια
και κείνον οπού αγαπάς για διπλοκέρασέ τον
γιατί αν φύγεις θε να 'ρθει γρυλίζοντας ξωπίσω
στέλνοντας ένα sms και παίρνοντας έν' άλλο.
Φάγατε, ήπιατε παιδιά, χαρήκατε αντάμα
προτού ο βράχος ηθικής σάς πάρει το κεφάλι.
«Οφείλουμε να γίνουμε τόσο απαιτητικοί και γκρινιάρηδες ώστε η συνείδησή μας να μην μπορεί να δεχτεί μερεμετίσματα και μισοπράματα πάνω στο σαρακιασμένο αυτό παλιόσπιτο… Γκρέμισμα και ξαναφτιάσιμο! Να τι πρέπει σήμερα να εύχεται η ψυχή μας κι αν ακόμα ξέραμε πως θα μεσολαβούσε μια εποχή τρικυμίας και αναστάτωσης» (Μίλτος Κουντουράς).
Μα είναι δυνατόν ένας πολιτικός με τις περγαμηνές του Παναγιώτη Σγουρίδη, ένας υπουργός έστω και επαρχιώτης, να μένει σε δωμάτιο στο Αιγάλεω (αίγα λέω, δε γαλέγω) με αντίτιμο πενήντα ευρώ μηνιαίως; Oh mon dieu, γιατί τόσο άκαρδα, κοντόφθαλμα κι επιλεκτικά τα κινήματα αλληλεγγύης; Και στο κάτω-κάτω, εμείς γιατί ποτέ δεν μπορούμε να βρούμε ένα τέτοιο δωμάτιο;
Μονάχα το επίκτητο ή φυσικό ταλέντο
της λαμογιάς γονίδιο, χρωμόσωμα απάτης
που το μελάνι αμολάει σαν τη σουπιά αράδα
και ξέρει να ελίσσεται σα σμέρνα και σα χέλι.
«Οταν η τάξη είναι αδικία, η αταξία είναι ήδη η απαρχή της δικαιοσύνης» (Romain Rolland).
Αντιγράφουμε ένα… πιπεράτο από τον «βηματοδότη» για εκπαιδευτικούς και μαθησιακούς λόγους: «Πώς είναι δυνατόν μία αναπληρώτρια υπουργός με τόσο μεγάλη οικονομική ευχέρεια, με σύζυγο επίσης υπουργό και εύπορο και τέως πρόεδρο του Ινστιτούτου Λέβι, να καταδέχεται να της πληρώνουν (με νόμο που η ίδια θέσπισε) οι φορολογούμενοι το επίδομα ενοικίου; Ρώτησα γνωστούς, φίλους και συνεργάτες της και η απάντηση που πήρα ήταν μία. “Φταίει ο αριστερός… σνομπισμός της“ εξήγησαν και ανέφεραν τα παρακάτω περιστατικό: Η Ράνια γράφτηκε σε ένα γυμναστήριο στο Κολωνάκι, όχι από αυτά τα VIP (με ατομικά προγράμματα) αλλά σε κάτι πιο φθηνό (με ομαδικά training). Σε κάποια στιγμή, όπως μου λένε, συναντήθηκε με τον ιδιοκτήτη του γυμναστηρίου και του είπε αυστηρά ότι εάν δημοσιευθεί οποιαδήποτε φωτογραφία της από το γυμναστήριο τότε θα αντιδρούσε “έντονα“. Ο ιδιοκτήτης έκπληκτος τη ρώτησε: “Γιατί να αφήσω μαντάμ να διαρρεύσουν οι φωτογραφίες σας; Κάνατε κάτι; Γιατί πρώτη φορά σας βλέπω στη ζωή μου“. Το τελευταίο ήταν αυτό που την εξόργισε και έφυγε από το γυμναστήριο».
να κόβουνε μπουκιά-μπουκιά σαν έρχονται τα ζόρια
να τη σερβίρουν στο λαό και ξαναζεσταμένη
να τρώει, να εκτονώνεται, να εκτονώνονται όλα.
«Ολα όσα πρέπει να ειπωθούν έχουν ήδη ειπωθεί, αλλά μιας και κανένας δεν ακούει, πρέπει να γυρίζουμε συνεχώς πίσω και να τα λέμε όλα ξανά από την αρχή» (Andre Gide).
Κοκκινοσκουφίτσα
