Ξανά μανά το ίδιο σόου. Ξανά μανά «σκληρή διαπραγμάτευση», λίγο πριν το «ναι σε όλα».
Ο Τσίπρας αποφάσισε να μοιράσει χριστουγεννιάτικα φιλοδωρήματα στους χαμηλοσυνταξιούχους, μιμούμενος τον Σαμαρά που είχε μοιράσει «κοινωνικό μέρισμα» το 2004. Και βγήκε σε μίνι περιοδεία για να διατυμπανίσει τη… μαγκιά του. Από την Αθήνα στη Νίσυρο κι από εκεί στη Θεσσαλονίκη. Λίγο πριν αναχωρήσει για τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο, όπου υποτίθεται πως θα κάνει «πολιτική διαπραγμάτευση». Ενδιαμέσως «περιποιήθηκε» και τον Τόμσεν του ΔΝΤ, που κάνει τα δικά του παιχνίδια και δε δίστασε να ξεμπροστιάσει τη συγκυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ για την υπογραφή που έβαλε κάτω από τη συμφωνία του Eurogroup για επέκταση της ρήτρας για «πρωτογενή πλεονάσματα» ίσα με το 3,5% του ΑΕΠ και μετά το 2018.
Οι γερμανοί ιμπεριαλιστές, αδίστακτοι, κυνικοί, ανελέητοι έναντι των υποτακτικών τους, αποφασισμένοι να μην εκχωρήσουν ούτε πόντο ανεξαρτησίας στους υποτελείς, είπαν στον Τσίπρα ότι δε δικαιούται να εξαγγείλει ακόμα και μέτρα εντός μνημονίου, αν προηγουμένως δεν τα έχουν εγκρίνει αυτοί. Και του έκοψαν το δρόμο για κάθε «πολιτική διαπραγμάτευση» στο δείπνο με τη Μέρκελ.
Για μια ακόμα φορά έστειλαν το μήνυμα «εμείς κάνουμε κουμάντο στις οικονομικές υποθέσεις της Ευρωένωσης». Θύμωσαν οι Γάλλοι και κατέγραψαν τη διαφωνία τους, χτυπώντας φιλικά τον Τσίπρα στην πλάτη. Κάπως έτσι δεν είχε γίνει και πριν και κατά τη διάρκεια εκείνης της «τελικής διαπραγμάτευσης» στη σύνοδο κορυφής της Ευρωζώνης, τη νύχτα της 12ης προς την 13η Ιούλη του 2015;
Τη συνέχεια την ξέρουμε. Η συμφωνία έκλεισε. «Με το πιστόλι στον κρόταφο» είπαν τότε. Μετά άρχισαν να την ωραιοποιούν. Στο τέλος διακήρυξαν ότι την «ενστερνίζονται» και θα την εφαρμόσουν μέχρι κεραίας. Αλλά θέλουν και κάποιες αλλαγές. Πίστευαν ότι θα τους στηρίξει το ΔΝΤ να μειώσουν τα «πρωτογενή πλεονάσματα» μετά το 2018, αλλά… αισθάνθηκαν ότι τους πρόδωσε, όπως είπε ο Τσακαλώτος. Γι' αυτό και «τα πήραν» τόσο άγρια όταν είδαν τον Τόμσεν να τους ειρωνεύεται, γράφοντας: «τι θέλετε να κάνει το ΔΝΤ, όταν εσείς συμφωνήσατε στο 3,5% και μετά το 2018;».
Γιατί να έχουμε την παραμικρή αμφιβολία ότι τώρα θα γίνει κάτι διαφορετικό απ' αυτό που έγινε τον Ιούλη του 2015; Δηλαδή, πρώτα σόου «σκληρής διαπραγμάτευσης» και μετά «ναι σε όλα»;
Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να μην αντέχει άλλο, να μην κλείσει την αξιολόγηση και να πάει σε εκλογές, επιχειρώντας πολιτική διάσωση μέσω «ηρωικής εξόδου», λένε πολλοί. Μια χαρά τις βλέπουμε τις αντοχές αυτής της εξουσιαστικής δράκας παρασίτων. Τόσα υπέγραψαν, γιατί όχι και τα καινούργια, αν τα «σουλουπώσουν» λίγο, ώστε να μη φαντάζουν τόσο εφιαλτικά; Το 2015 μέχρι και δημοψήφισμα έκαναν για να δείξουν ότι τάχα το παλεύουν «μέχρις εσχάτων».
Αυτή η συζήτηση, όμως, περί των πολιτικών αντοχών του ΣΥΡΙΖΑ και του ενδεχόμενου εκλογών, λειτουργεί καθαρά αποπροσανατολιστικά. Γιατί είτε γίνουν εκλογές είτε όχι, τίποτα δεν πρόκειται ν' αλλάξει σε επίπεδο πρακτικής πολιτικής. Εκτός αν θεωρούμε σημαντική τη… σειρά: εκλογές και μετά Μνημόνιο ή Μνημόνιο και μετά εκλογές;
Επειδή το μέλλον είναι προδιαγεγραμμένο (κινεζοποίηση, σκληρή λιτότητα, ιμπεριαλιστική επιτροπεία), είναι επιτακτική ανάγκη η απεμπλοκή από τα πολιτικά σόου των αστικών κομμάτων και η χάραξη μιας ανεξάρτητης ταξικής πολιτικής.