Η ταινία του Λόζι (1975) αποτελεί μεταφορά στη μεγάλη οθόνη του σημαντικού έργου του Μπέρτολτ Μπρεχτ «Ο βίος του Γαλιλαίου». Ο Λόζι είχε ανεβάσει το έργο στο θέατρο, το 1947 στις ΗΠΑ (όπου παιζόταν για πρώτη φορά), υπό την επίβλεψη του ίδιου του Μπρεχτ και με πρωταγωνιστή τον Τσαρλς Λότον (υπάρχουν πολλά σημειώματα του Μπρεχτ για τον τρόπο που ο Λότον προσέγγισε το ρόλο και την παράσταση). Η ταινία θεωρείται φορέας μνήμης της παράστασης εκείνης, καθώς ο σκηνοθέτης προσπάθησε να μείνει πιστός στα πιο χαρακτηριστικά για το έργο στοιχεία της θεατρικής παράστασης. Η ταινία γυρίστηκε στο πλαίσιο του «American Film Theatre» του παραγωγού Ελι Λαντάου, που την τριετία 1973-75 μετέφερε στη μεγάλη οθόνη μια σειρά κλασικών θεατρικών έργων με γνωστούς πρωταγωνιστές και σκηνοθέτες.
Ο Λόζι -καταγεγραμμένος κι αυτός στην περιβόητη μαύρη λίστα του Μακάρθι- υιοθετεί, όσο γίνεται, τη θεατρική γλώσσα, ενίοτε και σε βάρος του τελικού αποτελέσματος. Το πιο βασικό στοιχείο του έργου είναι η απόδοση του ρόλου του Γαλιλαίου. Ο κορυφαίος επιστήμονας Γαλιλαίος Γαλιλέι, για να μη χάσει τα προνόμια και τον τρυφηλό τρόπο ζωής που του εξασφάλιζαν οι ανακαλύψεις του, απαρνείται μπροστά στην Ιερά Εξέταση τη θεωρία του για το σύμπαν και γλιτώνει την πυρά. Με τη μη υπεράσπιση των ιδεών του, αποκόπτει την επιστήμη του από την κοινωνική πρόοδο.
Ο Γαλιλαίος είναι ταυτόχρονα θύμα και θύτης. Αυτό το στοιχείο, δεδομένης και της θεατρικής γλώσσας μιας άλλης εποχής, είναι αρκετά εμφανές στην ταινία. Σε κάθε περίπτωση, είναι τόσο εμβληματικά τα λόγια του Μπρεχτ στο εν λόγω έργο, που (σε περίπτωση που δεν κακοποιείται βάναυσα) πάντα θα προσφέρει υψηλή αισθητική απόλαυση και βαθύ προβληματισμό.
Ελένη Π
