«Είμαι πρωθυπουργός της χώρας. Δεν είμαι Χρυσός Οδηγός να σας λέω ονόματα. Εγώ βάζω κανόνες, έχω την ευθύνη να βάλω κανόνες». Ετσι απάντησε ο Τσίπρας, όταν του ζήτησαν να πει ποιοι είναι οι διαπλεκόμενοι επιχειρηματίες και μιντιάρχες. «Η διαπλοκή στον τόπο δεν είναι το πρόβλημα κάποιων ονομάτων. Είναι μιας διαδικασίας», είπε στη συνέχεια, βγάζοντας ένα λογύδριο για το «τρίγωνο της αμαρτίας». Θύμισε έτσι τον Καραμανλή, που μίλαγε για τους «πέντε νταβατζήδες» χλαπακιάζοντας κεμπάπ στο Μοναστηράκι, για να καταπιεί μετά (μαζί με τα κεμπάπ) και αυτή τη φράση, η οποία τον ακολουθούσε κοροϊδευτικά σε όλη την υπόλοιπη πρωθυπουργική καριέρα του.
Ο Τσίπρας δεν είναι χαζός να εκτεθεί. Κάποτε, όταν ήταν στην αντιπολίτευση, μπορεί να έλεγε και κάνα όνομα. Τώρα, όντας στην κυβέρνηση και αφού έκανε τα «νταλαβέρια» του με τους «διαπλεκόμενους», πετάει απλά γενικόλογες παπάρες. «Αυτή είναι μία παθογένεια του ελληνικού συστήματος που υπάρχει τα 20 τελευταία χρόνια, δεν υπήρχε παλαιότερα, όταν είχε αξιοπιστία το πολιτικό σύστημα, όταν οι πρωθυπουργοί και τα κόμματα ήταν ισχυροί», είπε σε άλλο σημείο του λογύδριού του. Αφήνοντας κατά μέρος το γεγονός ότι αποκρύπτει την υποταγή του πολιτικού συστήματος στις απαιτήσεις της αστικής τάξης, που ίσχυε πάντα (απλά παλιότερα υπήρχαν και κάποια όρια σχετικής αυτονομίας του πολιτικού συστήματος), ρωτάμε: είναι ο Τσίπρας ένας ισχυρός πρωθυπουργός, επικεφαλής ενός ισχυρού κόμματος, ώστε να μην έχει ανάγκη τους μιντιάρχες και τους καπιταλιστές που συσπειρώνονται γύρω τους;
Μέσα σε ελάχιστα χρόνια, ο ΣΥΡΙΖΑ εκτινάχτηκε από ένα μικρό κόμμα που σε κάθε εκλογή ζούσε το ψυχόδραμα «μπαίνω δε μπαίνω στη Βουλή», σε κόμμα εξουσίας. Ποτέ δεν απέκτησε ρίζες (δείτε τι χάλι έχει η συνδικαλιστική του εκπροσώπηση). Μια μεσσιανική εκλογική φούσκα είναι. Πλέον, ο μεσσιανισμός διαψεύστηκε και η πιστή εφαρμογή της βάρβαρης μνημονιακής πολιτικής κάνει τη δουλειά της. Ο Τσίπρας όχι μόνο δεν πρόκειται να συγκρουστεί με τους μιντιάρχες, αλλά θα γαντζωθεί κυριολεκτικά πάνω τους, για να σώσει την παρτίδα για όσο περισσότερο χρόνο μπορέσει. Γι' αυτό κάνει κο-κο-κο όταν του λένε να πει ονόματα και πετάει τσογλανίστικες εξυπναδίτσες του στιλ «δεν είμαι ο χρυσός οδηγός, είμαι ο πρωθυπουργός».
