♦ H γροθιά
Η γροθιά, διαχρονικό σύμβολο οργής και αντίστασης, σφραγίζει ακόμη και εκδηλώσεις με έντονο το θρησκευτικό στοιχείο (ινδουϊσμός) σε μια χώρα με πολιτική παράδοση «μη βίαιης αντίστασης» (Ινδία). Οι φωτογραφίες είναι από τη διαδήλωση που οργάνωσαν οι επιζήσαντες, 30 χρόνια μετά από το έγκλημα του Μποπάλ. Στις 2-3 Δεκέμβρη του 1984, διαρροή χημικών στο εργοστάσιο εντομοκτόνων της Union Carbide, θυγατρικής του αμερικάνικου μονοπωλιακού κολοσσού Dow Chemical, κοντά στην ινδική πόλη Μποπάλ, σκοτώνοντας στον ύπνο τους χιλιάδες ανθρώπους (ανάλογα με την πηγή, ο αριθμός κυμαίνεται μεταξύ 15.000 και 25.000 άτομα). Το εργοστάσιο ήταν ένα σαπάκι που κατασκευάστηκε με τους χειρότερους όρους ασφάλειας. Αυτό το μαζικό έγκλημα χαρακτηρίστηκε βιομηχανικό «ατύχημα» και οι υπεύθυνοι καταδικάστηκαν, μετά από 27 χρόνια, για φόνο εξ αμελείας σε ποινές φυλάκισης δύο ετών και πρόστιμο 100.000 ινδικών ρουπιών (περίπου 2.000 δολάρια). Ο αμερικανός διευθυντής της εταιρίας δε δικάστηκε ποτέ, ενώ το πρόστιμο που επιβλήθηκε στη UCAR δεν ξεπέρασε τα 10.000 δολάρια!
♦ Αναλογίες
Το 2009, ο Γιωργάκης Παπανδρέου βιαζόταν να πάρει την εξουσία και δεσμευόταν δημόσια ότι δεν πρόκειται να ψηφίσει για πρόεδρο της Δημοκρατίας. Ο Καραμανλής, θέλοντας να μη σκάσει στα χέρια του η οικονομική κατάρρευση, άρπαξε την ευκαιρία, έκανε εκλογές, διεξήγαγε μια προεκλογική περίοδο χωρίς καμιά όρεξη, παρέδωσε και πήγε ν’ αράξει στη Ραφήνα. Τη συνέχεια τη γνωρίζουμε. Η βόμβα έσκασε στα χέρια του Γιωργάκη, ο οποίος έγινε ο μεταπολιτευτικός πρωθυπουργός με την πιο σύντομη θητεία (ήδη τον έχει ξεπεράσει και ο Σαμαράς).
Η σημερινή περίοδος παρουσιάζει κάποιες αναλογίες ως προς το μέρος που διεκδικεί την εξουσία. Ο Τσίπρας θέλει πάση θυσία να γίνει πρωθυπουργός, αλλά ο Σαμαράς δεν παραιτείται, το παλεύει και θα το παλέψει μέχρι το τέλος. Αν ο Τσίπρας κερδίσει αυτή την τελευταία μάχη και γίνει πρωθυπουργός της επόμενης κυβέρνησης (αυτοδύναμης ή συνεργασίας), θα βρεθεί στη θέση του Γιωργάκη. Θα είναι αυτός που θα πρέπει να υπογράψει τη νέα συμφωνία με τους ιμπεριαλιστές δανειστές, γεγονός που θα φθείρει την κυβέρνησή του και τον ίδιο προσωπικά «με το καλημέρα».
♦ Σαν το Πακιστάν
Εχει γίνει πλέον σαφές ότι εκτός από τη γραμμή πίστωσης ECCL από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας, η κυβέρνηση έχει δεσμευτεί γραπτά στην τρόικα (με επιστολή Χαρδούβελη) να συμμετέχει στη μετα-μνημονιακή εποχή και το ΔΝΤ μέσω μιας δικής του πιστωτικής γραμμής. Αυτή η γραμμή πίστωσης του ΔΝΤ ονομάζεται EFF (Extendent Fund Facility) και η μόνη χώρα που έχει ενταχθεί μέχρι στιγμής είναι το Πακιστάν!
Φυσικά, μια πιστωτική γραμμή EFF συνοδεύεται από ανάληψη συγκεκριμένων υποχρεώσεων-στόχων από τη χώρα που δανείζεται (το Πακιστάν υπέγραψε Μνημόνιο Οικονομικών και Δημοσιονομικών Πολιτικών), ενώ προβλέπονται και περιοδικές επιθεωρήσεις από αντιπροσωπία του ΔΝΤ. Για παράδειγμα, το Πακιστάν μπήκε σε χρηματοδότηση τύπου EFF το Σεπτέμβρη του 2013 και μέχρι τον περασμένο μήνα (σε διάστημα δεκατεσσάρων μηνών δηλαδή) είχαν γίνει πέντε επιθεωρήσεις από τα ελεγκτικά όργανα του ΔΝΤ. Οποιος έχει όρεξη μπορεί να ψάξει όλες τις λεπτομέρειες στο Διαδίκτυο (στα αγγλικά).
♦ Χωρίς μπούσουλα
Ο Κουκουλόπουλος δεν είναι τυχαίος. Χρόνια στο κουρμπέτι, κολλητός του Βενιζέλου, βουλευτής, υπουργός. Οταν ξεπέφτει στο επίπεδο του προβοκάτορα, επικαλούμενος μια συνάντηση του Τσίπρα με τη Λάτση και τη Βαρδινογιάννη και ισχυριζόμενος ότι έχει και φωτογραφίες, σημαίνει ότι έχει χάσει εντελώς το μπούσουλα και δεν είναι σε θέση να κάνει στοιχειώδεις αξιολογήσεις. Οι Συριζαίοι είχαν διαψεύσει την «είδηση» τρεις φορές. Αμέσως μάλιστα. Δεν το είδε αυτό ή δεν το πίστεψε; Αλλά και να μην υπήρχε η διάψευση, δε σκέφτηκε το αυτονόητο; Αν ο Τσίπρας ήθελε να κάνει μια τέτοια συνάντηση, χάθηκαν τα σπίτια των αστών; Θα πήγαινε σ’ ένα «κυριλέ» μαγαζί των βορείων προαστίων να κάνει μια συνάντηση που ήθελε να μείνει κρυφή;
♦ Αθλιότητες
Τι λόγο είχε ο συριζαίος δήμαρχος Φιλαδέλφειας-Χαλκηδόνας Α. Βασιλόπουλος να διαψεύσει ότι δεν ήταν ενήμερος για την προσφυγή που κάποιοι πολίτες θα κατέθεταν στο ΣτΕ κατά των διατάξεων του νόμου 4277/2014 που χαρίζουν τμήμα του άλσους της πόλης στον Μελισσανίδη; Εκείνο που έκανε ήταν να απολογείται στον Μελισσανίδη. Και μάλιστα η απολογία του ήταν αυτόκλητη, γιατί μπορούσε κάλλιστα να αρνηθεί να κάνει δηλώσεις. Το αποτέλεσμα ήταν μια ακόμη επιβεβαίωση της πολιτικής αθλιότητας που τον χαρακτηρίζει. Ενας από τους πολίτες που έκαναν την προσφυγή, μέλος της δημοτικής παράταξης Βασιλόπουλου και υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος, αποκάλυψε πως και ο Βασιλόπουλος και η παράταξη ήταν πλήρως ενήμεροι. Μέχρι e-mail τους είχε στείλει.
Ηταν κοινό μυστικό στην πόλη ότι κάποιοι πολίτες είχαν επιλέξει να κάνουν προσφυγή. Ηταν δικαίωμά τους, μολονότι ως τακτική η προσφυγή κατά του νόμου δεν ήταν η ενδεδειγμένη (και για νομικούς και για πολιτικούς λόγους). Ο Βασιλόπουλος μπορούσε να απαντήσει: ναι το γνώριζα, αλλά δεν είναι δουλειά μου να προτρέπω ή να αποτρέπω πολίτες να ασκούν νόμιμα δικαιώματά τους. Προτίμησε να παραστήσει τον έκπληκτο και τον ανενημέρωτο. Κι όταν τον άδειασε (ως προς αυτό) ο υποψήφιος της παράταξής του, συνέχισε μια πανικόβλητη άμυνα που ανέδειξε ακόμη περισσότερο την αθλιότητα.
♦ «Φαμίλιες»
Ο εκδότης της φυλλάδας «Παραπολιτικά», του ομίλου Μαρινάκη, Γιάννης Κουρτάκης, αποκάλυψε ότι έχει διαταχθεί η άρση του απορρήτου των τηλεφωνικών του συνδιαλέξεων και αφού προηγήθηκε ανώνυμη καταγγελία στο Τμήμα Εσωτερικών Υποθέσεων της Αστυνομίας. Και πέρασε στο ζουμί: «Εν έτει 2014, στην Ελλάδα του κυρίου Σαμαρά, αρκεί μια “ανώνυμη καταγγελία’’ ενός πρώην αξιωματικού της ΕΥΠ που κάνει μεροκάματα σε επιχειρηματίες, για να “ανοίξει’’ το τηλέφωνο ενός δημοσιογράφου, που τυγχάνει να φέρει και τον τίτλο του εκδότη».
Ποιον εννοούσε άραγε; Σπάσαμε το κεφάλι μας και το μόνο που θυμηθήκαμε είναι πως πρώην αξιωματικός της ΕΥΠ (και προηγούμενα της Αντιτρομοκρατικής) τυχαίνει να είναι κάποιος Φώτης Παπαγεωργίου, ο οποίος τυχαίνει να είναι «συνεργάτης» του Μελισσανίδη, ο οποίος τυχαίνει να βρίσκεται σε «θανάσιμη» σύγκρουση με τον Μαρινάκη. Λέτε… να εννοούσε αυτόν; Φυσικά αυτόν εννοούσε. Τα «Παραπολιτικά» έχουν γράψει στο παρελθόν ολόκληρο άρθρο, στο οποίο υποστήριζαν ότι ο Μελισσανίδης φτιάχνει «φαμίλια» προσλαμβάνοντας τον Παπαγεωργίου και τον δημοσιογράφο Τέλλογλου.
Εχει πλάκα όταν τσακώνονται οι «μπροστινοί», αλλά εδώ έχουμε άμεση ανάμιξη του κράτους κι αυτό πάει πέρα από έναν καυγά ανάμεσα σε «φαμίλιες». Δεν ξέρουμε πού θα καταλήξει αυτή η ιστορία, μέχρι να καταλήξει όμως θα ζήσουμε επεισόδια απείρου κάλλους και στο τέλος δεν αποκλείεται να καεί και κάποιος πολιτικός.
♦ Colpo Grosso
Mπορεί η Liberation να τον αποκάλεσε «υποπρόεδρο», διότι εκλέχτηκε επικεφαλής του δεξιού UMP με 64,5% και όχι με το 100% που είχε εκλεγεί κατά την πρώτη θητεία του, όμως ο Νικολά Σαρκοζί κέρδισε ήδη την πρώτη φάση του colpo grosso που έχει σχεδιάσει για την επιστροφή του στο μέγαρο των Ηλισίων: κέρδισε χαλαρά την προεδρία του κόμματός του και ελπίζει να κερδίσει και το χρίσμα για να είναι αυτός υποψήφιος στις επόμενες βουλευτικές εκλογές. Τότε υπολογίζει να είναι στο δεύτερο γύρο με αντίπαλο την Μαρίν Λεπέν, οπότε αναμένεται να ενεργοποιηθούν τα αντι-Λεπέν ανακλαστικά και να του δώσουν τη νίκη στο δεύτερο γύρο, όπως συνέβη στο παρελθόν όταν οι πάντες στήριξαν τον Ζακ Σιράκ και τον εξέλεξαν πρόεδρο απέναντι στον πατέρα Λεπέν. Βέβαια, η Μαρίν δεν είναι σαν τον πατέρα της. Εχει στρογγυλέψει τις ναζιφασιστικές γωνίες και εμφανίζεται περισσότερο σαν ένα εθνικιστικό αστικό κόμμα, οπότε το έργο του Σαρκοζί θα είναι πιο δύσκολο από εκείνο του Σιράκ. Σημασία, όμως, έχει ότι επέστρεψε και δεν συνταξιοδοτήθηκε πολιτικά επιστρέφοντας στη δικηγορία, όπως είχε δηλώσει μετά την ήττα του από τον Ολάντ. «Ακουσε τη φωνή της Γαλλίας να τον καλεί», όπως λέει…
♦ Στρογγυλέματα
Ο ηγέτης του Podemos Πάμπλο Ιγκλέσιας έσπευσε να δηλώσει την προηγούμενη εβδομάδα δύο πράγματα. Πρώτον, ότι αποκηρύσσει τις κρατικοποιήσεις των οργανισμών κοινής ωφέλειας, τις οποίες το κόμμα του υποσχόταν έως πρόσφατα. Δεύτερο, ότι εξακολουθεί να υποστηρίζει την ανάγκη αναδιάρθρωσης του ισπανικού χρέους προς τους δανειστές τελευταίου καταφυγίου (τους θεσμούς της ΕΕ, δηλαδή), αλλά δε θα προχωρήσει σε καμιά μονομερή κίνηση. Ο,τι είναι να γίνει θα γίνει μόνο συναινετικά με τους δανειστές. Βίοι παράλληλοι με τον ΣΥΡΙΖΑ…
♦ Παρακμή
Στην Ελλάδα της κρίσης και της παρακμής έμελλε να το δούμε κι αυτό: τον Ρουβά να βραβεύεται με το βραβείο Κάρολος Κουν στην κατηγορία του αρχαίου δράματος (θα τρίζουν τα κόκαλα του μακαρίτη του Κουν) και ν’ απαντά στις αποδοκιμασίες με ύφος χιλίων ουρακουτάγκων: «Καμιά αστυνομία θεάτρου δε θα με κάνει να σταματήσω να ονειρεύομαι. Αυτός είναι ο δρόμος που επέλεξα να εξελιχθώ, η μουσική και το θέατρο»!
♦ Ενσωμάτωση
Αν και από τον επόμενο Μάρτη δε θα είναι πλέον πρόεδρος της Ουρουγουάης, ο πρώην Τουπαμάρο Χοσέ Μουχίκα εξακολουθεί να εισπράττει επαινετικά σχόλια από τον διεθνή αστικό Τύπο, ο απόηχος των οποίων φτάνει και στην Ελλάδα. Οι αστοί είναι πρόθυμοι να συγχωρήσουν την παλιά αντάρτικη δράση, όταν ο φορέας της είναι πρόθυμος να τους υπηρετήσει. Τότε, ακόμη και η αντάρτικη δράση, αφυδατωμένη από το κοινωνικό και πολιτικό της περιεχόμενο, μπορεί να ενσωματωθεί σε μια σύγχρονη εθνική αφήγηση, η οποία συμπυκνώνεται σε μια φράση του Μουχίκα, η οποία έχει ήδη καταστεί παροιμιώδης: «Χρειάζομαι έναν αποτελεσματικό καπιταλισμό, για να προσελκύσω επενδύσεις και με τα χρήματα να λύσω τα προβλήματα του λαού»!