Είναι πραγματικά αξιοθαύμαστη η εμμονή των απολυμένων καθαριστριών του υπουργείου Οικονομικών, που συμπλήρωσαν 270 μέρες συνεχούς κινητοποίησης, έχοντας πλέον και δύο δικαστικές αποφάσεις υπέρ τους.
Κάποια στιγμή πήγε να επικρατήσει η ευφορία της δικαστικής δικαίωσης, όμως οι κυβερνητικοί χειρισμοί προσγείωσαν ανώμαλα στη ζοφερή πραγματικότητα αυτές τις εργάτριες. Το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους εισηγήθηκε στον Στουρνάρα τη νομική αντίδραση απέναντι στη ρήτρα άμεσης επαναπρόσληψης, που περιλαμβάνει η δικαστική απόφαση: δε θα κάνουμε έφεση, αλλά θα ασκήσουμε αναίρεση στον Αρειο Πάγο. Μέχρι τότε δικαιούμαστε να μην εφαρμόσουμε τη δικαστική απόφαση, επικαλούμενοι ένα νόμο του 1951 (ν. 1715) που προβλέπει ότι η εκτέλεση της απόφασης αναστέλλεται όταν το Δημόσιο έχει ασκήσει αναίρεση.
Βέβαια, αν ήταν σίγουροι για την αναστολή εκτέλεσης της απόφασης, δε θα ζητούσαν και προσωρινή διαταγή αναστολής. Ο Αρειος Πάγος απέρριψε το αίτημα του ΥΠΟΙΚ, αλλά ο Στουρνάρας δεν κώλωσε. Γράφοντας στα παλιά του τα παπούτσια τις δικαστικές αποφάσεις, αρνείται να επαναπροσλάβει τις καθαρίστριες, οι οποίες εξακολουθούν καθημερινά τον αγώνα τους, αντιμετωπίζοντας συχνά τις «περιποιήσεις» των ανθρωποειδών με τα κράνη, τις ασπίδες και τα ρόπαλα.
Για το αστικό κράτος είναι ζήτημα κύρους. Αλίμονο αν εφαρμόσουν μια απόφαση της αστικής Δικαιοσύνης, η οποία θα στείλει μηνύματα στους χιλιάδες διαθέσιμους και απολυμένους. Αλίμονο αν ζητήματα που ανήκουν στην αποκλειστική αρμοδιότητα του στενού πυρήνα της εξουσίας, γεγονός που έχει επικυρωθεί με αποφάσεις των ανώτατων δικαστηρίων, τεθούν υπό την κρίση του κάθε «δικαστάκου» της βαθμίδας του πρωτοδικείου. ΣτΕ και Αρειος Πάγος έχουν κρίνει ότι το «δημόσιο συμφέρον» (έτσι έχουν βαφτίσει τη «μνημονιακή» πολιτική) υπερτερεί των «ατομικών δικαιωμάτων» (έτσι έχουν βαφτίσει τα εργασιακά δικαιώματα).
Γι’ αυτό και δεν υπήρξε η παραμικρή ταλάντευση στο κυβερνητικό στρατόπεδο για το χειρισμό του ζητήματος των απολυμένων καθαριστριών. Το μόνο ενδιαφέρον τους ήταν να το φορτωθεί ο Στουρνάρας, για να εισπράξει αυτός το «σιχτίρ» του ελληνικού λαού.
Το δίδαγμα και απ’ αυτή την ιστορία είναι ένα: μόνο η εμμονή στη γραμμή της ταξικής πάλης μπορεί να δώσει νικηφόρα προοπτική στους εργατικούς αγώνες. Ολα τα άλλα μέσα (όπως π.χ. οι δικαστικές προσφυγές) πρέπει να χρησιμοποιούνται επικουρικά, χωρίς αυταπάτες ότι μπορούν να φέρουν τα επιθυμητά για την εργατική πλευρά αποτελέσματα. Αλλιώς γίνονται βαρίδια και παράγοντες ήττας.