Η χρυσαυγιάδα δεν έφυγε από την επικαιρότητα, όμως πέρασε σε δεύτερο επίπεδο. Στο πρώτο επίπεδο τη διαδέχτηκε ο καυγάς περί την «θεωρία των δύο άκρων», μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, με τη συμμετοχή των πάντα απαραίτητων ΜΜΕ.
Το κυβερνητικό οπλοστάσιο έχει απ’ όλα. Και Marfin, και Σκουριές, και Νίκο Μαζιώτη. Και Πάγκαλο, και Γρυσπολάκη, και Σώτη Τριανταφύλλου με το μάτι ν’ αστράφτει από μίσος και οργή. Μαέστρος, όμως, είναι ο ίδιος ο Σαμαράς, που μάζεψε την Πολιτική Επιτροπή της ΝΔ (μέχρι και ο Καραμανλής παράτησε τις χασαποταβέρνες για να πάει να τον ακούσει) μόνο και μόνο για να εκφωνήσει μια ανατριχιαστική ομιλία κατά της «βίας», της «ανομίας» και της «πολιτικής έντασης», αντλώντας παραδείγματα όχι από τη δράση των νεοναζί, όπως θα περίμενε κανείς, αλλά από ενέργειες αντίστασης του λαϊκού κινήματος. Ενέργειες όχι μόνο μαχητικές, αλλά και απλής αμφισβήτησης της κυβερνητικής πολιτικής.
Διότι, σύμφωνα με τον Σαμαρά, η αμφισβήτηση δημιουργεί ένταση και η ένταση τροφοδοτεί την ανομία και τη βία. Οπότε, ανεκτός είναι μόνο όποιος σκύβει μοιρολατρικά το κεφάλι, εμπιστεύεται τον Σαμαρά και τη συγκυβέρνησή του και εναποθέτει στα χέρια τους το μέλλον του.
Αυτή η εκστρατεία κατασταλτικού μένους, που σε πολλά θυμίζει τη χούντα, έρχεται σε μια περίοδο που δεν έχουμε μαζικές απεργίες και μαχητικές διαδηλώσεις. Αυτό, όμως, δε θα έπρεπε να ξενίζει. Γιατί ο λαός αντιμετωπίζεται μόνιμα ως εχθρός, ανεξάρτητα από την παλίρροια ή την άμπωτη του κινήματός του. Τώρα δόθηκε η ευκαιρία (μετά την αναγκαστική δίωξη των νεοναζί, που την επέβαλε η δολοφονία του Π. Φύσσα), τώρα έπρεπε να την εκμεταλλευτεί ο Σαμαράς.
Ο Σαμαράς ξέρει πολύ καλά ότι δεν έχει στα χέρια του όπλα για ν’ αποσπάσει συναίνεση. Δεν μπορεί ούτε ψίχουλα στους πεινασμένους να πετάξει. Ο μόνος δρόμος, λοιπόν, για να τους κρατήσει καθηλωμένους είναι να τους τρομάξει και κάθε που θα παραμερίζουν τον τρόμο να τους καταστέλλει.
Απέναντι σ’ αυτή την αποθέωση της κρατικής καταστολής δεν μπορούν να σταθούν ούτε μάζες που περιμένουν κάποιον μεσσία να ξεπηδήσει μέσα από τις επόμενες κάλπες, ούτε μπουλούκια ατάκτων, χωρίς σχέδιο και τακτική.
Το λαϊκό κίνημα αποκτά δύναμη μόνο όταν είναι οργανωμένο και διατυπώνει ξεκάθαρους πολιτικούς στόχους. Στόχους ανατροπής και όχι διαχείρισης του καπιταλισμού. Ενα κίνημα που μπορεί να οργανώσει τις αντιστάσεις του χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα πάλης, ειρηνικά και βίαια. Γιατί αντίσταση χωρίς αντιβία δεν μπορεί να υπάρξει, όπως δείχνει ολόκληρη η διαδρομή της ανθρώπινης Ιστορίας. Ο Σαμαράς και η κλίκα του ζητούν δηλώσεις μετάνοιας και νομιμοφροσύνης από έναν ολόκληρο λαό για ν’ αποτρέψουν αυτή την προοπτική. Την προοπτική της πολιτικά οργανωμένης μαχητικής αντίστασης.