Ηταν πολύς ο κόσμος που κατέβηκε το μεσημέρι της Τρίτης για να διαδηλώσει ενάντια στην παρουσία της Μέρκελ στην Ελλάδα. Και θα ήταν σίγουρα περισσότερος, αν η διαδήλωση δεν γινόταν εργάσιμη ώρα και κυρίως αν δεν είχε προηγηθεί ένα κλίμα άγριας αστυνομοκρατίας.
Οι συγκρούσεις που υπήρξαν δεν ήταν εκτεταμένες και για μια φορά ακόμη είχαμε το φαινόμενο να μη συμμετέχει μεν μαζικά ο κόσμος στις συγκρούσεις, αλλά και να μην αποδοκιμάζει τους νέους –στην πλειοψηφία τους– που συμμετείχαν. Οι προσαγωγές και οι συλλήψεις ήταν περισσότερες από κάθε άλλη φορά, ενώ από το πρωί είχαμε ένα όργιο προληπτικών προσαγωγών (γνωρίζουμε ακόμη και περίπτωση ανθρώπων που είχαν πάει σε προγραμματισμένο ραντεβού σε νοσοκομείο, τους πήραν από κοντά οι ασφαλίτες και τους προσήγαγαν στη ΓΑΔΑ όπου τους κράτησαν μέχρι το απόγευμα).
Είναι φανερό ότι έχουμε αποθέωση της κρατικής καταστολής, με όλους τους μηχανισμούς της να συνεργάζονται αρμονικά: αστυνομία, εισαγγελία, δικαστήρια. Κι αυτά τα φαινόμενα θα τα έχουμε συνεχώς από τώρα και στο εξής.
Στις 18 Οκτώβρη θα έχουμε νέα 24ωρη απεργία. Ισως και άλλη μία, αν η ψήφιση των νέων μέτρων πάει μετά τη σύνοδο κορυφής της ΕΕ. Και βέβαια, περιμένουμε τα ίδια και χειρότερα από τους μηχανισμούς καταστολής. Ολοι ελπίζουμε να είναι καλύτερα από πλευράς εργατικού και λαϊκού κινήματος. Δηλαδή, όχι μία από τα ίδια, αλλά «γεγονότα» που θα κάνουν την κυβέρνηση και το σύστημα να «πονέσουν».
Το μέγα πρόβλημα, όμως, παραμένει. Και οι κινητοποιήσεις που γίνονται περιοδικά δείχνουν με τον πιο παραστατικό τρόπο το μέγεθός του, αλλά και την επιτακτικότητά του. Ηδη, δημοσιογράφοι του αστικού Τύπου σημειώνουν χαιρέκακα, ότι οι κινητοποιήσεις της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ και του ΠΑΜΕ, όταν εξελίσσονται ειρηνικά ή με περιορισμένες συγκρούσεις, όχι μόνο δεν αμαυρώνουν τη διεθνή εικόνα της χώρας, αλλά διευκολύνουν και την κυβέρνηση στις διαπραγματεύσεις που κάνει σε πολιτικό επίπεδο με τους «μεγάλους» της Ευρωζώνης. Εκφράζουν «κατανόηση» για τις αντιδράσεις του λαού (το ίδιο κάνει και η Μέρκελ, για να μην ξεχνιόμαστε) και τον θεωρούν δεδομένο, αυστηρά περιορισμένο στο πλαίσιο της νομιμότητας και της αναποτελεσματικότητας.
Χρειαζόμαστε, μήπως, άλλους μάρτυρες; Τα πάντα μαρτυρούν πως βρισκόμαστε σ’ ένα τεράστιο πολιτικό κενό. Το σύστημα ετοιμάζει τη διάδοχη δύναμη εξουσίας (ΣΥΡΙΖΑ) και ο εργαζόμενος λαός αδυνατεί να προβάλει μια δική του, αντικαπιταλιστική, επαναστατική εναλλακτική πρόταση, διαμετρικά αντίθετη απ’ όλες τις προτάσεις που αρχίζουν και τελειώνουν στο πλαίσιο του καπιταλισμού. Για να υπάρξει μια τέτοια πρόταση και ν’ αρχίζει να κερδίζει έδαφος στις λαϊκές συνειδήσεις, πρέπει να στηρίζεται σε μια στέρεα επαναστατική πολιτική οργάνωση της εργατικής τάξης. Αλλιώς, θα μιλούν άλλοι για λογαριασμό μας.