Πέρασε κι αυτή η βδομάδα χωρίς να μάθουμε τα νέα μέτρα. Στην πραγματικότητα, βέβαια, τα ξέρουμε. Ξέρουμε το χαρακτήρα τους, ξέρουμε την προοπτική τους, ξέρουμε πως δεν πρόκειται να είναι τα τελευταία (όπως δεν ήταν και όλα τα προηγούμενα «πακέτα», που πάντοτε ανακοινώνονταν με τη διευκρίνιση ότι «αυτά τα μέτρα είναι τα τελευταία»).
Κι όμως, σε πολύ κόσμο επικρατεί αναμονή. Αναμονή που αντανακλά ήττα, υποταγή, ατομικισμό: περιμένουν να δουν πόσο θα τους πλήττουν ατομικά.
Υπάρχει, όμως, και η… συλλογική αντίδραση. Η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ αποφάσισαν ν’ απαντήσουν με 24ωρη απεργία. Πριν ακόμα ανακοινωθούν τα μέτρα. Δε γινόταν να περιμένουν άλλο, δέχονταν πιέσεις από άλλες μερίδες της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας (ξεκίνησαν οι δυνάμεις του Περισσού και ακολούθησαν αυτές του ΣΥΡΙΖΑ). Οταν φτάσει η μέρα να ψηφιστούν στη Βουλή τα μέτρα, αναμφίβολα θα έχουμε… κλιμάκωση. Μπορεί και 48ωρη απεργία, μπορεί και περικύκλωση της Βουλής. Και μετά, όπως καταλαβαίνετε, τα κεφάλια μέσα…
Οι δυνάμεις που άσκησαν πίεση για την κήρυξη αυτής της απεργίας την παρουσιάζουν σαν κάτι το διαφορετικό. Αν σκεφτούμε πόσες ανάλογες 24ωρες απεργίες, την τελευταία τριετία, τις παρουσίασαν σαν κάτι το διαφορετικό, σαν νέο ξεκίνημα, σαν αφετηρία της αντεπίθεσης και άλλα τέτοια ηχηρά και αρκούντως… πολεμοχαρή, δε θα δώσουμε καμιά σημασία στα λεγόμενά τους. Δεν είναι δυνατόν οι θεσμολάγνοι, οι υπερασπιστές της αστικής νομιμότητας και της κοινωνικής γαλήνης, οι ψηφοθήρες, να θέλουν και να σχεδιάζουν τίποτα το διαφορετικό απ’ αυτό που έκαναν μέχρι τώρα.
Μπορεί να είναι «διαφορετική» αυτή η απεργία; Υπό τις παρούσες συνθήκες, μάλλον όχι. Εκτός αν έχουμε τέτοια γεγονότα που θα κάνουν την κυβέρνηση να «πονέσει» πάρα πολύ. Γεγονότα όχι μειοψηφικά, αλλά πλειοψηφικά.
Και πάλι, όμως, θα παραμείνει το ερώτημα: το «διαφορετικό» συνίσταται σε συγκρούσεις κάποιων ωρών, έστω ημερών; Οσο σημαντικό κι αν θα είναι, εκ των πραγμάτων, ένα τέτοιο γεγονός, η σημαντικότητά του θα μειωθεί μέχρι εξαφάνισης χωρίς πολιτική συνέχεια, χωρίς προοπτική ταξικής και πολιτικής ανασύνταξης του εργατικού κινήματος.
Γι’ αυτό και το «διαφορετικό» δεν πρόκειται να έρθει μέσα από κινήσεις την πρωτοβουλία των οποίων έχουν οι δυνάμεις του συστήματος και οι οποίες αναπαράγουν τη συνδικαλιστική και πολιτική μιζέρια, με στόχο μια ακόμη κυβερνητική εναλλαγή. Το «διαφορετικό» θα έρθει με κινήσεις από τα κάτω, κινήσεις που θα θέτουν επί τάπητος την πολιτική οργάνωση του προλεταριάτου, για να μπορέσει αυτό να αντεπιτεθεί οργανωμένα, με σχέδιο, ως τάξη απέναντι στην τάξη που του ρουφάει τον ιδρώτα και τώρα το πατάει στο λαιμό, για να υποταχτεί σήμερα και για πολλές γενεές στη βαρβαρότητα του καπιταλισμού.