Το μεγαλύτερο μέρος της ομιλίας του Σαμαρά στην ΚΟ της ΝΔ, την περασμένη Τρίτη, ήταν αφιερωμένο στην επίθεση των ΜΑΤ ενάντια στους απεργούς της «Ελληνικής Χαλυβουργίας». Ο ίδιος ο πρωθυπουργός της συγκυβέρνησης φρόντισε να γενικεύσει το ζήτημα, αποδεικνύοντας πως η συγκεκριμένη αστυνομική επιχείρηση ήταν κάτι περισσότερο από χτύπημα μιας απεργίας, η οποία δεν βρισκόταν άλλωστε στη φάση της ακμής της. Ηταν μια πρόβα τζενεράλε για παρόμοιες καταστάσεις στο μέλλον και ταυτόχρονα ένα προειδοποιητικό μήνυμα προς ολόκληρο τον ελληνικό λαό. Το μήνυμα λέει πως κάθε αντίσταση θ’ αντιμετωπιστεί με τη φωτιά και το σίδερο της κρατικής καταστολής.
Ηταν, βέβαια, κι ένα μήνυμα προς την αστική τάξη και τους αποικιοκράτες ιμπεριαλιστές. Ενα μήνυμα πως η συγκυβέρνηση αισθάνεται πολιτικά δυνατή. Πως δεν έχει αναστολές. Πως η «αντιμνημονιακή συνιστώσα» στο εσωτερικό της δεν αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα για την άσκηση της πιο σκληρής κατασταλτικής πολιτικής. Πως η «αντιμνημονιακή» κοινοβουλευτική αντιπολίτευση δεν είναι ικανή παρά μόνο για οργισμένα λόγια καταγγελίας, που δρουν εκτονωτικά και «μαζεύουν» στο εσωτερικό του πολιτικού συστήματος και της αστικής νομιμότητας τις όποιες αντιδράσεις.
Γι’ αυτό και ο Σαμαράς πήρε «πάνω του» το θέμα. Πρώτα με τη διαρροή στο «Βήμα», που προοριζόταν να μετρήσει αντιδράσεις, και μετά με την ομιλία του στην ΚΟ. Μια ομιλία που και στο περιεχόμενο και στο ύφος θύμιζε εποχές…παλιάς καλής δεξιάς. Το γεγονός ότι έβαλε τις «συντεχνίες», δηλαδή τους εργαζόμενους, στο ίδιο τσουβάλι με τους «παρανόμους», ότι έβαλε «το δικαίωμα στην εργασία» (δηλαδή την απόλυτη ασυδοσία των καπιταλιστών) στην ίδια κατηγορία με την «πάταξη της λαθρομετανάστευσης», που αποτελεί το ιδεολογικοπολιτικό πρόταγμα των πιο αντιδραστικών μερίδων της αστικής πολιτικής, δείχνει την κατεύθυνση στην οποία θα κινηθεί η συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη. Το γεγονός ότι ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ κάλυψαν πλήρως την αστυνομική επιχείρηση κατά των χαλυβουργών πιστοποιεί ότι σύσσωμη η συγκυβέρνηση στοιχίζεται πίσω απ’ αυτή την πολιτική.
Πριν μιλήσει δημόσια ο Σαμαράς, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Σ. Κεδίκογλου είχε επιδοθεί σ’ ένα παραλήρημα γκεμπελισμού, μιλώντας για «μειοψηφία» που είχε κλείσει το εργοστάσιο, για «μαξιμαλιστικές διεκδικήσεις» (!), για εργαζόμενους που «ζήτησαν τη συνδρομή της αστυνομίας και «την προστασία του ιερού δικαιώματος στην εργασία». Ο ίδιος δεν παρέλειψε να επιτεθεί κατά του ΣΥΡΙΖΑ, επειδή «καλεί σε συμπαράσταση», μολονότι ξέρει πολύ καλά πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ασκεί καμιά επιρροή στο συγκεκριμένο εργασιακό χώρο, οι δε παρεμβάσεις του των τελευταίων ημερών είναι καθαρά στα λόγια.
Τους ξεπέρασε όλους όμως ο αναπληρωτής υπουργός Παιδείας και Πολιτισμού (!) Κ. Τζαβάρας που εμφανίστηκε στη ΝΕΤ για να μας πει ότι «τίθεται ζήτημα της προστασίας του ελεύθερου φρονήματος του εργαζόμενου», το οποίο αναλαμβάνουν να προστατεύσουν τα ΜΑΤ! Σύμφωνα με το… δόγμα Τζαβάρα, «το κράτος θα πρέπει να το αισθανθούμε και σαν φρουρό δικαιωμάτων που από τη στιγμή που υπάρχει αντίσταση από την κοινωνία τότε ο νόμος θα πρέπει να εφαρμοστεί. Και κάποιες φορές τα μέσα για να εφαρμοστεί ο νόμος είναι και τα ΜΑΤ». Και πότε στέλνονται τα ΜΑΤ; «Τα ΜΑΤ είναι ένα θέμα που θα το εκτιμήσει αυτός που έχει το μονοπώλιο της κρατικής βίας». Οσο για τις απεργιακές κινητοποιήσεις, αυτές είναι ανεκτές μόνο όταν δεν προκαλούν κανένα πρόβλημα στους καπιταλιστές εργοδότες: «Αυτή η καταστροφική συμπεριφορά του να θέλουμε να καταστρέψουμε την επιχείρηση και τον επιχειρηματία, αυτό δεν είναι συνδικαλισμός, αυτό είναι βαρβαρότητα και απέναντι σε αυτή τη βαρβαρότητα η οποιαδήποτε δημοκρατική πολιτεία πρέπει να δράσει»!!!
Το μήνυμα είναι σαφές και απευθύνεται προς όλους. Η συγκυβέρνηση είναι αποφασισμένη να χτυπήσει άγρια κάθε αντίσταση. Οταν ένα τέτοιο μήνυμα λαμβάνεται, το θέμα δεν είναι οι καταγγελίες, αλλά η απάντηση. Μια απάντηση που στο μονοπώλιο της κρατικής βίας πρέπει να αντιπαραθέτει το έμπρακτο σπάσιμό του.