Αν ξεφύγεις από τη μοιρολατρία, από τη λογική του μικρότερου κακού, από το ρεαλισμό της καταστροφής, από τη χαμηλή αυτοεκτίμηση, από τη λογική της αναζήτησης μεσσιών, θα καταλάβεις σίγουρα ότι οι εκλογές της 17ης Ιούνη δεν πρόκειται ν’ αλλάξουν σε τίποτα τη ζωή σου. Ακόμα κι αν νικήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα κι αν την επαύριο σχηματιστεί «κυβέρνηση της Αριστεράς».
Σε λιγότερο από ένα μήνα, ήταν τέτοια η διολίσθηση του ΣΥΡΙΖΑ, τέτοιες οι προσαρμογές προς τις απαιτήσεις των ιμπεριαλιστών πιστωτών, που μπορεί εύκολα ν’ αντιληφθεί ο καθένας πώς όλ’ αυτά θα μεταφραστούν σε κυβερνητική πολιτική. Γι’ αυτό και έχει γίνει φανερό και σχολιάζεται ευρύτατα και από τον ευρωπαϊκό Τύπο, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δε θέλει να βγει πρώτο κόμμα, δε θέλει την κυβερνητική εξουσία αλλά την αξιωματική αντιπολίτευση, γιατί αλλιώς θα βαρέσει διάλυση σε χρόνο ρεκόρ.
Τα πραγματικά διλήμματα, λοιπόν, είναι διαφορετικά. Οχι «ευρώ ή δραχμή», όπως είναι το κυρίαρχο, όχι «Μνημόνιο ή ΣΥΡΙΖΑ», όπως διατυμπανίζει ο Τσίπρας, αλλά: Θα συνεχιστεί ο φαύλος κύκλος των διαψευδόμενων προσδοκιών ή θ’ αρχίσει να σπάει; Θα συνεχιστεί η εκπροσώπηση των εργαζόμενων και των νέων από τους ανθρώπους των καπιταλιστών ή θα ξεκινήσει μια διαδικασία πολιτικής οργάνωσής τους;
Κανένα από τα διλήμματα αυτά δεν πρόκειται ν’ απαντηθεί στην κάλπη. Το ποσοστό της αποχής μπορεί να μας δώσει μόνο ένα μικρό σινιάλο, μια ένδειξη, η οποία μπορεί να είναι και επισφαλής. Αυτά που θ’ ακολουθήσουν, οι πραγματικές κοινωνικές διεργασίες, θα δώσουν την απάντηση.
Το βέβαιο είναι ότι κύματα απογοήτευσης θα διαπεράσουν το κοινωνικό σώμα. Οπως συνέβη τα τελευταία δυο χρόνια κάθε φορά που κάποια μορφή αντίστασης αποτύγχανε παταγωδώς και κάποιο από τα μεσαιωνικά νομοθετήματα περνούσε από τη Βουλή. Ισως αυτή τη φορά τα κύματα να είναι πιο ισχυρά.
Υπάρχει, όμως, μια πραγματικότητα που δεν επιτρέπει στην απογοήτευση να κυριαρχήσει. Με απογοήτευση δεν γεμίζουν τα άδεια στομάχια, δεν βρίσκουν δουλειά οι άνεργοι. Στις σημερινές συνθήκες για την απογοήτευση ισχύει ό,τι και για τις φρούδες ελπίδες: διαψεύδονται γρήγορα.
Οι εργάτες, οι εργαζόμενοι, οι νέοι θα ξαναβγούν στο δρόμο. Γι’ αυτό και είναι τεράστια η ευθύνη μας. Να μην έχουμε επανάληψη, με άλλο τρόπο, των ίδιων διαδικασιών. Να βγάλουμε σήμερα τα διδάγματα της εμπειρίας. Να δουλέψουμε επίμονα και σκληρά στην κατεύθυνση της ταξικής ανασυγκρότησης, στην κατεύθυνση της πολιτικής οργάνωσης της εργατικής τάξης, σε ρήξη με όλο το σύστημα του κεφάλαιου, με τον πολιτικό κόσμο της ψευτιάς και της απάτης και με τους θλιβερούς ουραγούς του, που αποτελούν βαρίδια του κινήματος.