♦ Πολύ γκαντέμης
Πολύ γκαντέμης αυτός ο Σαμαράς. Πήρε ανέλπιστα τη ΝΔ, επειδή η πλειοψηφία των δεξιών που πήγαν να ψηφίσουν δε γουστάριζαν το Μητσοτακέικο. Του ΄ρθε κουτί το Μνημόνιο-1, καθώς μπόρεσε σε χρόνο-ρεκόρ να πάρει ένα κόμμα που προερχόταν από συντριπτική ήττα και να το βλέπει δημοσκοπικά πρώτο, χάρη στην κατρακύλα του ΠΑΣΟΚ. Είχαμε σημειώσει τότε, πως η τακτική του ήταν πολιτικά σοφή. Υποστήριζε πως η ΝΔ πρέπει να μείνει έξω από το «μνημονιακό» μπλοκ, διότι αλλιώς δεν θα υπήρχε αντιπολίτευση και ως μοναδική αντιπολίτευση θα παρέμενε το «πεζοδρόμιο».
Κι εκεί που όλα πήγαιναν πρίμα και ο Σαμαράς βάδιζε ολοταχώς προς την αυτοδυναμία, ήρθε εκείνος ο καταστροφικός για τον ίδιο Νοέμβρης του 2011, όταν κατέρρευσε ο Παπανδρέου (τον τελείωσαν στις Κάννες η Μέρκελ με τον Σαρκοζί, όταν πήγε να κάνει τσαλιμάκια με το δημοψήφισμα). Ο Σαμαράς τότε εξαναγκάστηκε να μπει στη συγκυβέρνηση. Δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς. Δεν μπορούσε να κρατήσει άλλο άμυνα. Τον πίεζαν και οι ευρωπαίοι συντηρητικοί και η ελληνική αστική τάξη. Εκανε αυτό που δε φανταζόταν ούτε στα χειρότερα όνειρά του. Και υπέστη την καταστροφή που θα υφίστατο ως πρωθυπουργός, όντας αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ανοιξε τα χαρτιά του, έδειξε την πραγματική πολιτική στάση της ΝΔ, πριν καταφέρει ν’ αρπάξει την αυτοδυναμία και να γίνει πρωθυπουργός με την «αντιμνημονιακή» ρητορεία.
♦ Εκ του αποτελέσματος
Αν είχε επιμείνει για εκλογές το Νοέμβρη του 2011, ο Σαμαράς σήμερα θα ήταν πρωθυπουργός. Ο ίδιος το ήθελε διακαώς, αλλά πιέστηκε να υποχωρήσει. Το γενικότερο συμφέρον της αστικής τάξης τέθηκε πάνω από το στενό προσωπικό και κομματικό συμφέρον. Το αποτέλεσμα (η πανσπερμία των ψήφων και το «άρωμα» ακυβερνησίας) δείχνει ότι δίκιο είχε ο Σαμαράς. Ομως, ποτέ δεν μπορείς να κρίνεις με υποθέσεις. Γιατί, αν υποθέσουμε ότι ο Σαμαράς επέβαλε εκλογές το Νοέμβρη του 2011 και τις κέρδιζε πανηγυρικά (με αυτοδυναμία) θα ήταν υποχρεωμένος ως πρωθυπουργός να κάνει σε ελάχιστους μήνες τη θεαματική κωλοτούμπα του Μνημόνιου-2. Θα άντεχε, άραγε, μετά απ’ αυτή την κωλοτούμπα μια αυτοδύναμη κυβέρνηση Σαμαρά; Οταν υπάρχει πολιτική κρίση, όταν το πολιτικό σύστημα βρίσκεται σε πλήρη διάσταση με τους ψηφοφόρους, όταν δεν υπάρχει ίχνος συναίνεσης από τα λαϊκά στρώματα, καμιά λύση δεν είναι σίγουρη.
♦ Ξεδιαντροπιά
«Είμαστε έτοιμοι να αναλάβουμε την ευθύνη σχηματισμού κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας, με δύο αποκλειστικές επιδιώξεις: Την παραμονή στο ευρώ και την τροποποίηση πολιτικών του μνημονίου, ώστε να υπάρξει ανάπτυξη και ανακούφιση της κοινωνίας», είπε στη δήλωσή του το βράδυ των εκλογών ο Σαμαράς, συμπληρώνοντας ότι απευθύνει «ανοικτή πρόταση προς όλες τις δυνάμεις που δέχονται την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας και την ανάγκη αλλαγής της οικονομικής πολιτικής». Ποια είναι η οικονομική πολιτική που υποτίθεται ότι πρέπει ν’ αλλάξει; Αυτή που ψήφισε και ο Σαμαράς με το Μνημόνιο-2 και για την αυστηρή εφαρμογή της οποίας δεσμεύτηκε εγγράφως με την επιστολή που υποχρεώθηκε ν’ αποστείλει στις ιμπεριαλιστικές πρωτεύουσες!
Το υπόλοιπο της δήλωσής του ήταν πραγματικά για γέλια: «Το σημερινό αποτέλεσμα εκφράζει την απογοήτευση του ελληνικού λαού για τα αδιέξοδα της οικονομικής πολιτικής που εξάντλησε τα όρια της αντοχής του, μια που δεν περιελάμβανε τις αναγκαίες πολιτικές ανάπτυξης»! Προσπάθησε να ερμηνεύσει και το εκλογικό αποτέλεσμα κατά τα καλά και συμφέροντα της ΝΔ, την ώρα που όλος ο κόσμος έβλεπε το κόμμα του να μη μπορεί να πιάσει ούτε το 20% και ν’ ανησυχεί μην το περάσει ο ΣΥΡΙΖΑ!
♦ Εξίσου νεοφιλελεύθερα
Με τον κύριο Βαρουφάκη, που τον έχουμε βαφτίσει Μπαρουφάκη, έχουμε ασχοληθεί και άλλη φορά. Διότι ο παντελώς άγνωστος αυτός οικονομολόγος έγινε διάσημος «εν μιά νυκτί», καθότι απετέλεσε έναν από τους αγαπημένους της «πλατείας» το καλοκαίρι του 2011. Ο κύριος αυτός εξακολουθεί να αρθρογραφεί σε διάφορες ιστοσελίδες από το μακρινό Σιάτλ όπου έχει εγκατασταθεί. Παρακολουθώντας τον συστηματικά βλέπεις ότι διακατέχεται από ένα κόμπλεξ: γιατί δεν φωνάξατε εμένα στο υπουργείο Οικονομικών να σας δώσω τις λύσεις. Και τι λύσεις; Εξίσου νεοφιλελεύ-θερες μ’ αυτές που επελέγησαν.
Μετά την κήρυξη πτώχευσης, από την οποία ξεκινά ο Μπαρουφάκης, ακολουθούν τα μέτρα μηδενισμού του ελλείμματος. Πρώτο μέτρο θα έπρεπε –πάντα κατά Μπαρουφάκη– να είναι μια γενναία προσφορά προς τους φορολογούμενους: Δώστε μας ως προκαταβολή το 2010 ένα μέρος του φόρου που θα πληρώσετε το 2011 και το κράτος θα σας δώσει έκπτωση 20% στο φόρο. Επειδή, όμως –πάντα κατά Μπαρουφάκη– αυτό δεν θα έφτανε για να μηδενίσει το έλλειμμα, ακολουθεί ένα εξίσου… ρηξικέλευθο μέτρο, το οποίο αξίζει να το παραθέσουμε όπως ακριβώς το γράφει:
«Εστω όμως ότι δεν βρίσκονταν όλα και απέμεναν άλλα Χ δισ. ευρώ. Πού θα τα έβρισκε το κράτος; Θα τα έβρισκε από την από-πάνω-προς-τα-κάτω μείωση μισθών και συντάξεων:
(Β) Από-πάνω-προς-τα-κάτω μείωση μισθών και συντάξεων: Παίρνουμε τον μεγαλύτερο μισθό και την υψηλότερη σύνταξη και τα κατεβάζουμε στο επίπεδο του δεύτερου μεγαλύτερου μισθού και της δεύτερης πιο υψηλής σύνταξης. Κατόπιν παίρνουμε αυτούς τους δύο μισθούς, και τις δύο συντάξεις, και τα κατεβάζουμε στο επίπεδο του τρίτου μεγαλύτερου μισθού και της τρίτης πιο υψηλής σύνταξης. Συνεχίζουμε έως ότου εξοικονομίσουμε τα Χ δισ. ευρώ που μας λείπουν. Τόσο απλά».
Πράγματι, «τόσο απλά». Και νεοφιλελεύθερα… Να τον χαίρεστε όσοι τον κάνατε φίρμα.
♦ Αλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε
Δήλωση Λούκας Κατσέλη το βράδυ των εκλογών: «Τα αποτελέσματα των εκλογών είναι ένα ηχηρό ράπισμα στην πολιτική του μνημονίου και του “ναι σε όλα”. Είναι μια κραυγή οργής ενός λαού που έχει υπερβεί τις αντοχές του. Μέσα σε αυτό το κλίμα, αν και το πιο νέο κόμμα απ’ όλα, προτάξαμε μια αξιόπιστη πορεία διεξόδου από την κρίση. Μια υπεύθυνη προοδευτική εναλλακτική σε μια Ευρώπη που αλλάζει. Θέλω να ευχαριστήσω όλους όσοι συμμετέχουν στον αγώνα μας και μας τιμούν με την ψήφο τους. Συνεχίζουμε στην ίδια κατεύθυνση αγωνιζόμενοι για την ανασυγκρότηση του δημοκρατικού, προοδευτικού χώρου».
Το κόμμα «Λουκανίδης» πήρε μόλις 60.713 ψήφους. Δεν έπιασε καν το 1% (0,96%). Και η Κατσέλη προσπαθεί να μας πείσει ότι αυτό συνέβη γιατί ήταν «το πιο νέο κόμμα απ’ όλα» (αλήθεια, ο Καμμένος, που διεμβόλισε τη ΝΔ, ήταν παλαιότερο;). Οσο για τη «συνέχιση στην ίδια κατεύθυνση», μόνο αυτή τη βλέπει. Και καλά κάνει, γιατί το τοπίο είναι ακόμα θολό. Μόλις ξεκαθαρίσει λίγο, τότε θ’ αποφασίσουν και η Κατσέλη με όσους την ακολούθησαν σε ποιο σχήμα θα προσκολληθούν: ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ ή ΔΗΜΑΡ;
♦ Φτηνολαμογιές
Την πάτησε τελικά η κυρία πρύτανης του Ιόνιου Πανεπιστήμιου Αναστασία Σαλή- Παπασαλή. Είχε σίγουρη την εκλογή της στη Βουλή, έχοντας «κατακτήσει» την τέταρτη θέση στο ψηφοδέλτιο επικρατείας της ΝΔ, όμως το εκλογικό Βατερλό σταμάτησε τη μπίλια στο τρία (μόλις που κατάφερε να «τρουπώσει» ο Μιχελάκης). Και γιατί σχολιάζουμε το «ατύχημα» της κυρίας πρύτανη; Γιατί η φτηνολαμογιά της αποκαλύφθηκε μεν προεκλογικά, όμως πέρασε στο ντούκου. Ποια ήταν η φτηνολαμογιά; Η κυρία πρύτανης υπέγραψε απόφαση με την οποία ανάγκασε το Ιδρυμα που διοικεί να της πληρώσει τα αεροπορικά εισιτήρια συν ημερήσια αποζημίωση, για να πάει στη Θεσσαλονίκη να παρακολουθήσει την ομιλία του Σαμαρά στη ΔΕΘ, τον περασμένο Σεπτέμβρη. Ηταν τόσο το θράσος της που το έγραψε φαρδιά-πλατιά στην απόφαση (ποντάροντας, ίσως, στο ότι κανένας δε θα το πάρει είδηση). Υπέγραψε η ίδια την απόφαση με την οποία χρέωσε το πανεπιστήμιο με τις δαπάνες για τη δική της συμμετοχή σε μια εκδήλωση του κόμματός της. Ισως αυτό να εκτίμησε στην κυρία Σαλή-Παπασαλή ο Σαμαράς και της έδωσε την τέταρτη θέση στο ψηφοδέλτιο επικρατείας. Μια θέση που θεωρούνταν σίγουρα εκλόγιμη, πλην όμως… αλλιώς αποφάσισε το εκλογικό σώμα.
♦ Αστική οπορτουνιστική έκσταση
Περισσότερο και από τον Ολάντ χάρηκε για τη νίκη του ο «αριστερός» Μελανσόν: «Το Αριστερό Μέτωπο δεσμεύεται, αυτόνομο και κατακτητικό, προκειμένου η ήττα της Δεξιάς και η εκλογή του Φρανσουά Ολάντ να γίνει η νίκη των οξυμμένων απαιτήσεων που μόλις εκφράστηκαν. Οι βουλευτικές εκλογές πρέπει να εμβαθύνουν τη νίκη μας. Το Αριστερό Μέτωπο είναι το σωστό εργαλείο για να γίνει αυτό. Ολα αρχίζουν σήμερα για τη Γαλλία και για την Αριστερά μας. Τόπο στην αδελφοσύνη! Τόπο στο λαό!».
♦ Γιατί δε βολεύει
Η αποχή από το 29% του 2009 ανέβηκε στο 35%, καταγράφοντας νέο ρεκόρ από τη «μεταπολίτευση» του 1974. Κι αυτό παρά την ιδεολογική τρομοκρατία που ασκήθηκε, τους εκβιασμούς, τα ψευτοδιλήμματα, αλλά και το κλίμα ενίσχυσης των μικρότερων κομμάτων, που επικράτησε κατά την προεκλογική περίοδο. Ενας στους τρεις ψηφοφόρους επέλεξε να μην πάει να ψηφίσει. Θα μας πουν, μήπως, οι γνωστοί εκλογολάγνοι της κάθε είδους «αριστεράς», ότι όλοι αυτοί οι πολίτες ήταν αδιάφοροι, χαβαλέδες, απολίτικοι και τα ρέστα; Και ήταν άκρως πολιτικοποιημένοι και υπεύθυνοι πολιτικά όσοι πήγαν στις κάλπες και έριξαν το μαγικό χαρτάκι; Και εκείνοι που έδωσαν 7% στους νεοναζί, για να εκδικηθούν το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ και εκείνοι που ψήφισαν το ΛΑΟΣ, τη Ντόρα, το Μάνο και οι περίπου 100.000 που έριξαν καθαρά χαβαλέ ψήφο;
Ισως επειδή αυτά τα ενοχλητικά ερωτήματα δε βολεύουν καθόλου, ίσως επειδή το αστικό σύστημα δεν έχει κανένα συμφέρον να γίνεται συζήτηση για την καθολική αμφισβήτηση του κοινοβουλευτισμού (ανεξάρτητα από ταν ακριβή κίνητρά της, τα οποία δεν καταγράφονται. όπως δεν καταγράφονται και τα ακριβή κίνητρα της θετικής ψήφου στο ένα ή το άλλο κόμμα), η άνοδος της αποχής, ιδιαίτερα αξιοσημείωτη στις συγκεκριμένες προεκλογικές συνθήκες, δεν συζητήθηκε καθόλου στα τηλεοπτικά πάνελ. Υπήρξαν μόνο κάποια ξώφαλτσα σχόλια, ίσα-ίσα για να τηρηθούν τα προσχήματα.