Η φωτογραφία του… συμπληρωμένου αγάλματος του Κωστή Παλαμά αποτελεί από μόνη της ένα (ευνόητο) σχόλιο. Δεν χρειάζεται να συμπληρώσουμε τίποτα εμείς.
♦ Aντέχω ακόμα (σύνθημα με σπρέι σε τοίχο)
Ο καθένας μπορεί να σκεφτεί όλα όσα μπορεί να σημαίνουν και να μη σημαίνουν αυτές οι δυο λέξεις γραμμένες στον τοίχο, ας πούμε σήμερα, στην Ελλάδα. Ενα καλό σύνθημα είναι ποίηση, συμπυκνώνει αφαιρετικά πολλά νοήματα. Χίλιες λέξεις δε φτάνουν να το αναλύσουν. Στο συγκεκριμένο σύνθημα, ενδιαφέρον θα ήταν να ψάξουμε τις λέξεις που δεν βλέπουμε γραμμένες αλλά είναι εκεί: Για παράδειγμα, η λέξη ΕΓΩ (ΑΝΤΕΧΩ ΑΚΟΜΑ). Το πρώτο πρόσωπο εδώ δεν είναι τυχαίο. Εγώ αντέχω ακόμα. Το αν οι υπόλοιποι αντέχουν, είναι από αμφίβολο ως αδιάφορο. Το σίγουρο είναι ότι αφού εγώ αντέχω ακόμα, δεν υπάρχει λόγος για έξοδο από το ΕΓΩ. Ή ακόμη οι λέξεις ΓΙΑ ΠΟΣΟ ΘΑ (ΑΝΤΕΧΩ ΑΚΟΜΑ); Αρχίζω να διερωτώμαι για τα όρια της αντοχής μου, έστω ανομολόγητα. Μέσα σε αυτό το ΑΚΟΜΑ κλείνω όλη μου την αγωνία. Μοιρολογώ, από μέσα μου. Ισως γιατί δεν έχω ακόμη καταλάβει ότι τα όρια της αντοχής μου (και της επιβίωσής μου κατ’ επέκταση) διαρκώς θα μετατοπίζονται και θα διευρύνονται, στο βαθμό που υποτάσσομαι στωικά στην αδιάκοπη και αλματώδη παραβίασή τους. ΑΝΤΕΧΩ ΑΚΟΜΑ: Μέσα σε δυο λέξεις που χτίζουν μια αρνητική κατάφαση, όλη η κατάντια του καταπιεσμένου που παρατηρεί μουδιασμένα την έλευση του αδιέξοδου, βουλιαγμένος στον καναπέ της ανεύθυνης απελπισίας του. Ισως το επόμενο σύνθημα θα είναι: ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ. Μικρή στην πραγματικότητα η μετατόπιση, αναλλοίωτος ο εγωτικός εγκλωβισμός.
♦ Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, τρεις και έγινε υπουργός (γραμμένο σε τοίχο με σπρέι)
Εξαιρετικά αφιερωμένο στα μπουμπούκια που μας κυβερνούν
♦ Το θέμα δεν είναι να γίνει επανάσταση αλλά να γίνει την επόμενη Πέμπτη! (Γραμμένο σε σκάλες με σπρέι, υπογραφή το σύμβολο της κατάληψης)
Τέτοιες γλυκιές αυταπάτες ούτε στις Μεγάλες Προσδοκίες του Κάρολου Ντίκενς, ούτε στα Χαμένα Ονειρα του Ονορέ ντε Μπαλζάκ. Αν πρόκειται για χιούμορ, συγνώμη αλλά κρυώσαμε…
♦ Οι μπάτσοι είναι παντού, αλλά ο έρωτας μας κάνει αόρατους (σύνθημα με στένσιλ, στη Τζαβέλλα στα Εξάρχεια)
Και η μακακία ακόμα πιο αόρατους…