Η αφίσα που κοσμεί το εξώφυλλο του σημερινού μας φύλλου ήδη κολλιέται σε τοίχους. Είναι το «εργαλείο» μιας πολιτικής καμπάνιας της «Κ», μιας παρέμβασης στο σημερινό γκρίζο πολιτικό και κοινωνικό πεδίο.
Το «σκεπτικό» δεν χρειάζεται ιδιαίτερες εξηγήσεις. Είναι η κατάσταση που βιώνουμε όλοι μας. Η ακρίβεια, η ανεργία, η λιτότητα, η κρατική καταστολή, η τρομοϋστερία και το κυνήγι μαγισσών, το άθλιο παρόν και το ακόμα πιο άθλιο μέλλον που διαγράφεται μπροστά μας. Χρειάζεται μήπως καμιά ζύμωση γι’ αυτό; Οποιος δεν το βλέπει είναι τυφλός. Οποιος αισθάνεται ευχαριστημένος ανήκει στις κυρίαρχες τάξεις, στους βολεμένους, χάριν των οποίων υπάρχει αυτή η κατάσταση.
Τί γίνεται, όμως, με όποιον το ανέχεται;
Εδώ φτάνουμε στο «διατακτικό». Μερικοί αθάνατοι στίχοι του Βάρναλη και ένα σύνθημα, μια κατεύθυνση: «Κι αν είν’ ο λάκος σου πολύ βαθύς, χρέος με τα χέρια σου να σηκωθείς» – «Ανεξάρτητη ταξική οργάνωση και δράση».
Επ’ αυτών σηκώνει κουβέντα. Πολλή κουβέντα.
Χρειαζόμαστε ανεξάρτητη ταξική οργάνωση και δράση ή μας αρκούν τα συνδικάτα, οι ομοσπονδίες, τα εργατικά κέντρα, η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ; Μπορεί αυτή η συνδικαλιστική γραφειοκρατία να πάψει να είναι πουλημένη στο κεφάλαιο, να πάψει να λειτουργεί σαν πέμπτη φάλαγγά του μέσα στο εργατικό κίνημα; Μήπως θα πρέπει να εμπιστευθούμε τα κόμματα, να τους δώσουμε δύναμη, για να αγωνιστούν για τα συμφέροντά μας;
Η πείρα είναι ο καλύτερος δάσκαλος. Και η πείρα δείχνει πως κανένας λαός δεν πέτυχε τίποτα όταν στηρίχτηκε σε σωτήρες. Οταν ανέθεσε σε άλλους να διαχειρίζονται τις τύχες του. Οποιοι κι αν είναι αυτοί οι άλλοι. Ακόμα κι αν έχουν τις καλύτερες προθέσεις. Γιατί χωρίς τη δύναμη «της μάζας» καμιά ηγεσία δεν είναι ικανή να διεκδικήσει. Γιατί οι ηγεσίες που ζητούν εν λευκώ αναθέσεις δεν έχουν καλές προθέσεις, αλλά το αντίθετο.
Η πείρα είναι ο καλύτερος δάσκαλος. Και η πείρα δείχνει πως όλοι αυτοί που μιλούν στο όνομα του λαού, των εργαζόμενων, πολιτικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες, θέλουν εξουσιοδοτήσεις για να μπορούν να παίζουν τα εξουσιαστικά τους παιχνίδια. Εδώ και χρόνια αδιαφορούν ακόμα και για τα στοιχειώδη. Εδώ και χρόνια υπονομεύουν αγώνες, δρουν σαν πυροσβέστες στα κινήματα, θάβουν κινητοποιήσεις, οδηγούν από ήττα σε ήττα.
Χρειαζόμαστε κάτι καινούργιο, για να βγούμε από το «βαθύ λάκο» που έχουμε πέσει. Αυτό το καινούργιο μόνοι μας θα το δημιουργήσουμε, μόνοι μας πρέπει να το δημιουργήσουμε. Με τα δικά μας χέρια πρέπει να βγούμε από το λάκο. Πλάι πλάι, στηρίζοντας ο ένας τον άλλο, οικοδομώντας βήμα βήμα το δικό μας κίνημα, το κίνημα των εκμεταλλευόμενων και καταπιεζόμενων ανθρώπων. Χωρίς αυτή την απόφαση, τα τοιχώματα του λάκου θα μας φαίνονται πάντα από γυαλί.