Η ΦΥΛΑΚΙΣΗ ενός 65χρονου άπορου, καρκινοπαθούς και πρόσφατα εγχειρισμένου, επειδή δεν είχε να πληρώσει τα 2.000 ευρώ για να εξαγοράσει ποινή φυλάκισης 6 μηνών, που του επιβλήθηκε επειδή έφτιαξε χωρίς άδεια ένα κοτέτσι τριών τετραγωνικών στο χωράφι του, έγινε είδηση στην «Ελευθεροτυπία» (21.2.05). Διότι είχε όλα τα χαρακτηριστικά της «είδησης», δεδομένου ότι ο άρρωστος γέροντας δεν μπόρεσε να υποστηρίξει ούτε την έφεση που είχε κάνει στην πρωτόδικη απόφαση, αφού όταν εκδικαζόταν αυτός εγχειριζόταν και δεν είχε ούτε λεφτά να στείλει δικηγόρο να πάρει αναβολή.
Ο άπορος γέροντας μεταφέρθηκε από τη φυλακή στο νοσοκομείο για νοσηλεία. Είναι σίγουρο ότι σε λίγες μέρες θα αποφυλακιστεί. Οι ιθύνοντες του δικαστικού σώματος θα βρουν τρόπο για να κάνουν τζάμπα επίδειξη κοινωνικής ευαισθησίας, ψέγοντας στο παρασκήνιο την εισαγγελέα που τον έστειλε στη φυλακή, παραβλέποντας τον θόρυβο που θα ξεσπούσε. Ομως, η συγκεκριμένη περίπτωση, μέσα από την υπερβολή που περιέχει, θα έπρεπε να μας οδηγήσει στην ουσία. Στην ταξικότητα του συστήματος απονομής δικαιοσύνης, για την οποία κανένας δεν μιλάει. Στις ποινές που μοιράζουν κάθε μέρα σαν στραγάλια τα χαμηλόβαθμα δικαστήρια, λειτουργώντας σαν ένας γιγάντιος φοροεισπρακτικός μηχανισμός. Στη μεταχείριση που έχουν νέα παιδιά που πιάστηκαν με λίγα γραμμάρια χασίς ή για μια μικροκλοπή. Στο μένος που αντιμετωπίζουν οι αλλοδαποί, πολλές φορές χωρίς να έχουν καν καταλάβει τί κατηγορίες τους έχουν φορτώσει οι μπάτσοι. Για όλες αυτές (και πολλές ακόμα) πλευρές της λειτουργίας της Δικαιοσύνης ουδείς μιλά. Γιατί αν μιλούσαν γι’ αυτές, τότε πολύ περισσότερος κόσμος θα καταλάβαινε ότι η Δικαιοσύνη υπάρχει για να ευλογάει το έγκλημα των πλουσίων και να τσακίζει την (υπαρκτή ή ανύπαρκτη) μικροπαραβατικότητα των φτωχών.