«Σήμερα ο λαός του Ιράκ μίλησε στον κόσμο και όλος ο κόσμος ακροάζεται τη φωνή της ελευθερίας από την καρδιά της Μέσης Ανατολής. Οι Ιρακινοί μαζικά και με μεγάλο κίνδυνο απέδειξαν την βαθιά προσήλωση τους στη Δημοκρατία. Συμμετέχοντας σε ελεύθερες εκλογές, ο ιρακινός λαός απέρριψε σταθερά την αντιδημοκρατική ιδεολογία και τους τρομοκράτες. Αρνήθηκαν να πτοηθούν από κλέφτες και δολοφόνους».
Τζορτζ Μπους τζούνιορ (μήνυμα για τις ιρακινές εκλογές)
Για πρώτη φορά μετά την έναρξη του πολέμου στο Ιράκ συναντούμε τέτοια ομοφωνία ηγετών, πολιτικών, δημοσιογράφων και «αναλυτών» στο ιρακινό ζήτημα. Ακόμα και οι ηγέτες της «αντιπολεμικής» συμμαχίας, Σιράκ, Σρέντερ και Πούτιν, εκθείασαν την εκλογική διαδικασία. Για πρώτη φορά το παραπάνω μήνυμα του Μπους δεν αντιμετωπίστηκε με χλευασμό από κανένα. Ακόμα και στη χώρα μας οι «αντιπολεμικές» φυλλάδες, όσο και να προσπάθησαν να κρατήσουν κάποιες αποστάσεις, συμφώνησαν στο βασικότερο. Οτι αυτές οι εκλογές είχαν μαζική συμμετοχή.
Οι ιρακινές εκλογές «πέτυχαν», λοιπόν, το στόχο τους! Οι αντάρτες ως δια μαγείας απομονώθηκαν. Δόθηκε μάλιστα και το ποσοστό συμμετοχής αμέσως μετά το τέλος της ψηφοφορίας: 60%! Κι ας απαιτούνται 5 με 10 μέρες για να ανακοινωθούν τα αποτελέσματα. Η δημοκρατία νίκησε! Ας δούμε, όμως, τα πράγματα με τη σειρά.
♦ Παιχνίδι εντυπώσεων
Λίγες ώρες πριν το κλείσιμο της κάλπης, ο εκπρόσωπος της εκλογικής επιτροπής, Φαρίντ Αγιάρ, δήλωσε ότι το ποσοστό της συμμετοχής στις εκλογές της περασμένης Κυριακής εκτιμάται γύρω στο 72%. Εκπληκτική, αλήθεια, η ακρίβεια της εκτίμησης τη στιγμή που χρειάζονται τουλάχιστον 5 με 6 μέρες για τα προκαταρκτικά αποτελέσματα, δε νομίζετε; Κι ακόμα πιο εκπληκτικό είναι το πόσο εύκολα ο ίδιος κύριος αναθεώρησε αυτό το ποσοστό 12 μονάδες προς τα κάτω, ανακοινώνοντας ότι ψήφισαν γύρω στα 8 εκατομμύρια ψηφοφόροι, ποσοστό 60%, και χαρακτηρίζοντας την προηγούμενη εκτίμηση εικασία που οφειλόταν στον… «ενθουσιασμό της ημέρας»!
Το τραγελαφικό είναι ότι κι αυτή η πιο κατασταλαγμένη εκτίμηση ταυτίζεται με την πρόβλεψη του ίδιου του Αγιάρ δύο μέρες πριν από τις εκλογές. Διαβάζουμε στο Middle East Online: «Η ιρακινή Εκλογική Επιτροπή προέβλεψε την Παρασκευή ένα ποσοστό συμμετοχής 57%. “Υπάρχουν 14.2 εκατομμύρια πολίτες με δικαίωμα ψήφου και πιστεύουμε ότι περίπου 8 εκατομμύρια θα προσέλθουν να ψηφίσουν” δήλωσε ο Φαρίντ Αγιάρ, εκπρόσωπος της Ανεξάρτητης Εκλογικής Επιτροπής» (29/1/05).
Αυτό θα πει πρόβλεψη! Αφού πρώτα φούσκωσε το ποσοστό της συμμετοχής, τελικά καταστάλαξε σ’ αυτό που ήδη είχε προβλέψει, προσαυξάνοντάς το λίγο για να ακούγεται καλύτερα. Τα 8 εκατομμύρια ψηφοφόροι έγιναν από 57% (για την ακρίβεια 56.3%), 60%, κάτι σαν τις τιμές στα… οπωρολαχανικά, απ’ την ανάποδη. Ο πελάτης βλέπει το 1 Ευρώ και κάπου κρυμμένα βρίσκονται τα 99 λεπτά.
Αυτό το νούμερο παρουσιάστηκε απ’ όλα σχεδόν τα διεθνή πρακτορεία. Και η «παγκόσμια κοινή γνώμη» αποφάνθηκε: Οι εκλογές πέτυχαν μια και η συμμετοχή ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Γιατί άραγε; Απ’ τη στιγμή που οι Σιίτες κληρικοί (το κόμμα της «Ισλαμικής Επανάστασης στο Ιράκ», που υποστηρίζεται απ’ την Τεχεράνη) κατέβηκε στις εκλογές και με δεδομένο ότι οι Σιίτες αποτελούν το 60% του ιρακινού πληθυσμού και το εν λόγω κόμμα έχει πλατιά επιρροή πάνω τους, επόμενο ήταν να υπάρξει αισθητή συμμετοχή. Αλλωστε, όπως δείξαμε παραπάνω, η «πρόβλεψη» της Εκλογικής Επιτροπής ήταν ακριβώς η ίδια με τη συμμετοχή που εντέλει ανακοινώθηκε. Είπαμε, όμως, το ζήτημα ήταν να κερδηθούν οι πρώτες εντυπώσεις. Και σ’ αυτό συμφώνησαν όλοι, απ’ τον «πολεμοχαρή» Μπους μέχρι τα… περιστέρια της ειρήνης, Σιράκ, Σρέντερ και Πούτιν. Γιατί κι οι δεύτεροι είχαν να επιλέξουν μεταξύ αντάρτικου και «δημοκρατίας» (έστω υπό κατοχή). Τα ταξικά τους ανακλαστικά δεν τους άφηναν περιθώρια ελιγμών.
♦ Νομιμοποίηση της κατοχής;
Ακόμα όμως κι αν θεωρήσουμε ότι το ποσοστό της συμμετοχής είναι μεγάλο (φυσικά λόγω των ψηφοφόρων στις σιιτικές περιοχές και στο ιρακινό Κουρδιστάν, γιατί στις σουνιτικές δεν πάτησε ψυχή), μπορούμε να υποστηρίξουμε χωρίς να γίνουμε γελοίοι ότι αυτό αποτέλεσε νομιμοποίηση της κατοχής; Και οι πέτρες γνωρίζουν ότι οι Σιίτες κληρικοί υποστηρίζονται από μια χώρα που ανήκει στον «άξονα του κακού», το Ιράν, κι ότι κάλεσαν τον κόσμο να ψηφίσει με στόχο να τερματιστεί η κατοχή «με ειρηνικά μέσα». Οπως εύστοχα γράφει ο γνωστός Βρετανός δημοσιογράφος Ρόμπερτ Φισκ, η κάθοδος των Σιιτών στις κάλπες δεν έγινε για να νομιμοποιήσει την κατοχή αλλά για τον ακριβώς αντίθετο λόγο.
Γράφει ο Φίσκ: «Κανένας απ’ όσους συνάντησα χθες δεν πιστεύει ότι η ανταρσία θα σταματήσει – πολλοί νομίζουν ότι θα αυξηθεί ακόμα πιο άγρια – και οι Σιίτες στα εκλογικά κέντρα είπαν με μια φωνή ότι ψήφισαν και για να ξεφορτωθούν τους Αμερικανούς, όχι για να νομιμοποιήσουν την παρουσία τους» (Star & Independent 31/1/05).
♦ Υπήρξαν επιθέσεις;
Πέρα όμως απ’ το ποσοστό της συμμετοχής, που θα το μάθουμε σε μερικές μέρες, έστω και… ολίγον μαγειρεμένο, μια κι αυτοί (δηλαδή οι Αμερικάνοι και οι συνεργάτες τους) έχουν το μαχαίρι και το πεπόνι και ανεξάρτητοι παρατηρητές δεν υπήρξαν, ένα ζήτημα που υποβαθμίστηκε σκόπιμα ήταν αυτό των επιθέσεων. Πολλοί ανέφεραν τον αριθμό των θυμάτων της περασμένης Κυριακής (άλλοι 33 κι άλλοι 44 νεκρούς), αλλά ελάχιστοι τον αριθμό των επιθέσεων που έγιναν σε όλη τη χώρα. Ψάχνοντας στον παγκόσμιο τύπο, βρήκαμε ότι οι συνολικές επιθέσεις ήταν πέντε φορές περισσότερες απ’ τον καθημερινό μέσο όρο.
Αυτό δεν το ανέφεραν τίποτα ισλαμικά πρακτορεία αλλά δύο εφημερίδες που κάθε άλλο παρά ισλαμικές μπορούν να θεωρηθούν. Οι Τάιμς και η Ουάσινγκτον Πόστ: «Στρατιωτικές εκθέσεις αναφέρουν ότι υπήρξαν 260 επιθέσεις την Κυριακή στο Ιράκ – σχεδόν πέντε φορές πάνω απ’ τον ημερήσιο μέσο όρο. Αυτές περιελάμβαναν εκατοντάδες επιθέσεις σε εκλογικά τμήματα και οκτώ επιθέσεις αυτοκτονίας. Συνολικά 25 Ιρακινοί πολίτες, οκτώ μέλη των δυνάμεων ασφαλείας και 31 στασιαστές σκοτώθηκαν» (Times, 1/2/05). «Οι στασιαστές έκαναν πράξη τις επανειλημμένες απειλές τους να επιτεθούν σε ιρακινά εκλογικά τμήματα τη μέρα των εκλογών, εξαπολύοντας επιθέσεις αυτοκτονίας και παγιδευμένων αυτοκινήτων, όλμους, ρουκέτες, πυρά από ελαφρά όπλα, και χειροβομβίδες σε 109 ξεχωριστές επιθέσεις, σύμφωνα με αμερικάνους αξιωματούχους. Συνολικά υπήρξαν περισσότερες επιθέσεις από οποιαδήποτε μέρα από τότε που ξεκίνησε η αμερικάνικη εισβολή εδώ και σχεδόν δυο χρόνια. Σε όλη τη χώρα οι στασιαστές εξαπέλυσαν 260 επιθέσεις κατά στόχων παντός είδους, συμπεριλαμβανομένων του αμερικάνικου στρατού και των ιρακινών δυνάμεων ασφαλείας, όπως δήλωσαν αξιωματούχοι.
Εν τούτοις οι απώλειες που καταγράφηκαν – 45 νεκροί και περίπου 100 τραυματίες – δεν κατατάσσονται στις υψηλότερες ημερήσιες απώλειες» (Washington Post, 31/1/05). Τα δικά μας σχόλια περιττεύουν…
Εν τούτοις οι απώλειες που καταγράφηκαν – 45 νεκροί και περίπου 100 τραυματίες – δεν κατατάσσονται στις υψηλότερες ημερήσιες απώλειες» (Washington Post, 31/1/05). Τα δικά μας σχόλια περιττεύουν…
♦ Η κατάρριψη του C-130
Πιο σημαντική ήταν φυσικά η κατάρριψη του βρετανικού στρατιωτικού μεταγωγικού αεροσκάφους «Ηρακλής» C-130 βορειοδυτικά της Βαγδάτης με τουλάχιστον 15 νεκρούς, το απόγευμα της μέρας των εκλογών. Μια κατάρριψη που έβαλε φωτιά στα κατοχικά επιτελεία γιατί ακολούθησε τη συντριβή ενός αμερικάνικου ελικοπτέρου με 31 νεκρούς (παρά το γεγονός ότι αυτόπτες μάρτυρες μίλησαν ότι οφείλεται σε πυρά ανταρτών, η επίσημη εκδοχή επιμένει στη μηχανική βλάβη).
Σύμφωνα με τους Τάιμς: «Το βίντεο που παρουσιάστηκε (σ.σ. απ’ το Αλ-Τζαζίρα) χθες το βράδυ έδειξε ένα εξελιγμένο όπλο να εκτοξεύει δύο πυραύλους με τηλεχειριστήριο. Το Χέρκουλες C-130 δε φαίνονταν στον αέρα, αλλά ακούστηκε δυνατή έκρηξη και φάνηκαν συντρίμμια του αεροσκάφους στο έδαφος» (Τimes 1/2/05). Στο διαδίκτυο βρήκαμε το σχετικό βίντεο. Οποιος έχει τη δυνατότητα μπορεί να το κατεβάσει απ’ το site https://www.ogrish. com/archives/british_military_plane_c130_hercules_shot_down_in_iraq_video_Jan_31_2005.html.
Μέχρι σήμερα οι κατακτητές πίστευαν ότι ήταν ασφαλείς από αέρος, καθώς οι ιρακινοί δρόμοι (ιδιαίτερα στο σουνιτικό τρίγωνο) είναι ιδιαίτερα επικίνδυνοι. Αυτή όμως η κατάρριψη απέδειξε ότι ούτε και στον αέρα είναι πλέον ασφαλείς.
♦ Η επόμενη μέρα
Ολοι συμφωνούν ότι η «επιτυχία» των εκλογών δεν πρόκειται να σταματήσει το αντάρτικο. Με δεδομένη μάλιστα τη μη νομιμοποίησή τους στις σουνιτικές περιοχές, όπου η συμμετοχή ήταν σχεδόν ανύπαρκτη (π.χ. στη Σαμάρα σε πληθυσμό 200.000 αναφέρθηκαν λιγότεροι από 1400 ψηφίσαντες ,δηλαδή ποσοστό 0.7% σύμφωνα με το Αλ-Τζαζίρα, που επικαλείται αμερικάνικες και κυβερνητικές πηγές), η νέα κυβέρνηση στερείται καθολικής αποδοχής.
Το κόμμα της Ενωμένης Ιρακινής Συμμαχίας που ηγούνται οι Σιίτες κληρικοί με τον Σιστάνι επικεφαλής (που από όλους θεωρείται ο σίγουρος νικητής) απ’ ότι φαίνεται θα επιδιώξει το δρόμο του παζαριού με τους Αμερικάνους και δεν θα απαιτήσει την άμεση αποχώρησή τους, φοβούμενο ότι δεν θα μπορέσει να ελέγξει το αντάρτικο που θα το καταγγείλει ότι εκλέχτηκε με τις πλάτες των κατακτητών. Εξάλλου, άτομα όπως ο υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης του Αλάουι, ονόματι Αμπντέλ Μαχντί, κατέβηκαν με την Ενωμένη Ιρακινή Συμμαχία. Ας σημειωθεί ότι ο εν λόγω κύριος στις 22 Δεκέμβρη δήλωνε στους Αμερικάνους επενδυτές ότι η ιρακινή κυβέρνηση ετοιμάζεται να περάσει στην ιδιωτικοποίηση της ιρακινής εταιρίας πετρελαίου.
Ο «πρόεδρος» του Ιράκ ήδη απέκλεισε κάθε συζήτηση για αποχώρηση των Αμερικανών με το αιτιολογικό ότι δεν υπάρχουν ακόμα ιρακινές δυνάμεις ικανές να ελέγξουν την κατάσταση. Ισως οι Αμερικάνοι να αποδεχτούν τελικά (αν δουν τα ζόρια) ένα εικονικό χρονοδιάγραμμα αποχώρησης (κατά τα ισραηλινά πρότυπα), με τον όρο ο ιρακινός στρατός να γίνει ικανός να καταστείλει το αντάρτικο. Το σίγουρο πάντως είναι ότι τα παζάρια έχουν ξεκινήσει πριν ακόμα απ’ τις εκλογές, γι’ αυτό και ο Μπους βγήκε και δήλωσε ότι θα αποσύρει το στρατό του αν του ζητηθεί απ’ τη νέα κυβέρνηση αλλά δε βλέπει κάτι τέτοιο, ενώ μέχρι στιγμής κανείς δεν έχει θέσει τέτοιο ζήτημα.
Αυτό θα εντείνει όχι μόνο το αντάρτικο αλλά και τις διαλυτικές τάσεις στα πλαίσια της νέας κυβέρνησης. Οσο περνά ο καιρός και συνεχίζεται η αμερικανοβρετανική κατοχή τόσο θα φθείρεται μέσα στους ίδιους τους ψηφοφόρους της, έχοντας να αντιμετωπίσει και τους Κούρδους που ζητούν ομοσπονδοποίηση, αλλά και την οργή της Τουρκίας που δήλωσε ξεκάθαρα στους Κούρδους «κάτω τα χέρια απ’ το Κιρκούκ, αλλιώς μπουκάρουμε». Τα πραγματικά ζόρια αρχίζουν μόλις κοπάσουν οι πανηγυρισμοί και οι θριαμβολογίες.