«Τραγωδία στο Ιόνιο», έγραψαν οι εφημερίδες. Κάποια μικρά σημειώματα για μια μέρα και τέρμα. Τα ραδιοτηλεοπτικά Μέσα ούτε που ασχολήθηκαν. Κι ας χάθηκαν 21 άνθρωποι μέσα σε λίγες ώρες. Ηταν Πακιστανοί, βλέπετε, και οι ζωές τους δεν μετράνε το ίδιο μ’ αυτές των Δυτικών. Αν ας πούμε βυθιζόταν μια πολυτελή θαλαμηγός και πνίγονταν τέσσερις βαθύπλουτοι ευρωπαίοι, η είδηση θα ήταν από τις πρώτες στα τηλεοπτικά δελτία, ενώ οι εφημερίδες θα αφιέρωναν ολόκληρες σελίδες στην «κατάρα» που χτύπησε την τάδε φαμίλια, στις μπίζνες της φαμίλιας, στο λάιφ στάιλ. Ενώ για τους Πακιστανούς τι να γράψεις; Κάτι μαυριδεροί ξερακιανοί τύποι είναι, που είτε ζουν είτε πεθαίνουν το ίδιο μας κάνει. ‘Η μάλλον, όταν ζουν στη χώρα μας, έχουμε πρόβλημα, διότι με την παρουσία τους (που δεν την επέλεξαν οι ίδιοι, αλλά τους επιβλήθηκε) διαρρηγνύουν τον κοινωνικό ιστό.
Τριάντα δύο μετανάστες, πακιστανικής καταγωγής, από τις δεκάδες χιλιάδες που εγκλωβίζονται στη χώρα μας, πλήρωσαν κάποιο δουλεμπορικό κύκλωμα για να τους μεταφέρει στην Ιταλία διά θαλάσσης. Η τιμή για μια τέτοια μεταφορά φτάνει ή και ξεπερνά (ανάλογα με τη συμφωνία) τα 5.000 ευρώ. Το παλιό αλιευτικό που τους παρέλαβε από κάποια ακτή της Δυτικής Πελοποννήσου έμεινε ακυβέρνητο 60 μίλια δυτικά της Κεφαλλονιάς. Είχε καιρό και δεν άργησε να βυθιστεί έτσι όπως ήταν φορτωμένο με τόσο κόσμο. Τα της διάσωσης έγιναν γνωστά από το Ενιαίο Κέντρο Συντονισμού Ερευνας και Διάσωσης του Αρχηγείου Λιμενικού Σώματος – Ελληνικής Ακτοφυλακής, που πάντοτε φροντίζει να απαλλάσσει το Σώμα από κάθε ευθύνη, γι’ αυτό και δεν τα αναπαράγουμε. Δεν ξέρουμε αν οι ελληνικές και οι ιταλικές αρχές, που είχαν ανάμιξη, κινήθηκαν με την ταχύτητα που επιβάλλεται σ’ αυτές τις περιπτώσεις. Σε άλλες περιπτώσεις έχει αποδειχτεί πως είτε δεν ενήργησαν όπως πρέπει είτε διεμβόλισαν μόνοι τους (οι Ιταλοί) πλοιάρια που μετέφεραν μετανάστες.
Σημασία έχει ο απολογισμός: 21 νεκροί, 11 διασωθέντες, που μεταφέρθηκαν αφυδατωμένοι στο νοσοκομείο της Κεφαλλονιάς.
Δεν μπορούμε, όμως, να μιλάμε για τραγωδία, εκτός αν πρώτα προσδιορίσουμε την «ύβριν» που οδήγησε στην «κάθαρση» με τους τόσους νεκρούς. Υβρις δεν είναι η προσπάθεια ανθρώπων εξαθλιωμένων, χτυπημένων από πείνα και πολέμους, να βρουν ένα κομμάτι ψωμί σε κάποια ευρωπαϊκή ιμπεριαλιστική μητρόπολη. Υβρις είναι η πολεμικού τύπου μεταναστευτική πολιτική της ΕΕ, συνοψισμένη στον κανονισμό «Δουβλίνο ΙΙ», που έχει μετατρέψει την Ελλάδα (με τη συναίνεση της πολιτικής της ηγεσίας) σε αποθήκη ανθρώπινων ψυχών, σε μια τεράστια ανοιχτή φυλακή για πρόσφυγες και μετανάστες. Γεγονός που αναγκάζει πολλούς απ’ αυτούς να καταφύγουν σε άλλα δουλεμπορικά κυκλώματα, για να τους περάσουν είτε από τη θάλασσα στην Ιταλία είτε από τη στεριά στην Αυστρία, μέσω Μακεδονίας, Σερβίας και Ουγγαρίας. Για πολλούς ο θάνατος είναι η κατάληξη του ταξιδιού.