Η Ευρώπη γερνά, υποστηρίζει η Κομισιόν, και οι ηλικιωμένοι ζουν σε βάρος των εργασιακά ενεργών πληθυσμών. Γι’ αυτό και είναι απαραίτητο να παραταθεί ο εργάσιμος βίος, για να δουλεύουν οι εργαζόμενοι μέχρι την παραμονή του θανάτου τους. Aπό τη Eurostat, μάλιστα, η Ελλάδα φέρεται ως ένα από τα κράτη που αντιμετωπίζουν «χοντρό» δημογραφικό πρόβλημα.
Και γιατί είναι πρόβλημα μια κοινωνία με πολλούς ηλικιωμένους να απολαμβάνουν τη σύνταξή τους και δεν είναι πρόβλημα μια κοινωνία που τα νέα ζευγάρια δεν μπορούν να συντηρηθούν και πλέον από τα δύο παιδιά έχουν περάσει στο ένα και όλο και συχνότερα στο κανένα; Γιατί δεν θεωρείται πρόβλημα το γεγονός ότι μεγάλο μέρος του νεανικού πληθυσμού είναι καταδικασμένο σε ανεργία, γεγονός που θα έπρεπε να οδηγεί σε σκέψεις για μείωση και όχι αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης;
Επ’ αυτών απαντήσεις δεν περιμένουμε. Ρητορική σημασία έχουν τα ερωτήματα. Γιατί οι απαντήσεις δεν είναι μονοσήμαντες αλλά έχουν ταξικό πρόσημο. Η αστική τάξη έχει δώσει τη δική της απάντηση: εργασιακό καθεστώς γαλέρας, για να μη θιχτούν ούτε στο ελάχιστο τα κέρδη. Η εργατική τάξη μένει να δώσει τη δική της, παύοντας να στέκεται αμήχανη μπροστά σε μια τέτοιας έντασης ιδεολογική επίθεση. Και αυτή η απάντηση πρέπει να είναι μόνο μία: αφού τόσος συσσωρευμένος πλούτος υπάρχει στις σύγχρονες καπιταλιστικές κοινωνίες, ας βγαίνουν οι εργαζόμενοι πιο νωρίς στη σύνταξη, για να απολαύσουν τα γεράματά τους και ν’ αδειάσουν θέσεις για τους νέους άνεργους. Ας δουλεύουμε λιγότερο και περισσότεροι και ας πληρωνόμαστε καλύτερα, για να μπορούμε να λύσουμε και το δημογραφικό πρόβλημα γεννώντας περισσότερα παιδιά. Το πρόβλημά μας δεν είναι δημογραφικό αλλά κοινωνικοπολιτικό. Είναι η καπιταλιστική πραγματικότητα που γεννά το όποιο δημογραφικό πρόβλημα.
