Δεν υπάρχει πιο ανιαρό πράγμα από το να παρακολουθείς μια προ ημερήσιας διάταξης συζήτηση στη Βουλή. Ομως, ακόμα και μέσα στους βερμπαλισμούς των αρχηγών του δικομματισμού μπορείς να βρεις ουσιαστικά στοιχεία, που αποκαλύπτουν την πολιτική τους.
Η ανεργία υποτίθεται ότι ήταν το θέμα στο οποίο διασταύρωσαν τα ξίφη τους Γιωργάκης και Κωστάκης. Ο πρωθυπουργός, για να κάνει πιο «πιασάρικη» την πολιτική της κυβέρνησής του, αναφέρθηκε στο παράδειγμα της Ιρλανδίας. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης πήρε την πάσα (άλλωστε, και το ΠΑΣΟΚ ως κυβέρνηση το ιρλανδικό μοντέλο επικαλούνταν), συμφώνησε, αλλά έκανε την κριτική του: Στην Ιρλανδία οι μεταρρυθμίσεις και οι αλλαγές έγιναν διότι υπήρξε συνεργασία μεταξύ κράτους, εργοδοτών και εργαζομένων και αυτό μόνο το ΠΑΣΟΚ μπορεί να το εγγυηθεί.
Διαφωνία, λοιπόν, όχι ως προς τον τελικό σκοπό, αλλά ως προς τη διαδικασία. Η ΝΔ, λέει, προκαλεί κοινωνική όξυνση, ακολουθεί αυταρχικό μοντέλο διοίκησης και βάζει σε κίνδυνο τις ίδιες τις μεταρρυθμίσεις, ενώ το ΠΑΣΟΚ ακολουθεί συναινετικό μοντέλο διοίκησης και μπορεί να εγγυηθεί την πραγματοποίηση των μεταρρυθμίσεων!
Αυτό, βέβαια, δεν μπορεί να αφορά τους εργαζόμενους. Τους εργαζόμενους τους αφορά το περιεχόμενο των μεταρρυθμίσεων. Το ιρλανδικό μοντέλο έχει περιγραφεί και ως «ταϊβανοποίηση». Είναι το μοντέλο της πλήρους απορρύθμισης των εργασιακών σχέσεων, το πιο προωθημένο στην Ευρώπη. Αφορά, όμως, τους εργοδότες. Σ’ αυτούς απευθύνονται ο Γιωργάκης και το ΠΑΣΟΚ. Απ’ αυτούς ζητούν πολιτική στήριξη, υποσχόμενοι να τους την ξεπληρώσουν με κοινωνική στήριξη, με καθήλωση του εργατικού κινήματος.
