Δεν μπορούμε παρά να του αναγνωρίσουμε ότι είναι ιδιαίτερα έξυπνος (γνωρίζει άλλωστε τον τρόπο σκέψης και λειτουργίας των αντιπάλων του) και ότι του αρέσει να ρισκάρει. Εχει δηλαδή δυο προσόντα αρκετά σημαντικά για κάποιον που φιλοδοξεί να ζήσει από το ποδόσφαιρο. Αν σε αυτό προσθέσουμε ότι έχει συμπαραστάτη στην προσπάθειά του τον εσμό και ότι είναι μέσα στο πνεύμα της εποχής για την καταπολέμηση της βίας στα γήπεδα (αυτό έχει σαν αποτέλεσμα η πλειοψηφία των φιλάθλων να στέκεται φιλικά απέναντι στο εγχείρημά του), τότε συμπεραίνουμε ότι οι πιθανότητες να βγει νικητής από τον πόλεμο με τους οργανωμένους οπαδούς της ΑΕΚ είναι σαφώς με το μέρος του.
Και στο σημερινό σημείωμα το κυρίως πιάτο θα αφορά την ΑΕΚ και τον πόλεμο ανάμεσα στον πρόεδρο της ΠΑΕ και τους οργανωμένους οπαδούς της ομάδας. Η στήλη από την πρώτη στιγμή που ξέσπασε το πρόβλημα έχει τοποθετηθεί σαφώς και κατηγορηματικά ενάντια στον Θεμιστοκλή Νικολαϊδη, ο οποίος αντιμετωπίζεται πλέον σαν ένας ακόμη «ανιδιοτελής εργάτης» του ελληνικού ποδοσφαίρου, που προσπαθεί νυχθημερόν για την αναβάθμισή του.
Το γεγονός ότι είμαι ενάντια στον πρόεδρο της ΑΕΚ δεν σημαίνει ταυτόχρονα ότι συντάσσομαι με τους οργανωμένους οπαδούς της και επικροτώ τις ενέργειές τους. Η εικόνα των νεολαίων διαφορετικών ομάδων να πλακώνονται στα γήπεδα, να δρουν με μεθόδους συμμορίας και μαφίας, να παίζουν τη ζωή τους κορόνα – γράμματα «για την ομάδα μου» είναι ιδιαίτερα απεχθής. Εχοντας την εμπειρία εδώ και πολλά χρόνια από τον τρόπο που λειτουργούν οι οργανωμένοι οπαδοί και συμμετέχοντας ταυτόχρονα τόσο στα συνδεσμικά δρώμενα όσο και στη διοίκηση επαγγελματικής ομάδας, γνωρίζω αρκετά καλά τις σχέσεις ανάμεσα στους οργανωμένους οπαδούς και τη διοίκηση, καθώς και το πόσο ευκολομετάβλητες είναι.
Οι οργανωμένοι οπαδοί τόσο της ΑΕΚ όσο και των άλλων ομάδων είναι ταυτόχρονα θύτες και θύματα και αυτό είναι εγγενές, από τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν και από το πως τους χρησιμοποιούν και τους εκμεταλλεύονται οι πρόεδροι των ομάδων τους. Ο οργανωμένος οπαδός ήταν, είναι και θα είναι ισχυρό διαπραγματευτικό ατού για την διοίκηση της ομάδας, μοχλός πίεσης ή και δύναμη κρούσης για την προώθηση των στόχων της και ταυτόχρονα ο αποδιοπομπαίος τράγος, όταν κάτι στραβώσει. Οσο ο πρόεδρος της ομάδας έχει ανάγκη τους οπαδούς της και ιδιαίτερα τους οργανωμένους, η δύναμη των οποίων, λόγω της οργάνωσής τους, λειτουργεί πολλαπλασιαστικά σε σχέση με τον αριθμό τους, τους αποκαλεί υπέροχο λαό της ομάδας και αποτελούν συνδαιτυμόνες του. Ενίοτε αποτελούν και τον ιδιωτικό στρατό του προέδρου, ο οποίος «αγωνίζεται» με όλες του τις δυνάμεις κόντρα στο κατεστημένο για τα συμφέροντα της ομάδας. Επειδή στη χώρα μας υπάρχει το ρητό «όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος», όταν ο πρόεδρος δεν καταφέρει να πείσει το κατεστημένο και τους αντίπαλους της ομάδας με τα λόγια και τα θεμιτά μέσα, αναλαμβάνουν οι οπαδοί να τους πείσουν με έργα και αθέμιτα μέσα, προκειμένου να λάβει σάρκα και οστά ένα άλλο ρητό (έστω ελαφρά παραφρασμένο):«υπεράνω όλων η ομάς».
Οταν, όμως, ο πρόεδρος κάνει τη δουλειά του και βρει τις απαραίτητες άκρες για να προωθήσει τα συμφέροντα του, που ταυτίζονται κατά τα λεγόμενά του με τα συμφέροντα της ομάδας και τα οποία συνήθως είναι διαφορετικά από αυτά που οραματίζονται οι οργανωμένοι οπαδοί, τότε τα δεδομένα αλλάζουν. Ο υπέροχος λαός που αποτελεί τη δύναμη της ομάδας, γίνεται «μια χούφτα αλήτες που αμαυρώνουν την ιστορία της και την οδηγούν στην καταστροφή». Τότε πλέον ο πρόεδρος ανήκει στο κατεστημένο και η δράση των οργανωμένων οπαδών πρέπει να σταματήσει. Οι καταστάσεις αλλάζουν και ο «ιδιωτικός στρατός» των φανατικών και φασαριόζων νεολαίων, που ζουν για να βοηθούν την ομάδα τους να κερδίζει, πρέπει να μετατραπεί σε members’ club φιλήσυχων φιλάθλων, που τους αρέσει να ζουν για την χαρά του αθλητισμού και το όμορφο θέαμα, ανεξάρτητα αν το αποτέλεσμα είναι επιτυχές για την ομάδα τους.
Αυτή είναι η ωμή πραγματικότητα για τους οργανωμένους οπαδούς της κάθε ομάδας. Θύτες και θύματα ταυτόχρονα, και πάντα ευάλωτοι σε κάθε είδους καταστολή. Γιατί η πλειοψηφία των υγιώς σκεπτόμενων φιλάθλων, των φιλήσυχων οικογενειαρχών που θέλουν να πάνε με τα παιδιά τους στο γήπεδο, η πλειοψηφία της πουτάνας της κοινής γνώμης, μπορεί να είναι εναντίον της ρουφιανιάς και να μην αισθάνεται άνετα με την πράξη του προέδρου της ΑΕΚ κ. Θεμιστοκλή Νικολαΐδη, όμως δεν μπορεί να ανεχθεί μερικές δεκάδες «αλήτες» που κάνουν επεισόδια και προκαλούν τη βία στα γήπεδα, οι οποίοι της στερούν τη δυνατότητα να πάει στο γήπεδο (λες και κάποιος από αυτούς τους βολεμένους μικροαστούς έχει διάθεση να σηκωθεί από τον καναπέ του σαλονιού του).
Η πλειοψηφία όλων αυτών βολεύεται με την κυρίαρχη άποψη ότι για τη βία στα γήπεδα φταίνε οι οργανωμένοι οπαδοί των ομάδων, γιατί σε διαφορετική περίπτωση θα έπρεπε να ψάξουν να βρουν ποιος φταίει και να βάλουν το μυαλό τους να σκεφτεί και αφού βρουν ποιος φταίει να κάνουν κάτι για να αλλάξουν την κατάσταση. Οπως ακριβώς δέχονται την άποψη που τους πασάρουν ότι για την ανεργία φταίνε οι ξένοι εργάτες και απαιτούν να τους διώξουμε από τη χώρα, γιατί ναι μεν δεν είμαστε ρατσιστές και θέλουμε να έχουμε καλές σχέσεις με τους οικονομικούς μετανάστες που δουλεύουν φιλήσυχα (όσους δηλαδή σκύβουν το κεφάλι και δεν απαιτούν τίποτα περισσότερο από ένα πιάτο φαΐ ), αλλά δεν μπορούμε να δεχτούμε τις ορδές των βαρβάρων που έχουν βρει τη χώρα ξέφραγο αμπέλι και αλωνίζουν. Βολεύονται οι φιλήσυχοι οικογενειάρχες με το να φορτώσουν την ανεργία στους ξένους εργάτες, γιατί αν δεν φταίνε αυτοί τότε ποιος φταίει; Μήπως φταίει το αφεντικό, μήπως φταίει ο καπιταλισμός; Μακριά από εμάς τέτοιες σκέψεις, γιατί αν πραγματικά φταίει το κοινωνικό σύστημα για την μιζέρια της καθημερινότητας και πρέπει να το αλλάξουμε, θα πρέπει να σηκωθούμε από τον καναπέ μας. Και επειδή η εποχή μας δεν είναι εποχή για ήρωες, ας αράξουμε στο σαλόνι μας με την καινούργια Hi Teck τηλεόραση που αγοράσαμε με 36 άτοκες δόσεις, ας απαιτήσουμε από το κράτος και τα αφεντικά να λύσουν το πρόβλημα της ανεργίας διώχνοντας τους ξένους εργάτες και ας σταθούμε αλληλέγγυοι στην προσπάθεια του Θεμιστοκλή Νικολαΐδη να τσακίσει τους αλήτες και τους δολοφόνους που κρύβονται στους συνδέσμους των οργανωμένων οπαδών.
Ο τίτλος της στήλης στο προηγούμενο φύλλο ήταν «τα επενδυτικά σχέδια ενός ρουφιάνου». Η κόντρα του προέδρου της ΑΕΚ με τους οργανωμένους οπαδούς της δεν είναι παρά ένας επιχειρηματικός σχεδιασμός. Ο Θεμιστοκλής Νικολαΐδης τους χρησιμοποίησε στο μέγιστο βαθμό (το γεγονός ότι προέρχεται από αυτούς του δίνει το συγκριτικό πλεονέκτημα αφενός να τους χρησιμοποιήσει όπως θέλει και αφετέρου να ξεμπερδέψει μαζί τους με τις λιγότερες δυνατές απώλειες) στην προσπάθειά του να αποκτήσει την ΠΑΕ ΑΕΚ και τα κατάφερε χωρίς να χρειαστεί να βάλει το χέρι στην τσέπη, όμως πλέον δεν τους χρειάζεται και θα χρησιμοποιήσει κάθε μέσο να τους ξεφορτωθεί.
Διαβάσαμε το προηγούμενο διάστημα ότι η κόντρα ανάμεσα στις δυο πλευρές έχει ξεκινήσει πιο παλιά και ότι τα επεισόδια στο Περιστέρι ήταν απλά η αφορμή για την επίσημη έναρξη του πολέμου. Ο εσμός κατηγόρησε τους οργανωμένους οπαδούς ότι είχαν προσχεδιάσει τα επεισόδια για να στριμώξουν τον Νικολαΐδη και να του στείλουν μήνυμα ότι πρέπει να τα βρει μαζί τους, γιατί διαφορετικά θα δημιουργηθεί πρόβλημα στην ομάδα. Απαντες μιλούσαν για προβοκάτσια και προσχεδιασμένα επεισόδια από τους οργανωμένους οπαδούς. Αυτό άλλωστε ισχυρίστηκε εμμέσως πλην σαφώς και ο πρόεδρος της ΑΕΚ, προκειμένου να δικαιολογήσει τη ρουφιανιά του. Επειδή θεωρώ τους αναγνώστες της στήλης, αρκετά ψαγμένους, θέτω ένα ερώτημα: αφού ήξερε ο Θεμιστοκλής Νικολαΐδης ότι οι οργανωμένοι οπαδοί της ΑΕΚ θα πάνε στο γήπεδο για να κάνουν επεισόδια, γιατί δέχτηκε να πάρει η ΠΑΕ ΑΕΚ εισιτήρια και να τους τα διαθέσει; Ποιος τελικά ήταν ο κερδισμένος από την προβοκάτσια στο Περιστέρι; Μηπώς ήταν ο πρόεδρος της ΠΑΕ ΑΕΚ; Και αν ήταν αυτός, που αυτός ήταν ο κερδισμένος, γιατί να μην είχε στήσει αυτός την προβοκάτσια; Δεν ισχυρίζομαι ότι έστησε τα επεισόδια. Πολύ απλά λέω ότι γνωρίζοντας τις ιδιαιτερότητες του συγκεκριμένου αγώνα, δεν πήρε κανένα μέτρο για να αποφύγει τα επεισόδια και περίμενε απλά να δημιουργηθούν για να τα εκμεταλλευτεί κατά το δοκούν. Και μόνο το γεγονός της «ακαριαίας» αντίδρασής του δημιουργεί την εντύπωση ότι τα επεισόδια και η διαχείρισή τους ήταν ένα σενάριο που το είχε επεξεργαστεί.