Βρε τον Θανασάκη!
Μετά τη συνέντευξη που έδωσε στο Μαρί Κλαιρ στο παρελθόν (ένεκα ο νέος δίσκος, τότε), να ‘τος τώρα και στην «Βαβυλωνία».
Πόσο μου αρέσουν αυτά! Οι επιτυχημένοι, οι ακομπλεξάριστοι, οι παντός καιρού, αυτοί που τα έχουν καλά με όλους και κυρίως με τον εαυτό τους. Και που είναι σε θέση να αιτιολογήσουν άκρως πειστικά το κάθε τι. Δηλαδή, είναι να σου φεύγει το καφάσι…
Με ενόχλησε που πριν λίγα χρόνια, σε συντρόφισσα που τον πλησίασε για να στηρίξει εκδήλωση της Κόντρας και ενώ δεν παρέλειψε να δηλώσει αντιεξουσιαστής, αρνήθηκε την παρουσία του και την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια, ωσάν Τυρναβίτικη σαύρα. Με ενόχλησε που σε δική μου ερώτηση μετά από συναυλία του (μη γνωρίζοντας την τότε ιδιότητά μου, την οποία απεδύθην γιατί μύριζε άσχημα), μου συμπεριφέρθηκε ως βασιλεύς στον χαμερπή, ποταπό σταβλίτη του. Με ενόχλησαν κι άλλες λεπτομέρειες που έχουν να κάνουν με την καλλιτεχνική πορεία του, αλλά δεν είναι του παρόντος.
Δεν του την είχα φυλαγμένη. Τον χώρο του τον γνωρίζω καλά κι ακόμα καλύτερα τον γνωρίζει εκείνος…Ομως, διαβάζοντας τη συνέντευξη στην «Βαβυλωνία», θεώρησα πως δεν έπρεπε να μείνει ασχολίαστη. Γιατί όσο κι αν κάποια πράγματα τα συζητάμε και είναι γνωστά μεταξύ μας, καλό είναι να βγαίνουν προς τα έξω και να φτάνουν σε κάθε αφτί που πρέπει. Γιατί τελικά, άλλα πιστεύουμε εμείς κι αυτοί δεν ξέρουν τίποτα, αφού γαμώτο δεν τους τα λέμε.
Λοιπόν, μ’ ένα πάμπτωχο, απλοϊκό λεξιλόγιο, ο συνεντευξιαζόμενος Θανάσης έφασκε κι αντέφασκε, αυτοαναιρούνταν την κάθε στιγμή κι έχασκε μικρός κι ολόγυμνος μπροστά στην ταπεινή νοημοσύνη μου. Κρατώντας αποστάσεις από όλα τα μαχητικά κοινωνικά ρεύματα και πεδία, έδινε την εντύπωση ενός καημενούλη μικροαστούλη που μιλούσε για πράγματα που… κάπου άκουσε γι’ αυτά, στα διαλείμματα των ενασχολήσεών του (κορυφαία η απορία του «γιατί δεν με κάλεσε η Χρυσή Αυγή»;). Επιμένοντας ότι δεν υπάρχει στρατευμένη τέχνη κι ανακαλύπτοντας τις μελλοντικές προσωπικές παραγωγές που θα κάνει, αντιστεκόμενος στην ισοπέδωση των δισκογραφικών εταιριών. Κάτι που οι συνάδελφοί του ξεκίνησαν εδώ και χρόνια, χωρίς ιδιαίτερες τυμπανοκρουσίες (πάντα σίγουρα βήματα σε προκεχαραγμένους δρόμους). Θεωρεί ότι η σχέση του με την μουσική βιομηχανία περιορίζεται «στο λιγότερο δυνατό βαθμό» όπως λέει (πανεπιστημιακός ίσως τρόπος έκφρασης, τον οποίο αγνοώ). Στερεότυπες εκφράσεις και κλισεδάκια, δικαιολογίες που μετέρχονται όλοι όσοι βασανίζονται από ενοχές, έχοντας το βρώμικο κύκλωμα από τη μια και την εξαίσια εγκεφαλική εικόνα τους από την άλλη, προσπαθώντας να ισορροπήσουν πάνω σε δύο αντίρροπες βάρκες, εμπαίζοντας συχνά εαυτόν και αλλήλους έτσι καθώς πορεύονται προς ένα λαμπρό όλα ή τίποτα. Τουλάχιστον αυτός παραδέχτηκε ότι δεν έχει κοινωνική συμμετοχή και περιμένει από τους άλλους να βγάλουν τα φίδια από τις τρύπες. Κάτι είναι κι αυτό…Κάποτε είχα συγχαρεί κάποιους συγγενείς μου που μετά το αντάρτικο (ανταρτοπαίδια οι ίδιοι), έσπευσαν να κλειδωθούν στη συστημική ασφάλεια για αντίστοιχους λόγους και ακολουθώντας αντίστοιχες πρακτικές. Σίγουρα, δοκιμασμένα, προαιώνια πράγματα.
Δεν έχω τίποτα κατά του Θανάση προσωπικά. Ισα ίσα που ως καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, αποδέχομαι και προβάλλω (μέσα από τις τωρινές ενασχολήσεις μου) κάθε τι που παράγει. Ομως κάποια πράγματα δεν παύουν να με προβληματίζουν ή και να μ’ εξοργίζουν. Μια προσεκτική ανάγνωση της συνέντευξής του, ίσως δημιουργήσει ανάλογες σκέψεις σε πολλούς. Γιατί είναι πια καιρός να εκλείψουν οι Ιανοί ή έστω οι πλανημένοι. Είναι καιρός να σταθούμε ενώπιον εαυτών και αλλήλων με ειλικρίνεια, να ξαναποκτήσουμε ταυτότητα, να επανακαθοριστούμε, να κρίνουμε και να κριθούμε μέσα στον ορυμαγδό όσων ήρθαν κι όσων –αλίμονο- έρχονται.
Θοδωρής Μπακάλης
