«Κατά τα ευρωπαϊκά ΜΜΕ η βρετανική κοινή γνώμη “δέχθηκε με ψυχραιμία το χτύπημα”. Εξάλλου, “οι αρχές το περίμεναν”. Τυχαία άραγε; Η ψυχραιμία που θαύμασε (!) ο Τζουλιάνι και έγινε κόσμημα, αντικείμενο υπερηφάνειας, μάλλον συγγενεύει περισσότερο με το συναίσθημα ενοχής ενός λαού που, ξαναψηφίζοντας τον πολέμαρχο Μπλερ, ενέκρινε το μαζικό έγκλημα κατά του αραβικού κόσμου. Υπνοβάτες μέρα μεσημέρι. Το γάλα των Βρετανών έγινε πικρό κάτω από τη σκέπη του αρχιτρομοκράτη ηγέτη τους. Γιατί υπάρχει εδώ μια πολιτική παραφροσύνη. Τους δόθηκε η ευκαιρία να αποδοκιμάσουν, να καταψηφίσουν. Θα έπρεπε να τους λυπηθούν; Μήπως αυτοί λυπήθηκαν εκείνους;
…Οι Αραβες, οι ισλαμιστές, έχουν πλήρη συνείδηση ότι διεξάγουν το δικό τους πόλεμο. Με αίσθηση δικαιοσύνης μάλιστα. Και ακριβώς λόγω ιστορικής συνείδησης, αδιαφορούν για τις παλινωδίες και τα παράπονα του κομπάρσου. Το αν θα λαμβάνονται όλο και σκληρότερα μέτρα αστυνόμευσης, παρακολούθησης, καταστολής των ευρωπαϊκών “προοδευτικών κινημάτων” τούς είναι όχι μόνο αδιάφορο, αλλά ίσως και χρήσιμο. Μόνο έτσι μπορεί ίσως να αφυπνιστούν μια μέρα αυτά τα εν βαθεία υπνώσει κινήματα (όπως επί Βιετνάμ τα πανεπιστήμια των ΗΠΑ). Ακριβώς λόγω καταστολής».
Βίκτωρ Αναγνωστόπουλος
(Ελευθεροτυπία, 21.7.05)