Η «νέα» κυβέρνηση Παπανδρέου πήρε ψήφο εμπιστοσύνης, χωρίς την παραμικρή διαρροή από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ, η οποία έσπασε τα χέρια της να χειροκροτεί, πέρα από τον αρχηγό (πολλοί με κρύα καρδιά) και τον συναρχηγό και αυριανό αρχηγό, ο οποίος ανέλαβε να οδηγήσει το «πράσινο» σκάφος, όχι με αλλαγή πρακτικής πολιτικής, αλλά με αλλαγή του μίγματος δημαγωγίας.
Πέρα από την ταχεία αναπαλαίωση του κυβερνώντος κόμματος, η τριήμερη κοινοβουλευτική διαδικασία και ιδιαίτερα η τελευταία μέρα της κατέδειξε και τη διαμόρφωση ενός ευρύτερου συναινετικού πλαισίου, εντός του οποίου καναλιζαρίστηκε ο κομματικός ανταγωνισμός, ώστε να μην ξεφύγει από τον έλεγχο και να μη μετατραπεί, άθελά του, σε τροφοδότη του «πεζοδρόμιου».
Για τον φόβο των Ιουδαίων, η Αστυνομία είχε φροντίσει να δημιουργήσει μια ζώνη καραντίνας γύρω από την είσοδο της Βουλής, χρησιμοποιώντας κλούβες, άφθονες διμοιρίες των ΜΑΤ και τα καινούργια πανύψηλα τοιχεία, που αποτελούν το σήμα κατατεθέν μιας Βουλής σε πλήρη διάσταση με τη λαϊκή βούληση. Δεν αρέσει, βέβαια, αυτό σε εκείνους που είχαν συνηθίσει να αντιμετωπίζονται σαν λαϊκοί ηγέτες, όμως δεν έχουν και άλλη επιλογή. ‘Η θα σκύψουν τα κεφάλια και θα αποσυρθούν στην ιδιώτευση ή θα συνεχίσουν να απολαμβάνουν τα εξουσιαστικά τους προνόμια προστατευόμενοι από σιδερένια τείχη και ορδές πραιτοριανών έτοιμων να ματοκυλήσουν κάθε λαϊκή απόπειρα υπέρβασης των τεχνητών τοίχων.
Και να μην είχε δημιουργηθεί η υγειονομική ζώνη, όμως, δύσκολα θα δημιουργούνταν πρόβλημα στην προσέλευση και αποχώρηση των βουλευτών. Ούτε ιδιαίτερα πολύς (σε σχέση με τις προηγούμενες φορές) ήταν ο κόσμος που μαζεύτηκε στο Σύνταγμα, ούτε διατεθειμένος να κάνει πράξη το κάλεσμα της «λαϊκής συνέλευσης» για αποκλεισμό της Βουλής. Κάλεσμα που έγινε απλά για να γίνει και που πρακτικά δεν μπορούσε να οδηγήσει σε οτιδήποτε άλλο πέραν του συμβολικού, δεδομένου ότι δεν υπάρχει η παραμικρή όσμωση ανάμεσα στην «πάνω» πλατεία της μούτζας και της σφυρίχτρας και την «κάτω» πλατεία της ακατάσχετης λογοδιάρροιας και της μαζικής πολιτικής ψυχοθεραπείας.
Τα καλέσματα ανανεώθηκαν τώρα για τη διήμερη απεργία των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, τις μέρες που θα ψηφίζεται το Μεσοπρόθεσμο, στα μέσα της επόμενης εβδομάδας. Κι όταν θα έχει ψηφιστεί το Μεσοπρόθεσμο, θα ανανεωθούν για την ψήφιση του πρώτου εφαρμοστικού νόμου, μια ή δυο μέρες μετά.
Στις κορυφές του συστήματος τρίβουν τα χέρια τους για τις εξελίξεις. Το πολιτικό σύστημα έχει κυβέρνηση με την οποία μπορεί να βγάλει το καλοκαίρι, ενώ πέτυχε ευρεία συμφωνία για τη fast track ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου και του εφαρμοστικού νόμου, μέσα στις προθεσμίες-πρόκληση που έθεσε το κογκλάβιο του Λουξεμβούργου (Eurogroup), σε συνεργασία με τον μετρ του είδους Ευάγγελο Βενιζέλο.
Οσο για τον κίνδυνο μιας εξέγερσης μέσα από τους «αγανακτισμένους» της πλατείας, αυτός φαίνεται να απομακρύνεται, αφού και οι συγκεντρώσεις φυλορροούν και η εν σπέρματι «εκτροπή» τους σε σύγκρουση με το κράτος καταδικάστηκε ως «προβοκάτσια». Ευελπιστούν ότι για τα υπόλοιπα θα φροντίσει ο καύσωνας, τα μπάνια του Σαββατοκύριακου και η αναπόφευκτη κόπωση που ενισχύεται από την απογοήτευση για την αναποτελεσματικότητα του όλου εγχειρήματος.
Ο κίνδυνος μιας λαϊκής εξέγερσης δεν εξέλιπε, βεβαίως, ούτε μπορεί να εκλείψει σε συνθήκες προϊούσας «κινεζοποίησης» του ελληνικού λαού, όμως το σύστημα είναι υποχρεωμένο να ζήσει μ’ αυτόν επί μακρόν και να φροντίζει να τον αποσοβεί κάθε φορά σε βραχυπρόθεσμο ορίζοντα.
Το ερώτημα είναι τι γίνεται από την άλλη πλευρά. Μετά τον ορυμαγδό των «αγανακτισμένων», την υπόκλιση και την υποδαύλιση των πιο καθυστερημένων –ακόμη και αντιδραστικών– πλευρών ενός αυθόρμητου κινήματος, είτε λόγω πολιτικάντικων υπολογισμών είτε λόγω πολιτικής μυωπίας, είναι καιρός να βγάλουμε συμπεράσματα και απ’ αυτό το κίνημα και από την εν γένει κατάσταση και να καταπιαστούμε πιο σοβαρά με τη δουλειά για την πολιτική ανασυγκρότηση της εργατικής τάξης. Για ν’ αποκτήσει η τάξη αυτή, η πιο επαναστατική τάξη της κοινωνίας, δική της φωνή επιτέλους και να πάψει να αποτελεί άθυρμα στα χέρια παλιών και νέων δημαγωγών.