Δύο χιλιάδες έντεκα και τζάμπα φασαρία
Αναζητείται έξοδος απ’ την προϊστορία…
«Είναι στιγμή που χρειάζεται πανεθνική προσπάθεια» είπε ο πρόεδρος, εξαιρώντας με εξοργιστικά προνομιακό τρόπο τις διάφορες μη ελληνικές εθνότητες που συνθέτουν τα έντεκα εκατομμύρια που εμμένουν να κατοικούν στη Μπανανία. Αλήθεια, έχουμε ξεκάθαρα και σαφώς στο μυαλό μας τις έννοιες «έθνος», «λαός», «κράτος»; Μάλλον όχι απ’ ό,τι φαίνεται αλλά δεν είναι θέμα… Αλλωστε, αν τις είχαμε δεν θα αποκαλούσαμε «εθνική» μια οδό!… Ουφ, μα τι κάθομαι και χάνω την ώρα και τα λόγια μου;
Τι θα γίνει με τον Σάββα ρεεεεε;
Ως χαμένο κοριτσάκι και λίγο πριν το φάει ο λύκος, συντάσσεται και η Κοκκινοσκουφίτσα με την Αννα (όχι τη Νταλάρα, δεν έπεσε ακόμη τόσο χαμηλά. Με την άλλη Αννα). «Ενώνω κι εγώ τη φωνή μου με τους νέους που είναι στο δρόμο, αλλά η χώρα δεν μπορεί να λειτουργήσει σε κενό αέρος», επαναλαμβάνω μαζί της σα δεύτερη φωνή. Και κόβω εκεί ακριβώς τη φωνή μου για να μην πω κι άλλα, στρεφόμενη προς τ’ αριστερά (τι γελάτε ρε;) και κοιτάζοντας τον Περισσό που συνεχίζει το χαβά και το βιολί του: «Συνεχίζουν τις κινητοποιήσεις τους οι αυτοαποκαλούμενοι “αγανακτισμένοι” στο Σύνταγμα», γράφει η εφημερίδα του λαού, ο αυτοαποκαλούμενος «Ριζοσπάστης». Τα είπαμε, τα ξαναείπαμε, αλλά δεν βγαίνει τίποτε…
Πάντως η Κοκκινοσκουφίτσα πολύ συγκινήθηκε με την εικόνα της επικεφαλής στο μπλοκ του ΠΑμε την Τετάρτη…
Πάντως η Κοκκινοσκουφίτσα πολύ συγκινήθηκε με την εικόνα της επικεφαλής στο μπλοκ του ΠΑμε την Τετάρτη…
Εχεις δίκιο Giorgakis, λεφτά υπάρχουν. Τόσα αβγά…
Ιστορική μέρα η σημερινή για τη συμβασιλεύουσα, καθώς κλείνει εφτά χρόνια στον θώκο ο 127ος μητροπολίτης Θεσσαλονίκης και φλογερός υπέρμαχος των βωμών και εστιών. Ο τελευταίος εναπομείνας από την ιστορική και ανεπανάληπτη αγία τριάδα που συμπλήρωναν οι Βασιλάκης (ποιος Καΐλας ρε;) και Πανίκας. Υπάρχει όμως και άλλη μία ιστορική επέτειος αυτή τη βδομάδα, αυτή της Πέμπτης. Εκείνη τη μέρα του 1936 γεννιόταν ο εκ Κορακοχωρίου ακαταλληλότερος και εξήντα χρόνια μετά –την ίδια μέρα, σαν θείο σημάδι– πέθαινε ο και «σιδερένιος» επονομαζόμενος, αμφότεροι πρόεδροι του ΠαΣοΚ και καταχωρημένοι στο πάνθεον των πρωθυπουργών της χώρας.
Διακήρυξη με την οποία τάσσονται υπέρ της εφαρμογής όσων συμφώνησε η κυβέρνηση με την τρόικα συνυπογράφουν έντεκα πανεπιστημιακοί. Για την ιστορία και τη σαφή εικόνα που θα πρέπει να έχει –και να έχουμε– οι υπογράφοντες είναι οι Θάνος Βερέμης, ιστορικός, πρώην πρόεδρος Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας, Απόστολος Γεωργιάδης, αστικολόγος, πρόεδρος Ακαδημίας Αθηνών, Θανάσης Διαμαντόπουλος, πολιτικός επιστήμων, Θόδωρος Κουλουμπής, διεθνολόγος, πρώην πρόεδρος ΕΛΙΑΜΕΠ, Νίκος Μαραντζίδης, πολιτικός επιστήμων, Γιώργος Παγουλάτος, πολιτικός επιστήμων, Χρήστος Ροζάκης, διεθνολόγος, αντιπρόεδρος ευρωπαϊκού δικαστηρίου ανθρωπίνων δικαιωμάτων, Μιχάλης Σταθόπουλος, αστικολόγος, πρώην πρύτανης Πανεπιστημίου Αθηνών, Πλάτων Τήνιος, οικονομολόγος, Γρηγόρης Τσάλτας, διεθνολόγος, εκλεγμένος πρύτανης Παντείου Πανεπιστημίου και Λουκάς Τσούκαλης, πολιτικός επιστήμων.
Η μετατραυματική αμνησία διαδέχεται συχνά την προτραυματική. Ετσι είναι αυτά τα πράγματα…
Επίκαιρο ξανά και πάντα: «Κι όταν χτυπήσαμε τα εγκλήματα αυτά και πατάξαμε την προδοσία, αυτοί σαν δεσποινίδες της αριστοκρατίας που δε βλέπουν γύρω τους τη δυστυχία και την κακομοιριά πού βασιλεύει, αλλά συγκινούνται από ένα άρρωστο γατάκι, έμπηξαν τις φωνές και μας κατηγόρησαν ότι σκοτώνουμε. Επί Μεταξά βιάστηκαν γυναίκες, υπέστησαν μαρτύρια χιλιάδες άνθρωποι, σκοτώθηκαν και γκρεμίστηκαν από τα μπαλκόνια της ασφάλειας γέροι, έγιναν τόσα εγκλήματα, μα κανείς απ’ αυτούς δεν είπε τίποτα. Μα τώρα φωνάζουνε ότι ο Αρης σφάζει… (Αρης Βελουχιώτης – Οκτώβρης 1944, Λαμία).
Ενα τεράστιο άγαλμα του μεγάλου Αλεξάνδρου, ύψους πάνω από δέκα μέτρα, ετοιμάζονται να τοποθετήσουν στην κεντρική πλατεία της πόλης τους οι Σκοπιανοί. Αυτό δεν μας ενδιαφέρει, σε αντίθεση με κάποιους άλλους, εκείνο όμως που προκαλεί αίσθηση είναι ότι το έργο φέρεται να κόστισε 9,4 εκατομμύρια ευρώ! Εξελληνίστηκαν και οι Σκοπιανοί μάλλον…
«Μπορώ και να μαλώσω για τον καθένα / για κάθε τι που βρίσκω σωστό, δίκιο κι ωραίο / σ’ αυτό δεν μ’ εμποδίζουν τα χρόνια μου / αλλά τι να γίνει, από καιρό ξέχασα να σαστίζω. / Το σάστισμα, με τα υπερβολικά στρόγγυλα ανοιχτά / και με τα υπερβολικά νέα μάτια του / μ’ εγκατέλειψε κι έφυγε. / Κρίμα» Nazim Hikmet (Tanganyika 1963).
«Σε κάθε περίπτωση προχωράμε με αίσθημα ευθύνης» κι έτσι θα είμαστε εδώ και το επόμενο Σάββατο. Μέχρι εκείνο το… μεγάλο Σάββατο που ονειρευόμαστε πολλοί και πολύ…
Κοκκινοσκουφίτσα
