Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο κόσμος που συγκεντρώνεται στο Σύνταγμα και στις πλατείες άλλων πόλεων στρέφεται ενάντια στην κυβέρνηση, ενάντια στο πολιτικό σύστημα, ενάντια στο Μνημόνιο. Τα σφυρίγματα, οι μούτζες, τα συνθήματα, τα μπινελίκια αυτό εκφράζουν.
Δεν υπάρχει, επίσης αμφιβολία ότι αυτός ο κόσμος έχει την αυταπάτη πως μένοντας εκεί, βρίζοντας και μουτζώνοντας, θα ρίξει την κυβέρνηση. Γι’ αυτό και απορρίπτει μετά βδελυγμίας τη βία. Νομίζει πως η βία θα ενεργοποιήσει την καταστολή και θα αναγκαστεί να εγκαταλείψει το μετερίζι της πλατείας. Και δεν πολυσκέφτεται πως όταν ένα μαζικό κίνημα δεν καταστέλλεται, σημαίνει πως δεν φοβίζει τον αντίπαλό του.
Εναν αντίπαλο ο οποίος γνωρίζει από κοινωνική ψυχολογία. Προσπαθεί να μην ερεθίσει τα πλήθη των αγανακτισμένων, ανέχτηκε ακόμη και τον αποκλεισμό της εισόδου της Βουλής, ποντάροντας στην κόπωση που προκαλεί η παρέλευση χρόνου χωρίς αποτέλεσμα και στην απογοήτευση που διαδέχεται τον αρχικό ενθουσιασμό.
Οι αναφορές στην Αργεντινή και στα ελικόπτερα που έπαιρναν τα μέλη της κυβέρνησης είναι πολλές, πόσοι όμως προσπαθούν να θυμηθούν, ότι στην Αργεντινή δεν είχαμε μόνο κατσαρόλες, σφυρίγματα και μούτζες, αλλά είχαμε οδοφράγματα, καταλήψεις δημοσίων κτιρίων, καταστροφή τραπεζών, εισβολή σε καταστήματα και απαλλοτριώσεις τροφίμων και άλλων ειδών πρώτης ανάγκης.
Αλλά κι αν η σημερινή κυβέρνηση παραιτούνταν, τι θα συνέβαινε; Εκλογές. Και μετά τις εκλογές; Ανάδειξη μιας άλλης κυβέρνησης, το πιθανότερο συνεργατικής. Η οποία θα εφάρμοζε το Μνημόνιο, στην ίδια ή μια ελαφρώς παραλλαγμένη εκδοχή, υπό τον ασφυκτικό έλεγχο των πιστωτών και με την απειλή της χρεοκοπίας.
Τα λιγοστά αιτήματα που έχουν διατυπωθεί από τη λεγόμενη λαϊκή συνέλευση, την οποία με ελεεινό τρόπο προσπαθούν να μανιπουλάρουν δυνάμεις του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.λπ., αφήνουν αδιάφορη τη μεγάλη μάζα, η οποία περιορίζεται στη μαζική αποδοκιμασία και την απόρριψη. Ομως, ακόμη κι αν αυτά τα λιγοστά αιτήματα «τρυπούσαν» την ακαμψία της μεγάλης μάζας και άρχιζαν να την κερδίζουν, πόρρω απέχουν από τη διατύπωση ενός στοιχειώδους αμυντικού προγράμματος διεκδικήσεων.
Το θέμα, όμως, δεν είναι να βγάλουμε το άχτι μας. Το θέμα είναι να διεκδικήσουμε αιτήματα ταξικά για τους εργαζόμενους και τους νέους, σπρώχνοντας το σύστημα στα όρια των αντοχών του. Βαθαίνοντας την κρίση του σε επαναστατική κατεύθυνση. Γι’ αυτό και φαίνεται περισσότερο από κάθε άλλη φορά σήμερα το μεγάλο πολιτικό κενό, το κενό πολιτικής οργάνωσης και εκπροσώπησης της εργατικής τάξης.