Απ’ όλα έχει ο μπαξές την τελευταία εβδομάδα. Και μυστικά διαβούλια σε σατό του Λουξεμβούργου, που αποκαλύπτονται χάρη σε γερμανικό δημοσίευμα. Και φιλολογία για νέο δάνειο και νέο μνημόνιο. Και νέα υποβάθμιση της πιστοληπτικής αξιολόγησης από τον οίκο S&P. Και δηλώσεις στελεχών των διεθνών χρηματοπιστωτικών οίκων, αλλά και βεντετών του χρηματιστικού κεφάλαιου όπως ο περιβόητος προφέσορ Ρουμπίνι. Και ενδοκυβερνητικό μπάχαλο. Και επίσκεψη του πρωθυπουργού στον πρόεδρο της Δημοκρατίας. Και ανασχηματισματολογία με μεγάλη ένταση. Και εκλογολογία με συμμετοχή στελεχών του κυβερνώντος κόμματος. Και τον Σαμαρά να γλείφει τους καπιταλιστές και να φωνάζει «εδώ είμαι εγώ για σας, στηρίξτε με».
Η χαρά του πολιτικού συντάκτη, όπως συνηθίζουν να λένε. Κάνει μια βόλτα στον άξονα πλατεία Συντάγματος-πλατεία Κολωνακίου, συναντά μερικούς πολιτικούς, ανταλλάσσει μερικές σκέψεις μαζί τους πίνοντας καφέ, προσθέτει τη δική του σάλτσα και σερβίρει το έδεσμα με τη μορφή των «αποκλειστικών πληροφοριών». Είτε βγει είτε δεν βγει το σενάριο, αυτός δεν ανησυχεί. Σε κάτι απ’ όλα θα πέσει μέσα, οπότε θα μπορεί σύντομα να πανηγυρίσει με την καθιερωμένη φράση: «όπως είχε επισημάνει η στήλη».
Οταν η πολιτική ντύνεται με το μανδύα της παραπολιτικής, τότε κάτι κακό έρχεται για εκείνους που αποτελούν τα αντικείμενα της πολιτικής (κι ας προσπαθούν πολλοί να τους πείσουν ότι αποτελούν τα υποκείμενα). Πολιτική είναι αυτό που εκπορεύεται από τα κέντρα που ελέγχουν τον ελληνικό καπιταλισμό. Και παραπολιτική είναι τα στοιχεία που προβάλλονται ως καθοριστικά για το μέλλον της χώρας, όπως αν ο Παπανδρέου θα κάνει ανασχηματισμό (και τι μορφή θα δώσει σ’ αυτόν) ή αν θα πάει για εκλογές.
Τα πράγματα, λοιπόν, από πολιτική άποψη, είναι δεδομένα. Ο ελληνικός καπιταλισμός έχει εκχωρήσει τα τελευταία ψήγματα ανεξαρτησίας του στις αυλές των μεγάλων ιμπεριαλιστικών κέντρων. Οι αποφάσεις σχεδιάζονται στο Βερολίνο και το Παρίσι και παίρνονται στις Βρυξέλλες. Αν υπάρχει κάτι το ρευστό ακόμη, είναι γιατί δεν τα έχουν βρει τα ηγετικά ιμπεριαλιστικά κέντρα της ευρωζώνης και όχι γιατί μπορεί να εκφραστεί η οποιαδήποτε αντίρρηση από πλευράς ελληνικής κυβέρνησης. Και οι αποφάσεις αυτές, ανεξάρτητα από τη μορφή διαχείρισης του χρέους, προβλέπουν ένα καινούργιο Μνημόνιο, που θα βυθίσει τους εργαζόμενους στην πιο σκληρή εκμετάλλευση, με υψηλή ανεργία, χωρίς την παραμικρή εργασιακή εγγύηση, με μισθούς και μεροκάματα πείνας για όσους εργάζονται. Μόνο έτσι θα μπορέσει να εξασφαλιστεί η απρόσκοπτη αποκόμιση των τοκογλυφικών κερδών.
