Καθώς πλησιάζουμε προς τη μέρα που η κυβέρνηση θα δώσει στη δημοσιότητα το τριπλό πακέτο (συμπληρωματικά μέτρα για το 2011 – μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα 2012-2014 – πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων), άρχισε πάλι ο ψυχολογικός πόλεμος, με τη γνωστή μέθοδο των διαρροών. Και μόνο η ταύτιση των δημοσιευμάτων του αστικού Τύπου δείχνει ότι αυτά δεν αποτελούν αποκυήματα φαντασίας κάποιων δημοσιογράφων, αλλά γραμμή που διοχετεύεται από το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης, το οποίο κατά τα άλλα προβαίνει σε χλιαρές διαψεύσεις.
Αρκεί να αναφερθούμε μόνο στα πρόσθετα μέτρα του 2011 για να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν υπάρχει διέξοδος από την πολιτική της σκληρής λιτότητας και της «κινεζοποίησης» της εργατικής τάξης. Τρεις μόλις μήνες μετά την ψήφιση του προϋπολογισμού, ανακάλυψαν ότι αυτός εμπεριέχει «ρίσκα», τα οποία πρέπει να καλυφθούν με ένα πρόσθετο πακέτο 1,8 δισ. ευρώ. Ενώ μας διαβεβαίωναν (ο Παπακωνσταντίνου, μάλιστα, κουνούσε αυστηρά το δάχτυλο σε όποιον υποστήριζε το αντίθετο) ότι το έλλειμμα του 2010 είναι 9,6% και τέρμα, τώρα το ανεβάζουν κατά μια ακόμη μονάδα, που σημαίνει ένα ακόμη πακέτο πάνω από 2,3 δισ. ευρώ για το 2011. Αν προσθέσουμε και το πρόσθετο πακέτο που θα απαιτηθεί, λόγω της αύξησης των επιτοκίων δανεισμού που ετοιμάζει η ΕΚΤ, θα διαπιστώσουμε ότι τα πρόσθετα μέτρα σχεδόν διπλασιάζουν αυτά που είχαν ανακοινωθεί με τον προϋπολογισμό!
Αυτά για το 2011. Βάλτε τα 18,5 δισ. της περιόδου 2012-2014, τα 5 δισ. του 2015 (για να μειωθεί το έλλειμμα στο 1%, όπως προβλέπει το Μνημόνιο) και τα 50 δισ. από τις ιδιωτικοποιήσεις, πάρτε υπόψη σας τα πρόσθετα πακέτα που θα απαιτηθούν για να καλυφθούν οι αποκλίσεις από το πρόγραμμα, που θα υπάρξουν στο μέλλον, και θα καταλάβετε όχι μόνο ότι «τα νούμερα δεν βγαίνουν» (γι’ αυτό και θα υπάρξει «αναδιάρθρωση» του χρέους), αλλά, κυρίως, ότι αυτά τα νούμερα αποτελούν ένα σχέδιο για τη λεηλασία της χώρας και τη μετατροπή των εργαζόμενων σε κούληδες. Μιλάμε για την ισοπέδωση των πάντων.
Είναι φανερό ότι δεν υπάρχουν περιθώρια αναμονής. Οσο καθυστερεί ο γενικός ξεσηκωμός τόσο αποθρασύνονται οι δυνάμεις του κεφάλαιου και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι, που σχεδιάζουν πλέον λες και απέναντί τους υπάρχουν δούλοι και όχι μισθωτοί εργάτες.
Ομως, ακόμα κι αυτός ο ξεσηκωμός, που μπορεί να ωριμάσει και χωρίς καμιά οργάνωση από τα πάνω, φαντάζει σήμερα σαν όνειρο, επειδή απουσιάζει ακόμη και η στοιχειώδης πολιτική οργάνωση της εργατικής τάξης, που άγεται και φέρεται κάτω από ξένες σημαίες. Αυτό είναι το μεγάλο καθήκον των ημερών, που πρέπει να συνειδητοποιήσουν πρώτοι οι πρωτοπόροι εργάτες.