Φίλε Γιώργο, νοιώθω την ανάγκη να σου γράψω λίγα λόγια, αφού δεν μπόρεσα να στα πω μέχρι τώρα, για να τα διαβάζεις όταν μας έρχεσαι…
Τους φίλους τους αποχαιρετάς με σιωπή κι αυτό ήταν κάτι που σε σένα με γοήτευε.
Οι σιωπές σου… Μεγάλες θλιμμένες σιωπές μέσα στους καπνούς των τσιγάρων που έκαιγες.
Σ΄ένα χώρο που ο καθένας μιλάει δημόσια ή ιδιωτικά πολύ, ταΐζοντας την υπεραξία και τον ναρκισσισμό του, εσύ σιωπούσες –όχι γιατί δεν είχες κάτι να πεις– απλά έδειχνες τη ματαιοδοξία και τον αποπροσανατολισμό των στόχων.
Κάτι άλλο που μου άρεσε πάνω σου ήταν η γενναιότητα και το θάρρος σου, αν κι αυτό πολλές φορές λοιδορήθηκε. Τουλάχιστον προσπάθησες να ήσουν συνεπής, των έργων και των λόγων σου.
Θέλω να σε ευχαριστήσω όλα αυτά τα χρόνια που συνεργαστήκαμε στην Μ.Ε.Θ., που ποτέ δεν πρόσβαλες, που ποτέ δεν άσκησες λεκτική βία ούτε σε μένα ούτε σε κανένα άλλο συνάδελφο. Πάντοτε ευγενικός και ήρεμος ζητούσες, δημιουργώντας γύρω σου καλό κλίμα. Γι’ αυτό (και όχι μόνο) σε αγαπούσαν οι νοσηλευτές Γιώργο και ήθελαν να δουλέψουν μαζί σου.
Θέλω να σου ζητήσω συγνώμη γιατί δεν μπόρεσα να δώσω κάτι στις σκέψεις σου, στο βλέμμα σου… να σε βοηθήσω.
Τελευταία που μιλούσες σπανιότατα, δεν το έκρυβες για την ακρίβεια το ούρλιαζες… ένοιωθες ξένος. Βλέπεις Γιώργο η φυλακή του εγωκεντρισμού μας κουφαίνει και αναισθητοποιεί ανθρώπους. Ετσι έφτασες στο πριονιστήριο αφήνοντας τα υπόλοιπα δένδρα με καμένα τα κλαδιά, με τις ρίζες σφηνωμένες στις πέτρες, να αναπνέουμε παράγοντας διαφορετικής ποιότητας οξυγόνο.
Φίλε έφυγες νωρίς, πολύ νωρίς τόσο ξαφνικά και γρήγορα για να μην καταλάβουμε τίποτα… θαρρείς και φοβόσουν μη βρεθεί κάποιος και το αποτρέψει… Κρίμα κι άδικο, πολύ άδικο, γιατί μπορούσες πολλά ακόμα να προσφέρεις στους δικούς σου, στους συνεργάτες, στους ασθενείς (είναι γραφτό σ’αυτόν τον ανώμαλο κόσμο οι καλοί να φεύγουνε νωρίς).
Θυμάσαι τη βόμβα που έλεγες, τελικά την έβαλες φίλε με τον αιφνίδιο χαμό σου στο προσωπικό και συλλογικό μας βίωμα.
Η θέση σου στο δάσος δε θα μείνει κενή, θα φυτρώσουν γύρω ρίγανη, θυμάρι, αγριολούλουδα από τους σπόρους σου.
Είμαι βέβαιος ότι θα στέλνεις μέλισσες, διάφορα έντομα και ένα χαμηλόφωνο αεράκι να βουΐζουν μηνύματα, μουσικές, που θα κρατούν τη μνήμη σου αιώνια.
Θ .Α.
Ενας νοσηλευτής της Μονάδας Εντατικής
Βιώνοντας καθημερινά το κενό του οι γιατροί της ΜΕΘ ΙΠΠΟΚΡΑΤΕΙΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ προσφέρουν στην ΚΟΝΤΡΑ 200 ευρώ στη μνήμη του ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΑΛΑΜΗ.
