Την περασμένη βδομάδα δημοσιοποιήθηκαν στοιχεία για τα κέρδη των εισηγμένων στο ΧΑΑ επιχειρήσεων. Στοιχεία που αποκαλύπτουν ιλιγγιώδεις ρυθμούς αύξησης της κερδοφορίας, πολλαπλάσιους απ’ το ρυθμό αύξησης του ΑΕΠ. Η συνολική καθαρή κερδοφορία των 314 εισηγμένων εταιριών για το 9μηνο Ιανουαρίου – Σεπτεμβρίου αυξήθηκε πάνω από 52%. Δηλαδή, 13 φορές πάνω από την αύξηση του ΑΕΠ. Αυτό σημαίνει ότι το εθνικό εισόδημα, το σύνολο των αξιών που παράγεται στη χώρα, μοιράζεται με όλο και πιο άδικο τρόπο. Από τη μια ιλιγγιώδη κέρδη, από την άλλη ψίχουλα. Από τη μια συσσωρεύεται ο πλούτος, από την άλλη η φτώχεια.
Το γεγονός αυτό, όμως, δεν φάνηκε να συγκίνησε καθόλου την αστική πολιτική ηγεσία και ιδιαίτερα αυτή των δυο αστικών κομμάτων εξουσίας. Κ. Καραμανλής και Γ. Παπανδρέου φόρεσαν τα καλύτερα κοστούμια τους και πήγαν να μιλήσουν στο συνέδριο του Ελληνοαμερικάνικου Επιμελητήριου. Εκεί, ενώπιον ενός εκλεκτού ακροατήριου, που αποτελούνταν από την αφρόκρεμα των βιομηχάνων, των τραπεζιτών, των μεγαλεμπόρων, καθώς και εκπροσώπους των πρεσβειών των ιμπεριαλιστικών κρατών, διαγωνίστηκαν στην έκθεση ιδεών με θέμα: «Ποιος είναι ο καλύτερος διαχειριστής των καπιταλιστικών συμφερόντων;».
Δεν έχει σημασία ποιος βγήκε νικητής. Σημασία έχει πως διαγωνιζόμενοι και ανταγωνιζόμενοι συμφώνησαν στα βασικά: κέντρο της κρατικής πολιτικής πρέπει να είναι η εξυπηρέτηση των καπιταλιστών, η αύξηση της κερδοφορίας των επιχειρήσεων, η προσέλκυση ξένων κεφαλαίων, η εξασφάλιση φτηνού και ευέλικτου εργατικού δυναμικού, η διασφάλιση της εργασιακής και κοινωνικής ειρήνης.
Τις ίδιες μέρες οι ηγεσίες των δυο κομμάτων εξουσίας επιχείρησαν, μέσα από παρασκηνιακή διαβούλευση, να ρυθμίσουν με συνοπτικές διαδικασίες το ζήτημα της αναθεώρησης του άρθρου 16 του συντάγματος στην αρμόδια κοινοβουλευτική επιτροπή. Μια σκόπιμη διαρροή δεν τους επέτρεψε να υλοποιήσουν την παρασκηνιακή συμφωνία, αλλά δε χάλασαν τις καρδιές τους. Θα το πράξουν το Γενάρη, αφού -όπως τόνισε ο πρόεδρος της αρμόδιας επιτροπής της Βουλής- οι προτάσεις τους είναι σχεδόν ταυτόσημες.
Στη σκηνή τα δυο κόμματα εμφανίζονται ως θανάσιμοι εχθροί. Τα στελέχη τους διασταυρώνουν συνεχώς τα ξίφη τους στη Βουλή και τα τηλεοπτικά παράθυρα, οι αρχηγοί προσπαθούν να «ταπώσουν» ο ένας τον άλλο, οι γκαλοπατζήδες μετρούν σε εβδομαδιαία βάση το αποτέλεσμα των διαξιφισμών. Οταν σβήσουν τα φώτα, συνομιλούν ως καλοί φίλοι. Και στο παρασκήνιο συμπράττουν. Πότε επισήμως, όπως στην περίπτωση του άρθρου 16, που είναι κομβικό ζήτημα για την εκπαίδευση στο σύνολό της. Και πότε ανεπισήμως, ταυτιζόμενοι στα κεντρικά ζητήματα της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής.
Το κοινοβουλευτικό παιχνίδι είναι σημαδεμένο. Το μαύρο μέτωπο των πολιτικών δυνάμεων του κεφάλαιου είναι μπετοναρισμένο. Μόνο μια αντιπολίτευση κοινωνική μπορεί να το σπάσει.
