Συνιστά ασφαλώς πολιτική πρόκληση πρώτου μεγέθους να βγαίνουν οι Πασόκοι (πολιτικά στελέχη και συνδικαλιστική γραφειοκρατία) και να καταγγέλλουν την κυβέρνηση της ΝΔ για «εκποίηση του ΟΤΕ και της δημόσιας περιουσίας», απ’ αφορμή την ανακοίνωση του Αλογοσκούφη ότι η κυβέρνηση «προχωρά σε αναζήτηση στρατηγικού εταίρου», που «θα αποκτήσει και συμμετοχή στο μάνατζμεντ του ΟΤΕ». Αν μη τι άλλο, τα στοιχεία βοούν. Στο 33% περιόρισαν τη συμμετοχή του ελληνικού δημόσιου στον ΟΤΕ οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ με διαδοχικά ξεπουλήματα μετοχικών πακέτων, το 1996, το 1997, το 1998 και το 1999. Σήμερα, ύστερα από τις διάφορες «τράμπες» στο χρηματιστήριο, η μετοχική σύνθεση του ΟΤΕ είναι: Δημόσιο 38,7%, ξένοι θεσμικοί 40,1%, έλληνες θεσμικοί 12,1%, μικρομέτοχοι 9,1%. Τι μένει; Να δοθεί ένα «χοντρό» πακέτο σε κάποια από τις μεγάλες τηλεπικοινωνιακές εταιρίες και μαζί να της δοθεί και το μάνατζμεντ.
Ας αφήσουμε, όμως, τον ανούσιο σκυλοκαυγά ΠΑΣΟΚ-ΝΔ για το ποια κυβέρνηση… ξεπουλάει καλύτερα και ας επικεντρωθούμε στην ουσία. Ο ΟΤΕ είναι μια ανθούσα καπιταλιστική επιχείρηση σε ένα κλάδο που γνωρίζει γοργή ανάπτυξη. Τα τελευταία είκοσι χρόνια επενδύονται διεθνώς τεράστια κεφάλαια στις τηλεπικοινωνίες, που συνδέονται άμεσα με τις νέες τεχνολογίες. Ας αναλογιστούμε μόνο τι κέρδη έχουν συσσωρεύσει στη χώρα μας οι εταιρίες κινητής τηλεφωνίας (και τώρα οι εταιρίες που πουλούν υπηρεσίες ευρυζωνικού Internet), χρησιμοποιώντας την υποδομή του ΟΤΕ. Μάλιστα, ο ΟΤΕ δημιούργησε τη δική του εταιρία (Cosmote), αφού άφησε πρώτα ελεύθερες στην πιάτσα τις δυο ιδιωτικές εταιρίες να πάρουν τα πρώτα (και μεγάλα) μερίδια αγοράς.
Οι υπέρμαχοι του κρατικού καπιταλισμού σκέπτονται μ’ έναν τρόπο που δε συνάδει με τη φύση του καπιταλισμού: Θα μπορούσε -λένε- το κράτος να διατηρήσει το μονοπώλιό του σ’ αυτόν τον στρατηγικής σημασίας κλάδο. Προσθέτουν δε και κάποιες παπαριές περί κινδύνων σε περιόδους κρίσεων και πολέμων, για να διεγείρουν τα εθνικά αισθήματα. Με την ίδια λογική, το κράτος θα μπορούσε να πάρει στην ιδιοκτησία του τη συντριπτική πλειοψηφία των επιχειρήσεων. Να γίνει ένας υπερκαπιταλιστής. Αυτή είναι η διέξοδος που προσφέρεται στην εργατική τάξη; Ενα τεράστιο κρατικό μονοπώλιο;
Οι σιδερένιοι οικονομικοί νόμοι του καπιταλισμού, όμως, επιβάλλουν στο κράτος να λειτουργεί ως αρωγός του κεφάλαιου που συσσωρεύεται στα χέρια των ιδιωτών καπιταλιστών. Να διευκολύνει τη διευρυμένη καπιταλιστική αναπαραγωγή. Να μην αφήνει κεφάλαια να λιμνάζουν και να απαξιώνονται. Να διευκολύνει το κεφάλαιο να διαχειρίζεται τις κρίσεις του, μεταφέροντας τα βάρη στις πλάτες των εργαζόμενων μαζών. Γι’ αυτό και ο κρατικός κλάδος των τηλεπικοινωνιών απαξιώνεται κεφαλαιακά και εκχωρείται στο μεγάλο ιδιωτικό κεφάλαιο. Το ίδιο γίνεται και με τον κρατικό κλάδο της παραγωγής ενέργειας και άλλες υποδομές.
Να καταγγέλλουμε και να αντιπαλεύουμε τις ιδιωτικοποιήσεις, αυτό είναι σωστό (το έχουμε εξηγήσει πολλές φορές γιατί). Οχι, όμως, από τη σκοπιά ενός παρωχημένου και αντιδραστικού κρατικού καπιταλισμού, αλλά από τη σκοπιά της κατάργησης της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Π.Γ.
