Blitzkrieg, πόλεμος-αστραπή, αποκλήθηκε η πολεμική τακτική της ναζιστικής Γερμανίας. Ονομάστηκε έτσι επειδή περιλάμβανε αιφνιδιαστικές επιθέσεις, ταχύτατες προωθήσεις δυνάμεων στην αντίπαλη περιοχή, με συντονισμένη ισχυρή υποστήριξη από αεροπορικές δυνάμεις, που χτυπούσαν και αιφνιδίαζαν τον αντίπαλο, προκαλώντας την παράλυσή του, όπως θα έκανε ένας κεραυνός.
Αυτή τη μορφή πολέμου επέλεξε και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, για να κλείσει τη χρονιά και τις… εκκρεμότητες της τρέχουσας φάσης του Μνημόνιου. Ο Παπακωνσταντίνου κλείδωσε στο συρτάρι το επικαιροποιημένο Μνημόνιο (για να μη διαρρεύσει τίποτα) και ξαφνικά, μαζί με την Κατσέλη, κατέθεσαν ένα πολυνομοσχέδιο-σκούπα, με διατάξεις που χώνουν τους εργαζόμενους πιο βαθιά στον εργασιακό μεσαίωνα, με πετσόκομμα μισθών στις ΔΕΚΟ και με τις ήδη γνωστές νέες φορομπηχτικές διατάξεις.
Φούντωσε η οργή των εργαζόμενων. «Να καεί, να καεί το μπουρδέλο η Βουλή», φώναζαν την Τρίτη εκατοντάδες εργάτες της ΕΘΕΛ, που πορεύονταν από τα αμαξοστάσια προς το κέντρο της Αθήνας. Είναι αυτοί που θα δεχτούν την επίθεση αμέσως μετά τις γιορτές. Δεκάδες χιλιάδες πλημμύρισαν τους δρόμους της Αθήνας στην απεργιακή συγκέντρωση της Τετάρτης. Κι ήταν η πρώτη φορά, μετά από πολύ καιρό, που όχι μόνο δεν είχαν κανένα πρόβλημα με τις σπασμένες βιτρίνες των τραπεζών, με τις πέτρες και τις μολότοφ κατά των ΜΑΤ, αλλά στήριζαν με κάθε πρόσφορο μέσο τους νεολαίους που συγκρούστηκαν με την αστυνομία. Κι ήταν η πρώτη φορά μετά το Δεκέμβρη του 2008 που οι ΜΑΤάδες και ΔΕΛΤάδες τα βρήκαν σκούρα και σε πολλές περιπτώσεις υπέστησαν την «περιποίηση» των διαδηλωτών.
Φυσικά και έπρεπε να ξεσπάσει η οργή. Καιρός ήταν. Μόνο που δεν πρέπει να σταθούμε τόσο σ’ αυτό καθαυτό το γεγονός όσο στη συνέχειά του, που συνοδεύεται από ένα μεγάλο ερωτηματικό. Στη συνέχεια που είναι απαραίτητη, για να μη λειτουργήσει κι αυτό το ξέσπασμα σαν βαλβίδα εκτόνωσης που μετά οδηγεί… τα κεφάλια μέσα.
Από ποιον περιμένουμε τη συνέχεια; Από την πουλημένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία; Περιμένουμε την επόμενη απεργία της ΓΣΕΕ για να ξεσπάσουμε και πάλι την οργή μας; ‘Η μήπως περιμένουμε τις εκλογές, που κάθε μέρα έρχονται και πιο κοντά, για να εκτονωθούμε στις κάλπες;
Ο αγώνας πρέπει να είναι καθημερινός. Και δεν πρέπει να είναι μόνο σύγκρουση στους δρόμους ή σύγκρουση με τ’ αφεντικά στη δουλειά. Πρέπει να είναι και αγώνας υπόγειος, με υπομονή και επιμονή, για τη συγκέντρωση των ταξικών δυνάμεων. Αγώνας για την πολιτική οργάνωση της εργατικής τάξης, γιατί χωρίς επιτελείο, χωρίς πρόγραμμα και τακτική, δεν μπορούμε να νικήσουμε έναν καλά οργανωμένο και με τόσα μέσα εχθρό.