Οταν ψηφίστηκε το Μνημόνιο (νόμος 3845/2010) η κυβέρνηση περιέλαβε και μια διάταξη-φερετζέ, σύμφωνα με την οποία «επιβάλλεται ειδικός φόρος στις διαφημίσεις που προβάλλονται από την τηλεόραση. Ο συντελεστής του φόρου ορίζεται σε ποσοστό είκοσι τοις εκατό (20%) επί της αξίας της διαφήμισης που υπολογίζουν τα τηλεοπτικά μέσα ενημέρωσης».
Από τον Παπακωνσταντίνου, τον Πεταλωτή και άλλα κυβερνητικά στελέχη αυτή η διάταξη διαφημίστηκε αρκούντως. Δεν κόβουμε μόνο μισθούς και συντάξεις, βάζουμε φόρο και στις επιχειρήσεις, έλεγαν. Μόνο που αυτός ο φόρος δεν πληρώθηκε ποτέ από τους καναλάρχες. Κι έρχεται τώρα η κυβέρνηση και αναστέλλει την εφαρμογή του για δυο ακόμα χρόνια. Το άρθρο 4 του πολυνομοσχέδιου-σκούπα, στην παράγραφο 6, προβλέπει ότι «η ισχύς των διατάξεων της παραγράφου αυτής αρχίζει από 1.1.2013». Δηλαδή, οι καναλάρχες απαλλάσσονται και από το φόρο που θα έπρεπε να πληρώσουν από το Μάη μέχρι τώρα, που ίσχυε η διάταξη. Γι’ αυτό και δεν την κατήργησαν με τη μία, αλλά προσέθεσαν εδάφιο περί αναστολής έναρξης της ισχύος από 1.1.2013. Φυσικά, όταν θα πλησιάζουμε στο 2013, η διάταξη θα καταργηθεί τελείως, από τούτη ή από την επόμενη κυβέρνηση.
Και βέβαια, η τρόικα δεν είχε κανένα πρόβλημα με την κατάργηση ενός κρατικού εσόδου. Το πρόβλημα είναι οι πενταροδεκάρες που παίρνουν όσοι δουλεύουν τρεις ή δύο ώρες τη μέρα και όχι τα κέρδη των καναλαρχών, που στηρίζουν την πολιτική τρόικας και κυβέρνησης. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, που γι’ αυτή τη διάταξη δεν έγινε κανένας θόρυβος μέχρι να φτάσει στη Βουλή, όπου ακούστηκαν πολλά και διάφορα, με αποτέλεσμα ο Παπακωνσταντίνου να αναγκαστεί, καθαρά υποκριτικά, να κάνει την αναστολή για ένα χρόνο αντί για δύο. Σ’ ένα χρόνο ξαναβλέπουμε…
