Αγωνιστικές προοπτικές διαγράφονται στο φοιτητικό κίνημα, όπως έδειξε η μεγάλη πανελλαδική πορεία της περασμένης Τετάρτης και το μαζικότατο Συντονιστικό που ακολούθησε στο Πολυτεχνείο. Οι ταλαντεύσεις του τύπου «πάμε τώρα για εξεταστική και μετά βλέπουμε» φαίνεται να μπαίνουν στην άκρη, τουλάχιστον στους κόλπους του πιο μαχητικού κομματιού του κινήματος, αυτού που δημιούργησε το κίνημα των καταλήψεων τον προηγούμενο Μάη-Ιούνη.
Υπάρχει και η πρόσφατη πείρα που βαραίνει στα μυαλά και στις συνειδήσεις και οδηγεί σε ωριμότερες σκέψεις, τοποθετήσεις και αποφάσεις. Το κίνημα των καταλήψεων εκείνης της περιόδου, το πιο δυνατό και μαζικό εδώ και πολλά χρόνια, άφησε τη «δουλειά» στη μέση. Είχε τον αντίπαλο στριμωγμένο στη γωνιά και αντί να τον ρίξει νοκ άουτ, τον άφησε να φύγει μ’ έναν ελιγμό. Προτίμησε την αναβολή του νόμου-πλαισίου, αντί για την οριστική απόσυρσή του (μαζί με την υπουργό που τον είχε ετοιμάσει). Εφτασε μια ανάσα από τη νίκη και δεν τη γεύτηκε, αρκούμενο στα προεόρτιά της. Το φθινόπωρο χάθηκε η δεύτερη ευκαιρία. Εξι βδομάδες απεργούσαν οι δάσκαλοι, ξεκίνησε κίνημα μαθητικών καταλήψεων, όμως το φοιτητικό κίνημα απουσίασε επιδεικτικά από το προσκήνιο.
Τώρα τα πράγματα είναι πιο κρίσιμα. Το μέτωπο είναι διπλό. Από τη μια το άρθρο 16, από την άλλη ο νόμος-πλαίσιο, που περιμένει στο συρτάρι της Γιαννάκου να δοθεί το σύνθημα για την προώθησή του στη Βουλή. Και οι δυνάμεις του αντίπαλου περισσότερες. Το ΠΑΣΟΚ ανεκλήθη από την εφεδρεία και έπιασε θέση στην πρώτη γραμμή του μετώπου. Τα δικά του στελέχη εμφανίζονται πιο προκλητικά και πιο απαξιωτικά για όσους αντιστέκονται στην αναθεώρηση του άρθρου 16.
Γράφαμε την προηγούμενη βδομάδα ότι το φοιτητικό κίνημα έχει δυο επιλογές: ή θα λειτουργήσει ως ηττοπαθές κίνημα διαμαρτυρίας, που απλά θα ενισχύσει τα ψηφοθηρικά σακούλια της αντιπολίτευσης, ή θα λειτουργήσει ως κίνημα με προοπτική νίκης, κλείνοντας τ’ αυτιά του στις σειρήνες του ατομικισμού και τραβώντας τον αγώνα σε ένταση και σε διάρκεια, με πίστη στις δυνάμεις του, με πίστη στη νίκη.
Φαίνεται πως η ζυγαριά κλίνει προς τη δεύτερη επιλογή, αν και το τοπίο δεν έχει ξεκαθαρίσει ακόμα (από Δευτέρα θα έχουμε κρίσιμες συνελεύσεις). Στον προβληματισμό που αναπτύσσεται θα θέλαμε να προσθέσουμε μερικές σκέψεις ακόμη, στηριγμένες στην πείρα του προηγούμενου διαστήματος.
Για να κατακτήσει τη νίκη το φοιτητικό κίνημα οφείλει να αναγορευτεί σε κεντρικό παράγοντα στην πολιτική και κοινωνική ζωή της χώρας. Αυτό απαιτεί εξωστρέφεια, συνεχή παρουσία στους δρόμους (όχι μόνο μια πορεία τη βδομάδα), πρωτοτυπία στα μέσα πάλης, αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες στη λήψη και την εκτέλεση των αποφάσεων, κλιμάκωση και συντονισμό.