Θαυμάστε δήλωση: «Πόσες χρεοκοπίες χωρών θα χρειαστούν ακόμη μέχρις ότου οι ευρω-ηγεσίες βγουν από τη νεοφιλελεύθερη τύφλωσή τους, απαλλαγούν από τη νομισματική ορθοδοξία και αντιμετωπίσουν τη ρίζα του προβλήματος, δηλαδή την κερδοσκοπία των αγορών, την ίδια τη λειτουργία του χρηματοπιστωτικού συστήματος; Ακριβώς επειδή αυτές οι ηγεσίες αποδεικνύονται κατώτερες των περιστάσεων και ανίκανες να εισακούσουν τις ανάγκες των πολιτών της Ευρώπης, η ευθύνη αλλαγής της ρότας πέφτει στους ώμους των κοινωνικών κινημάτων και πολιτικών σχηματισμών, όπως το Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς, που επεξεργάζονται λύσεις αριστερές, στρατηγική και προτάσεις αποτελεσματικές. Λύσεις που θα ξαναδώσουν στο όραμα της Ευρώπης τη λάμψη που έχει ξεθωριάσει».
Τη δήλωση έκανε η Ρένα Δούρου, μέλους της ΠΓ του ΣΥΝ και υπεύθυνη για την ευρωπαϊκή πολιτική και αποτελεί λαμπρό δείγμα της πιο ξεφτιλισμένης ευρωλαγνείας, αλλά και της πιο αισχρής ωραιοποίησης του καπιταλισμού και της αστικής δημοκρατίας. Προσέξτε με πόσο μαεστρικό τρόπο φεύγει από τη μέση ο καπιταλισμός ως σύστημα και μένει μόνο ο χρηματοπιστωτικός τομέας, λες και δεν είναι ειδικά αυτός ο τομέας η κορωνίδα του σύγχρονου καπιταλισμού, του μονοπωλιακού καπιταλισμού, στον οποίο κυριαρχεί το χρηματιστικό κεφάλαιο. Προσέξτε την κριτική στις αστικές πολιτικές ηγεσίας: τύφλωση, ανικανότητα, κατώτερες των περιστάσεων! Η πολιτική εξουσία είναι κάτι έξω από το καπιταλιστικό σύστημα, ένας ουδέτερος πόλος, που με βάση τη βούληση των κομμάτων που την ασκούν μπορεί να υπηρετήσει είτε το κεφάλαιο είτε τους εργαζόμενους! Και βέβαια, η ΕΕ, η συμμαχία των ευρωπαϊκών ιμπεριαλιστικών κρατών, βαφτίζεται σε όραμα για τους εργαζόμενους, που πρέπει να του ξαναδώσουν τη λάμψη που έχει ξεθωριάσει! Κι ύστερα, κατηγορούν τον Κουβέλη και τους άλλους «ανανεωτικούς» για δεξιά πολιτική.
