Αποδείχτηκε πολύ μικρός ο χώρος του Στεκιού Μεταναστών για να χωρέσει φίλους και συντρόφους που ήθελαν να τιμήσουν τον Κωστή Νικηφοράκη, στο πολιτικό του μνημόσυνο που έγινε το περασμένο Σαββατόβραδο. Γέμισε ασφυκτικά ακόμα και η σκάλα της εισόδου και πάρα πολλοί έμειναν για ώρες όρθιοι.
Συγκινητικές ήταν και οι τοποθετήσεις των ομιλητών, που μίλησαν με αγάπη για το σύντροφο που χάθηκε πρόωρα, συμφωνώντας όλοι σε ένα πράγμα: Ο Κωστής δεν πρέπει ούτε να αγιοποιηθεί ούτε να ηρωποιηθεί. Ο Κωστής ήταν ένας επαναστάτης κομμουνιστής, ένας αγωνιστής που με τη δράση του έδινε φωνή σε κείνους που δεν έχουν και ταυτόχρονα ένας άνθρωπος γεμάτος ζωή, με τις αδυναμίες και τις αντιφάσεις του, όπως όλοι μας.
Ενα συγκινητικό μήνυμα έστειλε και ο Δ. Κουφοντίνας, ο δεσμώτης αγωνιστής με τον οποίο ο Κωστής είχε αναπτύξει έναν ιδιαίτερο δεσμό:
«Φέρνω στο νου μου την τελευταία μας κουβέντα, όταν ο Κωστής έδινε την τελευταία μάχη του. Με τη φωνή του μόλις να ακούγεται, ξέροντας ακριβώς τι θα γινόταν, αφού ήταν γιατρός. Τα τελευταία λόγια του, οι τελευταίες σκέψεις, το τελευταίο χαμόγελο ήταν για τον αγώνα.
Αυτός ήταν ο Κωστής. Αγωνιστής, επαναστάτης, κομμουνιστής. Πάντοτε όρθιος, πάντα μπροστά, πάντα στην πρώτη γραμμή, δίχως δισταγμούς, χωρίς ταλαντεύσεις.
Μου έκανε την τιμή να είναι μάρτυρας υπεράσπισης. Να με αποκαλέσει σύντροφο μέσα στην αίθουσα του δικαστηρίου, φτύνοντας τους μικροαστικούς καθωσπρεπισμούς, ξεμπροστιάζοντας τους στημένους δικαστικούς. Απλός, συνεπής, ευαίσθητος, αλληλέγγυος, πραγματικός άνθρωπος.
Στους δύσκολους σημερινούς καιρούς, του ξεδιάντροπου ατομικισμού, χρειαζόμαστε τη μνήμη, την πολύτιμη, ακριβή μνήμη ανθρώπων που ενσάρκωναν τις αρχές της συλλογικότητας, του αγώνα, του κομμουνισμού».
