Ο,τι και να λέει η κυβέρνηση, το αποτέλεσμα των τοπικών εκλογών δεν αλλάζει. Οι μισοί ψηφοφόροι είτε απείχαν είτε έριξαν άκυρο-λευκό. Και από τους άλλους μισούς που ψήφισαν μόλις 3 στους 10 ψήφισαν τους κυβερνητικούς υποψήφιους. Δεδομένου ότι ο ίδιος ο Παπανδρέου είχε δώσει στις εκλογές αυτές δημοψηφισματικό χαρακτήρα (υπέρ ή κατά της κυβερνητικής πολιτικής), η κυβέρνηση σήμερα κυβερνά με την έγκριση μιας ισχνής μειοψηφίας του εκλογικού σώματος, που δεν φτάνει ούτε το 20%.
Ομως κυβερνά. Κι όχι μόνο κυβερνά, αλλά προκαλεί κιόλας. Το διέπραξε ο Παπανδρέου στο κυριακάτικο διάγγελμά του. Το επανέλαβε την επομένη ο Πεταλωτής. Το διέπραξε ο Παπακωνσταντίνου σε συνέντευξή του στο CNN, στην οποία είπε ότι ο ελληνικός λαός ενέκρινε στις κάλπες την πολιτική της κυβέρνησης.
Αυτό σημαίνει αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία. Αλλο να ψηφίζεις και άλλο να βγαίνει. Αλλα να σου τάζουν και άλλα να κάνουν.
Το μήνυμα της κάλπης, το μήνυμα της αποχής, ήταν όντως εκκωφαντικό. Επειδή, όμως, αυτοί φορούν ωτασπίδες, δε μπορεί από μόνο του να τους κάνει καμιά ζημιά.
Ηδη, οι μηχανισμοί διαμόρφωσης της «κοινής γνώμης» έχουν ανάψει στο φουλ τις μηχανές. Ο Γιούνκερ μίλησε για νέα μέτρα, την επαύριο κιόλας των εκλογών. Σαν να καθόταν σε αναμμένα κάρβουνα. Είπε αυτό που όλοι γνώριζαν. Γι’ αυτό και στα ελληνικά ΜΜΕ άρχισε ήδη η συζήτηση για τα νέα μέτρα. Μια συζήτηση που ήταν απαγορευμένη κατά την προεκλογική περίοδο.
Παράλληλα, δουλεύονται και πολιτικά σενάρια. Επειδή διαβλέπουν ότι η κυβέρνηση αυτή είναι πλέον μετέωρη και δε θα μπορέσει να βγάλει πολύ καιρό, άρχισαν να μιλούν για κυβερνήσεις συνεργασίας, για οικουμενικές κυβερνήσεις, για κυβερνήσεις τεχνοκρατών. Στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα, λένε. Θα μπορέσουν, λοιπόν, να βρουν εναλλακτική λύση εξουσίας, έστω κι αν χρειαστεί να περάσουν από μια πολιτική κρίση.
Οι εργαζόμενοι, όμως, πρέπει να επιδιώξουν τα αδιέξοδα. Διότι μόνο τα αδιέξοδα της αστικής δημοκρατίας μπορούν να δημιουργήσουν διέξοδο για τους εργαζόμενους. Για τη δημιουργία μιας τέτοιας κατάστασης, όμως, εργαλείο δεν μπορεί να είναι η εκλογική συμπεριφορά. Εργαλείο μπορεί να είναι μόνο η ταξική συμπεριφορά στους δρόμους. Εκεί και μόνον εκεί μπορεί να κριθεί και να καθοριστεί η πορεία των πραγμάτων.
Τη δυνατότητα των 24ωρων ντουφεκιών, υπό την αιγίδα της ποικιλόχρωμης συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, την έχουμε ήδη διαπιστώσει. Δεν ιδρώνει τ’ αυτί των κυβερνήσεων από κινητοποιήσεις χωρίς πνοή, χωρίς δυναμισμό, χωρίς σύγκρουση, χωρίς προοπτική. ‘Η αλλάζουμε ή… μας αλλάζουν τα φώτα.
Η ταξική σύγκρουση είναι απαραίτητη για να πάμε μπροστά. Εξίσου απαραίτητη, όμως, για να μην είναι η ταξική σύγκρουση ένα πυροτέχνημα, είναι η ταξική οργάνωση. Μόνο αν η εργατική τάξη οργανωθεί πολιτικά, μπορεί να χαράξει προοπτική.