Το ενιαίο και αδιαίρετο των κατασταλτικών μηχανισμών του αστικού κράτους φρόντισε να επιβεβαιώσει το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων, που δίκασε τον Γιάννη Δημητράκη, καταδικάζοντάς τον στο μέγιστο της ποινής: 25 χρόνια κάθειρξης κατά συγχώνευση (35,5 χρόνια η αρχική ποινή).
Φρόντισε, επίσης, το αστικό δικαστήριο να ωραιοποιήσει την απόφασή του, να την πασπαλίσει με χρυσόσκονη «αμεροληψίας», απαλλάσσοντας τον Δημητράκη από την κατηγορία της ληστείας με ιδιαίτερη σκληρότητα (η ποινή μπορεί να φτάσει μέχρι τα ισόβια) και από τις κατηγορίες για 6 ακόμη ληστείες. Ομως, η «ιδιαίτερη σκληρότητα» δεν προέκυπτε από πουθενά για τη συγκεκριμένη ληστεία (ουδείς τραυματίστηκε ή χτυπήθηκε κατά τη ληστεία μέσα στην τράπεζα), ενώ αξίζει να σημειωθεί πως και στην υπόθεση της 17Ν, που πρωτόδικα είχαν πέσει ισόβια για μια περίπτωση ληστείας, στο δεύτερο βαθμό η κατηγορία άλλαξε, γιατί κρίθηκε (με πρόταση και της εισαγγελέα), ότι το καπέλωμα του διευθυντή του σούπερ-μάρκετ μ’ ένα βαρέλι φέτα δεν συνιστά «ιδιαίτερη σκληρότητα». Οσο για τις 6 άλλες ληστείες, δεν υπήρχε κανένα στοιχείο, αφού οι ληστές φορούσαν κουκούλες. Και σε τελευταία ανάλυση, τα 25 χρόνια τα είχαν εξασφαλισμένα. Οι απαλλαγές αυτές ήταν το τυρί που έκρυβε τη φάκα. Τη φάκα μιας εξοντωτικής απόφασης, με καθαρά πολιτικό χαρακτήρα. Μιας απόφασης που είχε χαρακτήρα εκδίκησης απέναντι σε έναν άνθρωπο που έδωσε ιδεολογικό χαρακτήρα στην πράξη του και συμπεριφέρθηκε με την αξιοπρέπεια ενός αγωνιστή και όχι με την κακομοιριά ενός συνηθισμένου ποινικού. Μιας απόφασης που είχε ταυτόχρονα το χαρακτήρα τρομοκρατικού μηνύματος.
Σε μια κοινή ποινική υπόθεση:
– Δεν θα είχαμε ποινή 15 χρόνων κάθειρξης για μια ληστεία (αυτή είναι η ποινή βάσης, που προσαυξάνεται με το μισό των άλλων ποινών), όταν το μάξιμουμ είναι 20 και το μίνιμουμ 5.
– Δεν θα είχαμε καταδίκη για απόπειρες ανθρωποκτονίας, όταν η βαλλιστική έκθεση (των εργαστηρίων της Ασφάλειας) έδειξε πως το όπλο που κρατούσε ο Δημητράκης δεν πυροβόλησε, ενώ ούτε στα χέρια του βρέθηκαν ίχνη πυρίτιδας. Ακόμα και αν γινόταν δεκτή η δική του λαθεμένη αίσθηση, ότι πυροβόλησε μια φορά στον αέρα για εκφοβισμό, πώς μπορούν να σταθούν δυο απόπειρες ανθρωποκτονίας; Ούτε στα σπαγγέτι γουέστερν δεν σκότωνε ο πρωταγωνιστής δύο με μια σφαίρα.
– Δεν θα είχαμε καταδίκη με βάση τον τρομονόμο («συγκρότηση και ένταξη σε εγκληματική οργάνωση»), όταν από πουθενά δεν προέκυψε οργάνωση με διαρκή δράση. Οταν τον αθωώνεις για 6 ληστείες και τον καταδικάζεις μόνο για 1, πού τη βρήκες την «εγκληματική οργάνωση», έτσι όπως την ορίζει ο τρομονόμος; Και μάλιστα, ρίχνεις 6 χρόνια φυλακή, όσα «έφαγαν» τα μέλη και τα φερόμενα ως μέλη της 17Ν! Επρεπε, όμως, να υπάρξει και αυτή η καταδίκη, για να μην υπάρξει προοπτική εκδίκασης της υπόθεσης από Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο.
Ομως, αυτή η υπόθεση δεν ήταν μια κοινή ποινική υπόθεση, αλλά μια πολιτική υπόθεση, έστω και αν το βασικό αδίκημα δεν είχε άμεσο πολιτικό χαρακτήρα. Ετσι την αντιμετώπισε από την αρχή το κράτος και έτσι τη διεκπεραίωσαν τα εντεταλμένα κατασταλτικά όργανά του.Πρέπει να είσαι «βαθιά νυχτωμένος» για να βρίσκεις θετικά στοιχεία σ’ αυτή την απόφαση.